Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2011

Θέλω τη μάμά μου

Αυτόν το καιρό που είμαι υπό μόνιμο κίνδυνο απόλυσης και έχω κάνει αυτό το φοβερό κούρεμα που έχει ξαλαφρώσει το μαλλί μου και σταμάτησα να το ισιώνω κατάλαβα το πραγματικό νόημα τής φράσης παύλα χαιρετισμού "απολύομαι ψαρούκλες τα μαλλιά μου κάνω μπούκλες"΄.
Επίσης τον πρώτο καιρό που ήμουν απλήρωτη είχα πέσει να πεθάνω ξέρετε τύπου, παλιοζωή, παλιόκοσμος και παλιοκοινωνία, μετά τη θέση της θλίψης πήρε μια δυσσαρέσκεια και τώρα πια νοιώθω μια ανεμελιά, όπως λέμε κι εδώ όταν μας απειλούν με κατασχέσεις, ελάτε, τι θα πάρετε;. (Εδώ παίρνει νέο νόημα το κλασικό πια "απολύομαι και τρελαίνομαι".)
Κλείνοντας θα εξομολογηθώ κάτι. Πάντα βασανίζομαι από τη νοσηρή μου φαντασία η οποία παίρνει μπρος από μόνη της και γεμίζει το μυαλό μου ζωηρές εικόνες κάθε φορά που κάποιος ας πούμε λέει, "τ΄αρχίδια μου κουνιούνται" ή "γαμώ το πασουμάκι του αγιου Σπυρίδωνα" οι οποίες εικόνες μπορεί και να στοιχειώνουν το κεφάλι μου για ημέρες. Ακόμα και μήνες (ακόμα και χρόνια αλλά αυτό θα το βάλω εντός παρενθέσεως για να μη με νομίζετε τρελή). Κάποτε λοιπόν είχε βγεί ένα "παιδικό" όπως λέγαμε μικρά (μτφ. σε γλώσσα ενηλίκων "κινούμενο σχέδιο") με κάτι δεινόσαυρους που ήταν τέρατα αλλά οικογένεια και κατά βάθος καλοί και τρώγανε μόνο φύλλα και δεν έκαναν κακό ο ένας στον άλλο. Ο πατέρας δεινόσαυρος ήταν ο χειρότερος. Το πρόσωπό του ήταν φοβερό και τα μάτια του θαμμένα κάτω από μία περίεργη δίπλα λίπους που τον έκανε να τους κοιτάει βλοσυρά όλους. Εμένα τώρα πάντα αυτός μου θύμιζε το βενιζέλο, όχι με την κακή έννοια, με την καλή, (δεν ξέρω ποιά είναι αυτή), γιατί ο μπαμπάς μου ήταν και πασόκ αλλά εγω δυστυχώς φυσιογνωμίστρια.

Αυτό που με παρηγορεί είναι οτι εν τέλει οι δεινοσαυροι εξαφανίστηκαν αλλά νομίζω ότι πριν πάγωσε το σύμπαν.

Είναι αυτό που λέμε έχω ένα καλό κι ένα κακό νέο, από πού να ξεκινήσω;

Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2011

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι

Με τη μετακόμιση χάθηκε το μικρό μου φωσφωριζέ κουνέλι που καπνίζει. Σκέφτομαι σε ποιόν υγρό λάκκο να βρίσκεται άραγε κι αν θα του λείπει η αφέντρα του, αυτή η αριστοκρατική κοκκινομάλλα καλλονή που έχει μεγάλη ζήτηση και γίνεται συζήτηση γύρω από τ' όνομά της. Τα βράδια που πέφτω για ύπνο θυμάμαι τη μάνα μου που έλεγε "μη γκρινιάζετε, να είστε ευχαριστημένες που έχετε ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι σας, υπάρχουν παιδάκια που κοιμούνται στο δρόμο και τα θερίζει τ΄αγιάζι". Εκτός που η μάνα μου ήταν πάντα γλαφυρή στις περιγραφές και άσσος στην ενοχοποίηση ακόμα και των πιο αγνών συναισθημάτων, νομίζω ότι έχει τον ειδικό μαρκαδόρο που γράφει στο υποσεινήδητό μου ό,τι γουστάρει για να με στοιχειώνει και να με ελέγχει σαν προσωπικότητα (π.χ. βγείτε εσείς δεν πειράζει θα μείνω μέσα, ο πατέρας σας δεν είναι εδώ, αχ αυτή η ταινία που είδατε χθες καλή ήτανε, δεν έχω τρυπητό μακαρόνι για το παστίτσιο τα οποία σε οδηγούν σε dt  να μπεις στο αθηνόραμα να δεις που στο κέρατο την παίζει απόψε αυτή την ταινία, να της κλείσεις εισιτήρια μέσω ιντερνετ και να της πας και με το αμάξι σινεμά που την περιμένει η φίλη της αφού πρωτα κάνεις σταση στο Βασιλόπουλο για μίσκο).
Τα πράγματα έχουν αγριέψει γενικότερα, ο βενιζέλος κάθε δύο μέρες βγάζει και μία έκτακτη εισφορά, οι αλβανοί που έκαναν ομαδικές βιασμούς "δεν έμπαιναν καν στον κόπο να βάλουν κουκούλες" (τι θα πει αυτό; δηλαδή αν έβαζαν κουκούλες οκέι;) μου ήρθε κι ένα μπουγιουρντί από την εφορία, το κουνέλι άφαντο, απείλησα μία εφοριακό ότι θα της βάλω γκαζάκι και με ρώτησε γλυκά "γιατί θα μας βάλετε γκαζάκι, τι συμβαίνει;" όπως μιλάγαμε στον παππού μου που είχε πάθει εγκεφαλικό. Φοβάμαι μήπως τα χάσω τελείως από την άλλη σκέφτομαι τι είχες τι έχασες, ένα μυαλό που ότι του γράφουν με το μαρκαδόρο το σκέφτεται είκοσι χρόνια μετά, οι τρελοί είναι καλύτεροι στην τελική, χέστηκαν κιόλας, όπως λέει κι η γιαγιά του κώστα με το αλτσχάιμερ στην κόρη της "χαιρετίσματα στη μάνα σου" (θα δώσω).