Η μαύρη σκόνη

Στην πόλη κυκλοφορεί αυτό το περίεργο πλήθος των σοκολατοφάγων. Εξωτερικά διαφέρουν, αν τους προσέξεις όμως φέρουν κοινά χαρακτηριστικά, σαν ένα περίεργο εξευγενισμένο είδος βρικολάκων που τρεφόταν για αιώνες με το αργόρευστο βαθυκόκκινο αίμα των ανυποψίαστων αγροτών, το αιμοβόρο ένστικτο των οποίων έχει υποκατασταθεί από τον οδοστρωτήρα της εξέλιξης από μια περίεργη μανία για σοκολάτα. Τρίγωνα πανοράματος, αρωματικές λέμον πάι, mille feuille, καζάν ντιπί, μπουγάτσες (με κρέμα), cheese cake και creme caramele, οι κυρίες της κρέμας, οι αδερφές του ζαχαροπλαστικού στερεώματος μπαγιατεύουν ζηλόφθονα στις κουζίνες των σοκολατοφάγων, στα ζαχαροπλαστεία της γειτονιάς που "αυτοί" μένουν για κάτι περίεργα κατάμαυρα κολλώδη σιροπιαστά mud cakes, που κάνουν ακόμα πιο τρομακτική την όψη των σοκολατοφάγων την ώρα που -αψηφώντας πολύμηνες δίαιτες, φρέσκα σφραγίσματατα, στομαχικές διαταραχές- καταβροχθίζουν με γυαλισμένο μάτι ή για κάτι περίεργα σκονισμένα με κακάο σοκολατάκια που κολλάνε στον ουρανίσκο τους και αν -ω μη γένοιτο- φταρνιστούν δημιουργείται το απολαυστικό εφέ της μαυρης σκόνης που σκάει σαν πυροτέχνημα πάνω στον άμοιρο συνομιλιτή και τον αφήνει μετά θλιβερά σκεπασμένο να περιμένει εναγωνίως τα χριστούγεννα και την εκδίκηση του κουραμπιέ. Παρακολούθησα μυστήρια συνομιλία που είχε ως εξής: τι λες να μας αρέσει πιο πολύ, ο ήχος που κάνει όταν σπάει η πλάκα ή το πως λιώνει μέσα στο στόμα; Ακατανόητα διλήμματα για μένα που τόλμησα να φτιάξω γενέθλια τούρτα carrot cake, και μόλις το άκουσε σοκολατοφάγος φίλη μου γάυγισε υποτιμητικά, τί έφτιαξες; πήγαινε τώρα να πάρεις μία τούρτα σοκολάτα και το "αλλο" φάτο για πρωινό.
- Μάλιστα.  (α πα πα...)

Γιου τουκ διερ αουτοβ δε ρουμ

ο ρίνγκο, ο τζώρτζ, ο μπαρμπα σώτος, ο μπαρμπα γιώργης, ο τζων και ο πολ (τρου φότο)

Και γιατί όχι; http://www.youtube.com/watch?v=ytZ_amr55PU (Αντιγόνη ακούς;) Νο μιουζικ μπάουνταριζ! Λευτέρης Πανταζής στο FUZZ (χαμος), Τάκης Πλακιάς στο Μέγαρο (αρρώστια), Monica στη Μαγιοπούλα, Raining Pleasure στη Στοά των Αθανάτων, Χριστίνα Κολέτσα να τραγουδάει Νότη Μαυρουδή, Going Through να  διασκευάζουν Μουφλουζέλη, οι Beatles στην Αράχωβα  και στο VOX από Σεπτέμβρη Μαζωνάκης -  Καγιαλόγλου, σε μία εμφάνιση έκπληξη. Δεν υπάρχουν σύνορα στη μουσική, το παν είναι το τάλαντο και μετά περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Ένας αγαπημένος φίλος έβαζε death metal κι έπινε το γάλα του, μια πρώην συνάδελφος έσπασε το μικρό της δαχτυλάκι στο πόδι του κρεβατιού χοροπηδώντας με white stripes (1 1/2 μήνα στο γύψο), όταν ήμουν μικρή νόμιζα ότι η μάνα μου έχει κρυφό δεσμό με το Γιώργο Ρωμανό (άκουγε όλη μέρα το δίσκο και χάιδευε το εξώφυλλο), ένας ροκάς απ' τα παλιά (παλιοροκάς) ακούει Βιτάλη και του σηκώνεται η τρίχα κάγκελο κι εμένα με πιάνει ακατάσχετη συγκίνηση με το αι γενέαι πάσαι. Η μανούλα που κλαίει για το παιδάκι της, έλεγε η γιαγιά μου. (Αστο καλό μεσημεριάτικα.)

Κοσμογονία (;)

Θα σου πω εγώ τι να γράψεις. Να γράψεις ότι πριν κάνεις παιδί κανείς δε σου λέει ότι θα είναι το τέλος. /Ποιό τέλος; / Θυμάσαι μόλις είχε γεννηθεί η μπέμπα κι εγώ έλεγα κοσμογονία; / Ναι / Ε, ήταν το τέλος. Το καταλαβαίνεις; Το τέλος. Και δεν μου το χε πει κανείς. (παύση) Γράψτο. Να το μάθουν κι οι άλλοι. Δεν σου το λένε. Επίτηδες.
Ορίστε το γραψα, όχι μόνο γιατί ο αγαπημένος μου φίλος παύλα πνευματικός πατέρας βρίσκεται στα πρόθυρα νευρικής κρίσης αλλά γιατί κι εγώ πέρασα ένα βασανιστικό τριήμερο με μία μπέμπα. Μια μπέμπα με τους γονείς της. Μια γλυκειά μπέμπα παρόλαυτά με τέσσερα δόντια, δύο πάνω και δύο κάτω. Μπουκιά και συγχώριο. Όταν έκδήλωσα το θαυμασμό μου στη μάνα της, ενώ ήμασταν στο μπαλκόνι και καπνίζαμε, μου είπε συνωμοτικά: "Μην τη βλέπεις έτσι. Είναι ο σατανάς. Θέλει να μου πίνει το αίμα. Μου παίρνει ό,τι έχω. Ασε που έχω καταλάβει ότι δεν πρόκειται ποτέ να μ' αγαπήσει όσο την αγαπώ εγώ"
Και τι θα γίνει τελος πάντων μ' αυτό το γένος; Θα σταματήσει να υπάρχει; Ένας φίλος λέει ότι οι άνθρωποι χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Σ' αυτούς που κάνουν οικογένεια και στους υπόλοιπους που τους ψυχαγωγούν. Εμείς ανήκουμε λέει, στη δεύτερη κατηγορία. Εγώ πάλι θα έλεγα υπάρχουν οι άνθρωποι που δίνουν οδηγίες με μπαρ, εστιατόρεια και κινηματογράφους (πριν το Αλεξανδρινό και το Barbara's δεξιά, στη Βαλτετσίου απέναντι από το Vox ένα καταπλητικό tapas bar) και οι άλλοι με Νοσκομεία, σταθμούς του Μετρό και Δημόσιες Υπηρεσίες (βγαίνοντας από τη Περιφέρεια στην Ευαγγελιστρίας στη γωνία το καλύτερο κουλούρι της πόλης, βγαίνοντας από Περιφερειακό μετά το ΛΗΤΩ  η καλύτερη κόκκινη μακαρονάδα της πόλης). Και εκτός απ' αυτούς υπάρχουν και κάτι άλλοι ωραίοι τύποι που τα κάνουν όλα. Όπως οι γονείς μιας πιτσιρίκας/τζουκ μποξ σε μία ερημική παραλία της Πάτμου, που μας τραγούδησε όλη τη Λιλιπούπολη, ενώ ο μπαμπάς της με τη μαμά της έπιναν ούζα δίπλα από τη σκηνή τους. (Πως σε λένε;/ Σοφίιια. Να σας πω ένα τραγούδι; /Ναι! Να τραγουδήσουμε κι εμείς Σοφία; /Όχι, εσείς είστε μεγάλες./ Δεν είμαστε ζουλου..)
http://www.youtube.com/watch?v=MGtY9WMujKw&feature=related

why is life worth living?

"Αχ κοίτα το φεγγάρι!" είπε η φίλη μου η Νέλλη (το κουνέλι) καθώς κατηφόρίζαμε από Πυλαία προς το κέντρο της Θεσσαλονίκης. Την ώρα που σκεφτόμουν ταυτόχρονα πόσο κίτρινο είναι/καλά την προηγούμενη βδομάδα δεν είχαμε πάλι πανσέληνο, ο απηυδυσμένος φίλος που μας συνόδευε είπε διεκπεραιωτικά και κουρασμένα "λάμπα είναι". Μια όμορφη κίτρινη στρογγυλή λάμπα στην ακρη μια πολυκατοικίας. Τα πράγματα υπάρχουν επειδή τα βλέπουμε ή νομίζουμε ότι τα βλέπουμε. Σώθηκα από πολύωρες ματαιωμένες διηγήσεις περί σπανίου φαινομένου διπλής πανσελήνου, ορατού μόνο από συγκεκριμένη γειτονιά της Θεσσαλονίκης.Θέλω να συντηρώ αυτό το περιεργο δικό μου σύμπαν που αποτελείται από εικόνες που υπάρχουν στο μυαλό μου χωρίς να ξεχωρίζω πια αν όντως συνέβησαν ή αν τις έχω εφευρει και έχουν αποκτήσει σάρκα και οστά από τις επανειλημμένες διηγήσεις μου: την κοκκινοσκουφιτσα να καπνίζει ένα τσιγάρο που της άναψε ο κακός λύκος στα παρασκήνια ενός παιδικού θεάτρου στην Πανεπιστημίου, ένα νεροπότηρο γεμάτο ουίσκυ δίπλα σε έναν αναμένο μπάφο σε ένα δικηγορικό γραφείο στη Βασιλίσης Σοφίας ανημερα Κωνσταντίνου και Ελένης λίγο μετά τους Ολυμπιακούς της Αθήνας, το Μίκυ Θεοδωράκη να διακόπτει τηλεοπτική συνέντευξη γιατί ξεκινούσε η Λάμψη, στο κρατικό κανάλι, το Θανάση Παπαγεωργίου να κοιτάει την πρησμένη μου γάμπα από τσίμπημα σφήκας και να μου λέει ένα δάκρυ κυλάει από το αριστερό σου μάτι, στην Επίδαυρο κάπου στο τέλος των '80s, μια εξελιγμένη σκεπτόμενη μαύρη αράχνη που έβγαινε από το μπάνιο μονο όταν ήμουν μόνη μου στο σπίτι, το Γεράσιμο Ανδρεάτο να τραγουδάει το Γκρεμό του Χατζιδάκη στην κοπέλα του σε ένα υπογειο γκαράζ στην Αμερικής, το τρίτο πρόγραμμα να παίζει το Μια Κυριακή του Μπιθικώτση τη μέρα που σκοτώθηκαν τα παιδιά με το πούλμαν στο Μαλλιακό, ένα απολαυστικό κατούρημα μπροστά στο ΚΑΤ το απόγευμα που πήρα πτυχίο μετά από 20 καραφάκια ούζο στον Καπετάν Μιχάλη, την ογδοντάχρονη σπιτονοικοκυρά μου να παραπονιέται που κάνει σεξ μία φορά την εβδομάδα και τη μεγάλη της απόφαση να ταϊσει το δύσμοιρο σύζυγο με μπλε χαπάκια. Και η πίεσή του κυρά Μαρία; Αν είναι να τελειώσει ως άντρας, ας τελειώσει γενικώς. Αυτά είναι.
http://www.youtube.com/watch?v=h5owXCZ0CDg&feature=BF&list=PLC4019256E69B2D38&index=51

Φλισκούνι & άγρια μέντα

Ένα από τα μεγαλύτερα μειον του να μένεις μόνος σου, είναι η απώλεια της άγριας χαράς, τότε που έφευγαν οι γονείς σου και άνοιγες τα dunhill που είχαν φέρει στον πατέρα σου από το εξωτερικό (κανονικό ξεραμένο χόρτο φυλαγμένο για την σπάνια οκαζιόν που δεν έφτανε ποτέ) έβαζες ένα τσιγάρο στο στόμα, άναβες και ρουφούσες το δηλητήριο βήχοντας, μετά μια μεγάλη γουλιά από το πράσινο λικέρ μέντα μπροστά στον καθρέφτη, - έξω η πράσινη γλώσσα να τη δουνε όλοι (ξέρουν αυτοί),  "ο κολιές" της μαμάς στο λαιμό, τα τακούνια της που σέρνονται, πάνω στην καρέκλα για να φτάσεις το Μεγάλο Ανατολικό από το ψηλό ράφι και σκοτεινή αναψοκοκινισμένη ανάγνωση με ένα στομάχι χάλια και στόμα παπούτσι. Όταν φεύγουν οι μεγάλοι βγαίνουν και οι άλλοι, που δεν εμφανίζονται στην πολυκοσμία, η γιαγιά που σέρνει τα ποδαράκια της και κάθεται στο σκαμπό να παίξετε τις κυρίες όπως τότε, και ο παππούς που μόλις γύρισε από το χτήμα και βγάζει το ζωνάρι του να ξαπλώσει λίγο στον καναπέ. Και κάθεσαι στα πόδια της και αγκαλιάζεις το πλισέ αγαπημένο πρόσωπό της και τα λέτε όπως τότε που είχατε μείνει οι δυό σας στο σπίτι, που η μαμά ήταν στο μαιευτήριο και πηγαίνατε τα απογεύματα και τη χαιρετούσες εσύ από κάτω κι΄αυτή ψηλά στο μικρό παράθυρο. Και της τραβάς το μαντήλι να φανουν τα άσπρα της μαλλιά και γελάει με τα δυό της τελευταία δόντια και την αγκαλιάζεις και τη φιλάς και τρώς το κουλουράκι που σου δίνει και δεν φοβάσαι μη σε μαλώσουν όπως εκείνα τα πρωινά που διηγούσουν τα όνειρα με τους νεκρούς  και η μάνα σου σε ρώταγε αγχωμένη "Δεν πιστεύω να τους ακούμπησες; Σου δώσανε τίποτα και το πήρες;" όχι τίποτα. χα χα, και που να σ' έβλεπε τώρα (Α, κουδούνι, η Περσεφόνη)http://www.youtube.com/watch?v=kFhh6ZghE1c

Αχ ρίτα, αχ μωρέ ρίτα

Τι φοβερή ειρωνία, η ίδια Ρίτα που συγκινούσε τον τότε πρόεδρο του πανελλλήνιου σοσιαλιστικού κινήματος τραγουδώντας "αυτός ο άνθρωπος αυτος", να έχει τραγουδήσει το soundtrack της τωρινής κυβέρνησης του μπομπου γιού του δωκτορος ζιβάγκο - ζωή σε λόγου μας - τεράστιο άσμα, golden classic, "Μια ζωή πληρώνω αμαρτίες αλλωνών". Αν η κυβέρνηση ήταν διαμέρισμα και είχε κουζίνα, σαλόνι, 2 υπνοδωμάτια και τηλεφωνητή θα ακουγόταν η φωνή του τζόρτζη με το γάργαρο αμερικάνικο ρο να λέει "I am out on the bike, please leave your money after the tone" υπό τη μουσική υπόκρουση "τέρμα ως εδώ, τέρμα ως εδώ ααααααααλλο δεν μπορώ, απο σήμερα παλιόπαιδο μπιιιιιιιιπ" (απάντηση λαού: "έλα γιώργο, σας γαμώ: α. το σπίτι, β. τα υπουργεία σας γ. το πασουμάκι του αγιου σπυρίδωνα κ.ο.κ, φιλιά στην Άντα, χαθήκαμε βρε παιδιά κλπ) Η Ρίτα, to alter ego του ελληνικού λαού, νόμιζε ότι μπήκε σε μια σειρα, νοικοκυρεύτηκε παντρεύτηκε, έκανε ανακύκλωση, πήγε στο μέγαρο, οδήγησε στην αττική οδό, και τώρα διαβάζει το οικονομικό ρεπορτάζ στα ΝΕΑ,  όπως κάποτε διάβαζε το ζώδιό της πριν πάρει μια μεγάλη απόφαση http://www.youtube.com/watch?v=5vBwiLPOzk4&feature=related

Υ.Γ George, dear, Loukianos called, he saw Rita and she was ok. There's pizza on the fridge. Don't leave the bike out, thieves are lurking.

Tharros h alit(h)eia?

"I have a theory that the truth is never told during the nine-to-five hours" έλεγε ο hunter s. tompson, αγαπημένος ενός αγαπημένου. Σκέφτομαι τη μεγάλη (;) αυτή κουβέντα καθώς μασουλάω φράουλες στο γραφείο μου ενώ έξω λυσσομανάει ο άνεμος και οδηγούμαι σε σκέψεις:

1. πόσο μ' αρέσουν τα ανοιξιάτικα φρούτα σε σύγκριση με τα χειμωνιάτικα.

2. λυσσομανάει ο άνεμος, μα ο άνεμος δεν ξέρει, πως το κορίτσι που θα ρθει την άνοιξη θα φέρει.

3. έχω βασίσει μια καριέρα στο ψέμα.

4. μήπως ο tompson τό είπε αυτό υπό την επήρεια κοκαϊνης, κάποιο άλλο πρεζάκι το σημείωσε και τυραννιέμαι τζάμπα;

Δηλαδή αμα πετύχω μετά τις πέντε τον Καμίνη, θα μου πει, κοιτώντας με στα μάτια, ναι, οι συμβασιούχοι είναι δική μας υπόθεση, παρόλο που δεν φτιάχνουμε εμείς τους νόμους, ο Δρούτσας, θα φωνάζει ότι είμαστε στο έλεος πιθανής επίθεσης/αντίποινο από τον Καντάφι; Μπαίνω άκριτα σε πειρασμούς δημιουργίας της απόλυτης αναρχίας, τζίμης πανούσης στη Βουλή, ζίώγαλας στο κεντρικό δελτίο καιρού, γιώργος παπανδρέου έγκριτος αστυνομικός που εξαρθρώνει σπείρα που προωθούσε κλεμμένα ποδήλατα στο εξωτερικό, βέλτσος πρωθυπουργός, τζάμπα ναρκωτικά για όλους, ο υπέρβαρος κλητήρας πρόεδρος της εταιρείας, φράουλες όλο το χρόνο με τις νέες κλιματικές αλλαγές, αλέκα παπαρήγα ιδιοκτήτρια βίντεο κλαμπ ερωτικών ταινιών, τσουνάμι=γιαπώνέζικο χαλαρωτικό μασάζ, καντάφι= παραδοσιακό σιροπιαστό γλυκο με χοντρό αμύγδαλο. Ένας φίλος με ρώτησε χθες ΙΑΠΩΝΙΑ ή ΛΙΒΥΗ; Χωρίς να το πολυσκεφτώ είπα Ιαπωνία. Μετά κατάλαβα ότι ήταν ερώτηση παγίδα. Φακ.

Memory - Fantasy - Obsession

Δάβασα τη συνέντευξη ενός γέρου ιάπωνα,΄"πώς σώθηκα από το τσουνάμι",  ο οποίος είχε δει λέει τα σημάδια από νωρίς, την ακτογραμμή που υποχωρούσε (έχει αλλάξει λέει τόσο πολύ που πρέπει να χαρτογραφηθεί από την αρχή) και ένα άλλο σημάδι που είχε κάτι να κάνει με ζώο που δεν το χω εύχαιρο τώρα. Η συνέντευξη αυτή μου έφερε με τσουναμική δύναμη μία ανάμνηση, μία φαντασίωση και μία έμμονη ιδέα οι οποίες έχουν κατασκηνώσει στο κεφάλι μου από χθες με αποικιακές διαθέσεις. (η ακτογραμμή του μυαλού μου έχει αλλάξει τόσο πολύ που μπορεί να πρέπει να χαρτογραφηθεί από την αρχή - και αυτή)
1. ανάμνηση: ο μέγας κόπρος παύλα μακαρίτης σκύλος μας Ρούφος στο μεγάλο σεισμό της Αθήνας το σωτήριον έτος 1999, που όχι μόνο δεν πήρε μυρωδιά τα προσεισμικά κύματα αλλά ούτε και τα σεισμικά, σηκωτό τον έβγαλα τον κοπρίτη αφού πέρασε η πρώτη ζαλάδα. Μετά έκανε τον μοιραίο σε όλη τη γειτονιά που περνούσε έξω απ' την αυλόπορτα και τον ρωτούσε αν είναι καλά, ενώ εμένα με κοιτούσαν με ένα αυστηρό βλέμμα - είχα βγει με κάτι παλιοφόρμες, λογική συνέπεια να δίνω την εντύπωση της παραδουλεύτρας που λόγω σεισμού γλιτώνει την αγγαρεία αλλά όχι το μεροκάματο (η διασκεδαστική συνέχεια της ιστορίας με τη μάνα μου να επιστρέφει αλλόφρων με ταξί , με αλουμινόχαρτα από τις ανταύγειες ακόμα στο κεφάλι, το σκύλο να γρυλλίζει και τον ταξιτζή να κλαίει και να μας αγκαλίαζει, δυστυχώς δεν είναι της παρούσης)
2. φαντασιωση: είμαι ένα φτωχό πλην τίμιο γιαπωνεζάκι (αλλά όχι και τόσο άτυχο ώστε να μένω στη μεριά αυτή της χώρας που πρόκειται να χτυπηθεί από το τσουνάμι, αλλά στην ενδοχώρα). Η οικογενειά μου μπορεί να μην είχε λεφτά να με σπουδάσει αλλά γεμισε τη γιαπωνέζικη καρδιά μου με αγάπη και δεν ένοιωσα ποτέ να μου λείπει τίποτα. Τα βράδια με ένα κεράκι διάβαζα τα μαθηματά μου, με κίνητρό μου ένα κρυφό όνειρο: να μπω στο πανεπιστήμιο να σπουδάσω το μεγάλο μου γιαπωνέζικο πάθος, αυτό που μου αρέσει πιο πολύ απ' όλα, τη χαρτογραφία. Και ναι τα αποτελέσματα βγήκαν και πήρα τη γιαπωνέζικη υποτροφία και βγήκα μεγάλος και τρανός επιστήμονας, όλοι βαριούνται αυτήν την επιστήμη, ο κοσμος λέει όλος έχει χαρτογραφηθεί δεν έχει μείνει δουλειά για μας, εμένα δεν με πειράζει, εγώ αγαπώ ακόμα κι έτσι τη γιαπωνέζικη χαρτογραφία, μακάρι να μου δινόταν γιαπωνέζικε θεούλη μου μια μικρή ευκαιρία να δείξω το γιαπωνέζικο ταλέντο μου. (μικρή παύση - όπως στις ταινίες) ωχ. Τι  κουνάει έτσι; (χαλί: snooz loop http://www.youtube.com/watch?v=qItds743-dQ)
3. έμμονη ιδέα:  μόνο εγώ έχω καταλάβει, τι σημαίνει αυτός ο αέρας. Κανείς σας δεν έχει την παραμικρή υποψία. Γέμισα μία μικρή τσάντα με ασπιρίνες, νερό, κονσέρβες τόνου, μπάρες δημήτριακών, το i-pod, το τρίτο στεφάνι, δυο αλλαξιές εσώρουχα και μωρομάντηλα. Δεν μπορώ να πω τίποτε. Θα δημιουργηθεί πανικός. Ελπίζω μόνο το αρσενικό που θα σωθεί και θα κληθεί κι αυτό να συνεχίσει το εξαφανισμένο ανθρώπινο γένος, να μοιάζει λίγο με χολυγουντιανό ηθοποιό. Κατά προτίμηση μουσάτο, καλά δεν πειράζει τρίχες είναι θα μακρύνουν. Ούτως η άλλως δεν έχω πάρει μαζί μου ξυραφάκια. Έχω κάνει ριζική. (παράλληλο σύμπαν: επόμενο πλάνο: ζάκ γαλυφιανάκης εξομολογείται σε μια πέστροφα στο hudson river εν μέsω κατεστραμμένης Nέας Yόρκης, πως εκτός από πρόωρος εκσπερματιστής είναι και στείρος - κοντινό εγώ από πίσω κλαίω σιωπηλά - χαλί σινάτρα, and now the end is near etc http://www.youtube.com/watch?v=Aht9hcDFyVw&feature=related.

Λόλα, φάε ένα βάτραχο

Πότε έιναι πιο καθαρό το σπίτι από ποτέ, όλα στη θέση τους, τα ντουλαπια φτιαγμένα, τα ρούχα διπλωμένα, μέχρι και τα συρτάρια δεν έχουν φακές χυμένες και το γραφείο πεταμένες εφημερίδες; Όταν έχεις πάρει δουλειά για το σπίτι. Ναι. Τότε. Τότε κάνεις και τα πατζούρια καμιά φορά. Τη δουλειά ποτέ. Όλα μυρίζουν απορρυπαντικό, εσύ τρέχεις σαν τρελαμένη πάνω κάτω λες και περιμένεις βεγγέρα με δέκα νοματαίους και αυτή η μιασμένη τσάντα κάθεται ολόμαυρη, βαρειά και φουσκωμένη από τους φακέλους που κουβαλάει κάτω από το γραφείο και σου λέει στωικά, "κακό του κεφαλιού σου αν θες τη Δευτέρα να με ξανακουβαλήσεις έτσι γραφείο χωρίς νά έχεις κάνει τίποτα". "Μα κάνω όλες αυτές τις δουλειές". Άλλωστε ο καλύτερος τρόπος να πεις ψέμματα είναι να πείσεις πρώτα τον εαυτό σου. Ακόμα κι αν τα ψέματα απευθύνονται σε σένα τον ίδιο. Ο Θεός να ευλογεί τις πολλαπλές προσωπικότητες που σε βοηθούν να αποστασιοποιείσαι, να ψεύδεσαι, να πείθεσαι και να μην τρως τελικά για πρωινό εκείνον τον πράσινο φάκελο που γράφει στην κοιλιά του ΕΙΡΗΝΟΔΙΚΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ, 17-3-2011 και σε κοιτάζει κοάζοντας. Άλλωστε μπορείς να συνεχίσεις τη σθεναρή αντίσταση και τη Δευτέρα. Να τον ξανακουβαλήσεις στη δουλειά, να φτιάξεις καφέ, να πληρώσεις δύο λογαριασμούς που λήγουν σε δέκα μέρες και να ταίσεις ένα βάτραχο σε ένα καπνιστό κουνέλι χωρίς να τον ζεστάνεις. Γιατί ο βάτραχος είναι ενα πιάτο που τρώγεται κρύο.

Little White Lies

Άραγε τα ψέματα έχουν χρώματα ανάλογα με τη βαρύτητα τους, το πρόσωπο στο οποίο απευθύνονται και την καταστροφή που θα προκαλούσαν αν αντεστραμμένα σε αλήθειες έβλεπαν το φως των λέξεων και έπαιρναν φωνή μέσα από ένα στόμα με κανα δυο σφραγίσματα και λίγο κραγιόν; Κι αν έχουν χρώματα, τα λευκά είναι πιο άκακα από τα κόκκινα ή τα μαύρα; Από τα κατά συνθήκη, τα χιλιοειπωμένα, τα εφευρετικά, ή τα ακαταλαβίστικα; Υπάρχει ένα σκοτεινό μερος στο σύμπαν για τις ψεύτικες λέξεις με άβολες καρέκλες του καφενείου και μία οθόνη υπολογιστή που παίζει πειρατικά blockbuster για να περνάει η ώρα; (έκλαιγες; όχι κάτι έχει μπει στο μάτι μου / άργησα; όχι κι εγώ τώρα ήρθα / γιατί δεν μου μιλάς; σου μιλάω. δεν σ' ακούω). Και οι αλήθειες δηλαδή πάνε στον παράδεισο και τρώνε πιλάφια με ωραίες γυναίκες, σαν ανταμοιβή για την αφόρητη ειλικρίνεια που τα ξεστόμισε κρατώντας στο αριστερο της χέρι ένα μπαλτά του χασάπη για να σπάει κόκκαλα όταν κρανιώνεται; κι αν έχεις απέναντι σου τη marion cotilliard  να μαζεύει το μπολ της σαλάτας την ώρα που την παρακαλάς να σου μιλήσει τραγουδώντας ένα τραγούδι για τα ανείπωτα ακόμα σε σένα λευκά ψέματα, αυτά που σου μαλακώνουν τις χορδές της κιθάρας σου και σε κάνουν να παίζεις μπαλάντες σε άλλη γλώσσα απ' αυτή που μιλάς κάθε μέρα; Τα ανείπωτα λευκά ψέματα σαν μικρά χαρτομάντηλα, ετοιμα να σου σκουπίσουν τα δάκρυα που δεν θα τρέξουν. (μα δεν κλαίνε οι άντρες.) http://www.youtube.com/watch?v=9JZuO1i_HC4

Gaudi for the masses

Θέλω αυτός ο ήλιος που βγήκε σήμερα, να έιναι ο ήλιος της δικαιοσύνης να βάλει όλα τα πράγματα σε μία τάξη, ηθική, ναι, ηθική τάξη, όπως πρέπει να είναι και να μην κοπροσκυλάει στα μπαρ με το χιονιά του σαββατοκύριακου, δηλαδή θα χάσουμε τελείως τα μυαλά μας εδώ στην Αθήνα, δεν έχει λογική αυτό το πράγμα, απόλυτα αρμονικό όμως σε κάθε περίπτωση με τα υπόλοιπα παρανοϊκά που συμβαίνουν στις ζωές μας. Ομοφοβικός μπρουτάλ φίλος, μου αναλύει τον έρωτα δύο καουμπόηδων με ένα δάκρυ να στέκεται στην άκρη του ματιού του (είδε κατά λάθος το brokeback mountain στην τηλεόραση), γκροτέσκες περσόνες της αθηναϊκής νύχτας μεταμορφώνονται σε madres sagradas διαγράφοντας εν μία νυκτί λαμπρή καριέρα σε μπάρες και αθηναϊκά ανατομικά στρώματα, άνοστο γλυκό με γιαούρτι και μέλι καταβροχθίζεται από πεινασμένη ομήγυρη υπό το θρασύ λεκτικό πέπλό του cheese cake, επίμονη οσμή γαρίδας έχει εγκατασταθεί στο σπίτι μου, ποτίζοντας την ατμόσφαιρα τόσο ανεξίτηλα που σκέφτομαι να ρωτήσω τη σπιτονοικοκυρά αν επιτρέπεται η υπομίσθωση, αγαπημένη φίλη αρνείται να περάσει το κατώφλι, ορκίζεται ότι η μύρωδιά της γαρίδας της φέρνει ναυτία, τα λέμε για δέκα λεπτά απο κει, κατεβαίνει κάτω, τη χτυπάει ο αέρας, ξαναανεβαίνει, της ξαναέρχεται ναυτία, τα ξαναλέμε από το κατώφλι, ξανακατεβαίνει κ.ο.κ. το σκηνικό επαναλαμβάνεται τρεις φορές. Εάν ζούσα στην αρχή του αιώνα στην καταλονία και φυσούσα το χρήμα της εποχής θα παράγγελνα στον αγαπημένο μου gaudi μια άλλη sagrada famiglia, φτιαγμένη από εμάς, έναν ομοφοβικό τύπο με μούσκλια, τρεις πεινασμένους με κουτάλια, μια γαρίδα με βαλίτσα, μια πόρνη με ένα βρέφος, μια γυμνάστρια με ναυτία και ένα πληκτρολόγιο. Και όλα αυτά στο θυρεό της τοπικής μπυραρίας. Τέρμα οι εκκλησίες. Δώσαμε. (κουκουρουκουκου παλοοοομα)
http://www.youtube.com/watch?v=QuYKOx834Pw&feature=related

Φρικώδης εγκεφαλοπάθεια

Νέα αρρώστια μετράει τα θύματά της στη μέση κοινωνική τάξη, αυτήν που πλήττεται πιο πολύ από την κρίση, - μην με μπερδεύετε με σας εγώ είμαι τρόφιμος ψυχιατρείου, μας δίνουν πρόσβαση μία ώρα την ημέρα στο ίντερνετ και γράφω αυτό το μπλο(γ)κ. Τα πρώτα δέκα λεπτά. Μετά διαβάζω το ζώδιό μου και μετά μπαίνω γιουτουμπ που το αγαπώ με πάθος, είμαστε πλασμένοι ο ένας για τον άλλον, αλήθεια τι κάναμε πριν το γιουτουμπ; -(έτσι δεν λεγόταν ο γιατρός του Παπανδρέου;). Οι λέξεις γίνονται θαμπές καθώς περνούν τα χρόνια ειδικά σε  ασθενή μυαλά. Θυμάμαι έναν οικογενειακό φίλο που έλεγε ότι το 1988 η μάνα του αποφάσισε να εξελίξει στη δίηγησή της τη συνάντηση του Αποστόλου Παύλου με γνωστό σελεμπριτι της εποχής, σε "Σεούλ Σεούλ γιατί με διώκεις". Το βρίσκω καταπληκτικό, ένας από τους μεγαλύτερους διώκτες τους Χριστιανισμού, ο Σεούλ, απ' όπου πήρε και το όνομά της η πρωτεύουσα και μεγαλύτερη πόλη της Νότιας Κορέας που φιλοξένησε τους Ολυμπιακούς το 1988, να μεταμορφώνεται σε πρόμαχο, υπερασπιστή και μεταλαμπαδευτή αυτής της τρελής ιστορίας με ήρωα ένα παιδί σαν κι εμάς, που χάθηκε (όχι και τόσο άδοξα) στα 33 και πήγε γι' αλλες πολιτείες, φανταστικές, μάλλον γιατί δεν είχε έναν ικανό καρδιολόγο στο πλευρό του, έναν γιουτουμπ ή τελος πάντων, κάποιον από το επιτελείο του. (Παλι καλά που υπήρξε και η μυρολόγος παύλα χήρα βοηθείας, Μαγδαληνή.http://www.youtube.com/watch?v=LjKv1XV8fDw)

το φλασάκι

Άλλωστε σήμερα μπήκε η άνοιξη, μου είπε χαρούμενα μια συνάδελφος η οποία προφανώς βρίσκεται σε κατάσταση τρανς (έχω αρχίζει να υποψιάζομαι ότι ρίχνουν παραισθησιογόνο στο κεντρικό σύστημα εξαερισμού). Η άνοιξη σίγουρα δεν μπήκε, τώρα την πήρε ο ύπνος, έφαγε πόρτα, μπερδέψαν την κράτηση, εγώ πιστέυω ότι μόλις ξύπνησε με ένα στομάχι χάλια (χθες γιόρταζε τον ερχομό της) και μετά από ένα αναβράζον παναντόλ, έφαγε μια κουταλιά μαρμελάδα, μετά μια φρυγανιά σκέτη και όταν κατάλαβε πόσο παπούτσι είναι το στόμα της, κοιτάχτηκε στον καθρέφτη, είδε το ομοίωμα του χηθ λέτζερ σ' εκείνη την ταινία με τον τύπο με μαύρα, ξεβάφτηκε, έκανε ένα ζεστό μπάνιο,  έπλυνε τα δόντια της, έβαλε πάλι πιτζάμες, πάτησε το play σ' αυτόν τον κλαψιάρη τραγουδιστή που της θυμίζει ένα χοντρό μαθηματικό της από το σχολείο να λέει εκείνο το τραγούδι για την άνοιξη νυφούλα http://www.youtube.com/watch?v=2LBw5fYbOx0 (πόσα χρόνια πια) έστριψε ένα τρίφυλλο και σκέφτηκε ποιον να πάρει τηλέφωνο. Όλοι δουλεύουν πιά, πόσο βαρετοί - που θα βρει τζιβάνα; - ψάχνει κάτω από κάτι περιοδικά όταν ακούει το κουδούνι, σηκώνεται βαρύθυμη, πάει στο ματάκι, φακ σκέφτεται, λείπει ο Μάρτης απ' τη σαρακοστή, καλά δεν το βάζει κάτω με τίποτα αυτός, του ανοίγει "Που είσαι μωρό μου; μπαίνει βιαστικά και αφήνει μια σακούλα με ντόνατς στο τραπεζάκι δίπλα στο τρίφυλλο"Σου φερα πρωινό, γιατί δεν ήρθες χθες, σε περιμέναμε όλοι" παίρνει το μπάφο, τον ανάβει, τραβάει μια βαθειά ρουφηξιά ενώ αυτή κοιτάει στο χέρι του ένα περίεργο βραχιόλι και τρώει ένα φλασάκι "τί είν' αυτό;" ρωτάει, κάνοντάς του νόημα να της περάσει το τσιγάρο, "για να μη με κάψει ο ήλιος" λέει γελώντας και πνίγεται και βήχει και γελάει και βγαίνουν καπνοί από παντού.

Bineliki day

Με την ίδια άνεση που φοράς τα ρούχα της αδερφής σου και ξανθια περούκα τις απόκριες χωρίς να φοβάσαι μη σου κρεμάσουν κουδούνια (το πάς το γράμμα/την κουνάς την αχλαδιά κι άλλα τέτοια γλαφυρά) προτείνω τη θεσμοθέτηση ημέρας φρι σπιτς ή άλλιώς φτύστε ελεύθερα, στη δουλειά, στο σπίτι, στο γυμναστήριο, στο δρόμο, στο κομμωτήριο, στην τράπεζα, στο μανάβη κλπ. Ήτοι, όλοι (κι όταν λέμε όλοι εννοούμε όλοι) ξυπνάμε χαλαροί και πάμε όπου είναι να πάμε, λέγοντας με απόλυτη ελευθερία και παρρησία τη γνώμη μας στον εκάστοτε συνδαιτημόνα, συνάδελφο, συνοδηγό, άτυχο πολίτη που θα βρεθεί στο διάβα μας. Ενδεικτικά παραδείγματα
1. τι βυζάρες είναι αυτές, στην κομμώτρια της γειτονιάς
2. σταμάτα να σφυράς όλη μέρα το σπιτάκι σου μέσα, στο συνάδελφο στο διπλανό γραφείο
3. βούλωσε το και δώσε μου τα λεφτά μου, στον ηλίθιο ταμία στην τράπεζα που είδε μια φορά την ταυτότητά μας και κάθε φορά φωνάζει 20 νοεμβρίου 1976, έχουμε γεννηθεί την ίδια μέρα (το σπιτάκι σου)
4. πλήττω αφόρητα, στη μέση ενός meeting, καπάκι στο καπάκι βάζουμε στο κινητό στη διαπασών, mp3 βασίλη παπακωνσταντίνου, κι αν είμαι ροκ μη με φοβάσαι, έφτασα κιόλας τριάντα χρονών http://www.youtube.com/watch?v=U51fhSGq2qk
5. φράσεις μπαλαντέρ: στ' αρχίδια μου ή/και  αντε μου και στο διάολο σε οποιονδήποτε μας λέει οτιδήποτε, οποτεδήποτε, ανεξαρτήτως ηλικίας, θέσης, κοινωνικού status, ώρα της ημέρας
Δεν ζητώ υπερβολές, ζητώ μία μέρα, ας πούμε την 6η Μαρτίου κάθε χρόνο να τα βγάζουμε από μέσα μας (ο πατέρας σου κι εγώ έχουμε κάνει τόσα για σένα/στ΄αρχίδια μου, μπορώ να έχω τη νομιμοποίηση της εταιρείας;/αντε μου και στο διάολο,  μήπως ξέρετε που έιναι η τουαλέτα;/στ΄αρχίδια μου, κοκ..
ΠΡΟΣΟΧΗ στις 7 Μαρτίου συμπεριφερόμαστε σαν να μην έχει συμβεί τίποτα, εμπάθειες και άλλα τέτοια παρόμοια δεν θα γίνονται ανεκτά από τους θιασώτες της προηγούμενης μέρας. Δειλά δειλά, την Κυριακή, ξυπνήστε, φτιάξτε τον καφέ σας, ανοίξτε το ραδιόφωνο και απελευθερωθείτε ρίχνοντας το πρώτο σας μπινελίκι στα παιδάκια που παίζουν ποδόσφαιρο στον τοίχο της πιλοτής. Και μην ξεχνάτε. Φέτος είναι Κυριακή. Του χρόνου, θα είναι Δευτέρα.