Σάββατο 28 Μαΐου 2011

Λύκε, λύκε είσαι εδώ;


Είναι Σάββατο πρωί (τέλος πάντων) κι ευτυχώς η μέρα είναι χάλια για μπάνιο, έχω και πολύ δουλειά, βάζω λοιπόν μια μάσκα προσώπου και ξεκινάω να μελετήσω τις δικογραφίες γιατί η γλάστρα με τα ευρώ ξεράθηκε, ο πλούσιος γαμπρός κοάζει καταπράσινος στην όμορφη λίμνη του, ατιμη κοινωνία / αλλάξαμε τη ζήση μας φύρδην  / είχα και τα ντουλάπια μου γεμάτα.http://www.youtube.com/watch?v=H1GfWZdR3Ao. Αφού δεν μπορώ να κανω κανονική τσαρκα, κάνω μία ιντερνετικη και βλέπω το άρθρο ενος πιτσιρίκου για το Σύνταγμα http://pitsirikos.net/2011/05/%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%B1-2/#more-10488. ωραία πλατεία δε λέω και ένα ωραίο ξύλο που έριξαν τα ισπανικά ματ στους πρωτοπόρους διαδηλωτες http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=Geg_6Xoy04s (κάτι θα είχαν κάνει που έλεγε και μια γειτόνισσα / ξύλο η καλύτερη γυμναστική που λέω κι εγώ καμιά φορά και για αυτόν που τις ρίχνει και γι αυτόν που τις τρώει)

Και καθώς σουλατσάρω που λέτε, πέφτω πάνω σ' αυτή τη φωτογραφία.

Ήρθε η ώρα του Λύκου; Κι εγώ που έλεγα να κατέβω αύριο στο Σύνταγμα, να βάλω τζιν; Να περάσουν να με πάρουν τα τρία γουρουνάκια, να δώσουμε ραντεβού στα public με την κοκκινοσκουφίτσα η οποία θα καπνίζει στριφτό με το Τζακ απ' τη φασολιά, την ωραία κοιμωμένη και τους επτά νάνους; Ένας φίλος που δουλεύει στη Βουλή λέει ότι οι υπουργοι είναι τρομοκρατημένοι και δεν τολμάνε να πάνε ούτε για τσιγάρα στο περίπτερο.
Πριν από κανα δυό βδομάδες έλεγα ότι δεν είμαι αγωνίστρια, δεν θέλω να τρώω δακρυγόνα (too old for this shit που λένε και στο χωριό μου) θέλω μια ειρηνική διαδήλωση. Μπορώ;
Μία που το πα και μια που γίνεται όλο αυτό και να σου κι ο Πρετεντέρης και μου ανεβαίνει η πιεση 100 http://www.tanea.gr/empisteytika.htm, Σαν να το κάνει επίτηδες. Γαμώ την ενημέρωσή μου μέσα και την ηλεκτρονική έκδοση των νέων. Και χθες στο σινεμά, έπεσα πάνω στον Παύλο Τσίμα και την κυρία του. Μήπως ο Θεός μου στέλνει σημάδια; Κι αν ναι, τι λένε αυτά;
Το μυαλό μου έχει γίνει χυλός. Το σύμπαν μπερδεύεται (ή ξεμπερδεύεται)
Ο Φον Τριερ τα χει παίξει τελείως και κάνει δηλώσεις περί ναζισμού αυτοσαρκαζόμενος (;) http://www.skai.gr/news/culture/article/169830/dilosi-ekplixi-lars-fon-trier-gia-hitler/ (είδε φαίνεται το δέντρο της ζωής που πήρε το χρυσό φοίνικα και έχασε τα λογικά του - όπως εγώ)
Θυμήθηκα ξαφνικά μια φορά που ήμουνα μικρή και μας είχε πάει ο πατέρας μου σε ένα παιδικό θέατρο. Στο διάλειμμα, λαγοπατώντας φτάνω πίσω απ' τη σκηνή και βλέπω την Κοκκινοσκουφίτσα να ανάβει ένα τσιγάρο (σαν μεγάλη κιμωλία) από τον Κακό Λύκο. Έκανα να μιλήσω δυό μέρες. Πώς μου 'ρθε τώρα αυτό;
Θα πάω κι ό,τι γίνει. Κι άμα έρθει ο Πρετεντέρης δίπλα μου, θα στραβώσω τη μούρη μου και θα πάω πιο πέρα. Κορέους.  http://www.youtube.com/watch?v=0u0q15rfPYs&feature=player_embedded#at=34

Για να δούμε.

Πέμπτη 19 Μαΐου 2011

Το γουρούνι κι η κομμώτρια

Η γιαγιά μου έλεγε το γουρούνι κομμώτρια δε γίνεται, εννοώντας ότι πρώτα βγαίνει η ψυχή του ανθρώπου και μετά (τ)ο χ(ι)ούι, τον αράπη κι αν τον πλένεις το σαπούνι σου χαλάς, δεν αλλάζει ο άνθρωπος με λίγα λόγια. Επίσης η γιαγιά μου έλεγε ότι η κοκα κόλα κάνει καλό στον πονοκέφαλο και στον πόνόδοντο ενώ ο pablo escobar πιο στωικά υποστήριζε "mi coca es tu coca". Το γουρούνι ούτως η άλλως είναι κακό και βρωμερό ζώο γιατί τρώει τα πάντα και κυλιέται εκεί που πολύ καλά ξέρετε αλλά κατά κοινή παραδοχή είναι το πιο νόστιμο κρέας και ακαταμάχητος μεζές. Η κομμώτρια από την άλλη έχει μικρή χρησιμότητα, εκτός ότι μπορεί να σου ανεβάσει έυκολα το ηθικό με ένα ωραίο μαλλί (το ίδιο και το γουρούνι με μία λαδωμένη πίτα γύρο) θα έλεγα ότι είναι μάλλον ακίνδυνη έως και αδιάφορη. Με το ίδιο πάθος που μισώ τους ανθρώπους που σφυράνε την ώρα που δουλεύω, ιντριγκάρομαι από τους τοξικούς ανθρώπους. Η τοξικότητα δεν είναι πάντα η ίδια, π.χ έγκριτος πρώην συνάδελφος με μεγάλη καριέρα στην πνευματική ιδιοκτησία, φημιζόταν για ανεξήγητη πρόκληση τρομοκρατικών ενεργειών σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες εντός 24 ωρών από την αποχώρησή του από αυτές και για την αλόγιστη επιθυμία όσων βρίσκονταν κοντά του να κλείνουν τις προτάσεις τους βρίζοντας τα θεία. Δεν είχα πότέ μου, όμως, μέχρι πρόσφατα συναντήσει γουρούνι που το βλέπεις, τα ξέρεις ότι είναι γουρούνι, βλέπεις την αυθάδικη ανασηκωμένη του ροζ μύτη και τη στριφογυριστή του ουρά και την ίδια στιγμή λιώνεις από αγάπη, όχι ερωτική επιθυμία, μια αγνή γουρουνίσια αγάπη που σε κάνει να στάζεις μέλι και να του συγχωρέσεις τα πάντα, πηγαίνοντας σιγά σιγά από πίσω του την ώρα που έχει κάνει την ανάγκη του και κυλιέται μέσα μασουλώντας τη δικογραφία / παρτιτούρες / σημειώσεις διδακτορικής διατριβής που έχεις γράψει με τον ιδρώτα του κορμιού σου και να του πεις με γλύκα "βρε, που κυλιέσαι; έλα σε μένα. έχεις γίνει χάλια"
Μωρε, δεν φταίει αυτό που κυλιέται εκεί και μασουλαέι το βιός σου. Έτσι είναι. Εσύ όμως, γιατί δεν μπορείς να του θυμώσεις;

Τέρμα τα σουβλάκια. Μόνο σαλάτα. Έχουμε να βγούμε και στην παραλία

Γραμμένο με αγνή γουρουνίσια αγάπη και απαρηγόρητη παιδική απογοήτευση.

http://www.youtube.com/watch?v=tew1r_OVzls

Πέμπτη 12 Μαΐου 2011

Το χρονικό μιας προαναγγελθείσας πανωλεθρίας

 Χθες ήθελα να βγω για ένα ποτό. Ένα ποτό ανθρωπινό όχι μέχρι τις 5 το πρωί να γελάμε αγκαλιασμένοι και να σηκώνεται ένας ένας να ανακοινώνει τι θα κάνει αμα κερδίσει το τζόκερ, γιατί δεν μετακομίζουμε όλοι στο Ηνωμένο Βασίλειο να ανοίξουμε ελληνικό εστιατόριο, αν οι μαύροι το κάνουν καλύτερα από τους λευκούς και πως είμαστε όλοι έτοιμοι να γίνουμε γονείς (- χωρίς σχόλιο-) Αφου σε πρώτη φάση πήρα τους γνωστούς - αγνώστους να τσεκάρω, με λύπη διαπιστώνω ότι ένας ήταν στην αδερφή του, άλλος δουλειά (μα 9.30 το βράδυ;;;; ρε σωκράτη... θα σε μαλώσω) άλλος είχε χτυπήσει το πόδι του, μια φίλη με κατάθλιψη, μια άλλη με περίοδο, καταλήγω να κανονίσω μαρτίνι -αγγουρι (hereinafter referred to as " M.A.") στο λατρεμένο Αλεξανδρινό με έναν συνονόματο με ξυρισμένο κεφάλι αλλά τελευταία στιγμή γίνεται κι αυτό abort plan.
Προσοχή.
Εδώ είναι η κρίσιμη καμπή της βραδιάς.
Εδώ εστάλη με sms στο κινητό (μυαλό) μου το κοσμικό μήνυμα, (τουτ τουτ) "αφού το βλέπεις, κάτσε σπίτι, άστο και μην το κουράζεις".
Βλέπω το μήνυμα.
Το σβήνω αμέσως. (έχω τιγκάρει με αυτά τα κοσμικά)
Κανονίζω χαλάνδρι σε συνοικιακό επίσης αγαπημένο μπαράκι.
Και η βραδιά αρχίζει και εξελίσσεται διαβολικά εις βάρος μου.
Τί θα πιούμε, σκέφτομαι μεγαλόφωνα, μα έχει κι εδώ Μ.Α, λέει η αδερφή μου, ας παραγγείλουμε λοιπόν δύο (λάθος), έχουν λίγο περίεργη γεύση (είδες;) και μετά άλλα δύο (ακόμα μεγαλύτερο λάθος). ο μπάρμαν να μας κοιτάει με ένα περίεργο ύφος το οποίο σήμερα το πρωί αποκωδικοποίησα ως κράμα θαυμασμού και λύπης πάυλα ενοχής. Έχω ξυπνήσει από τις 7 με ένα ατιμο και προσβλητικό για το ανθρώπινο γένος σφυροκόπημα στα μηνίγγια, με ένα στομάχι σαν το τρενάκι του τρόμου κι ένα μάτι θολό σαν το γύρο του θανάτου. Σηκώνομαι σαν την κατάρα, παίρνω δύο παναντόλ, κάθομαι στην καρέκλα της κουζίνας και παρακολουθώ τη μίνι τηλεόραση ( το ηλεκτρονικό ρολόι του φούρνου) ενώ μου ρχεται στο μυαλό μια ιστορία που μου είχαν πει ότι σουτάρουν κορτιζόνη σε όσους έχουν έρπη ζωστήρα γιατί ο πόνος είναι τόσο αφόρητος που υπάρχουν καταγεγραμμένα περιστατικά ατόμων που έχουν πηδήξει από το παράθυρο. Σκέφτομαι πόσο άδικο είναι να πάω σαν το σκυλί στο άνθος της ηλικίας μου και ότι αν διαγνωστώ με όγκο στον εγκέφαλο θα αρνηθώ να κάνω χημειοθεραπεία. Η κόρη μας αρνείται να πεθάνει στο νοσοκομείο, προτιμά να πεθάνει διασκεδάζοντας με τους  φίλους της, πίνοντας και καπνίζοντας ανακοινώνουν οι γονείς μου συντετριμμένοι και αγκαλιασμένοι με δάκρυα στα μάτια σε δύο αγγούρια με λευκή ποδιά και στηθοσκόπια τα οποία σκουντιούνται χασκογελώντας.
Το απόγευμα που θα πάω σπίτι θα φάω όλο το βάζο με το τουρσί. Αν δω την παραμικρή αντίσταση ή ακούσω κιχ θα ακολουθήσει ταραντινική σπλάτερ σκηνή που θα άφήσει έναν μόνο ζωντανό. Κι αυτός δεν θα είναι πράσινος.