Αρρώστησα. Γιατί Μπορώ.

Σήμερα που είμαι τέρμα κρυωμένη και δεν βάζω αυτόν τον σατανά το dexarin για να να ξεβουλώσει η μύτη μου και ανοίγω το στόμα κάθε λίγο σαν το ψάρι για να μη σας στερήσω την ύπαρξή μου, μπορείτε να μη φορέσετε κολώνια, ούτε αποσμητικό, να κλάσετε σιωπηλά δίπλα μου, να ανάψετε πούρο, να βγάλετε ναφθαλίνες από τα κουτάκια τους και να αυτοκτονήσετε μασώντας τες, να ψιλοκόψετε ένα ολόκληρο σέλινο δίπλα σε μία μεγάλη μαρμίτα που βράζει αργά ένα γιγάντιο ψάρι, να σπάσετε μια καρύδα πάνω στο γραφείο μου και να πιείτε το ζουμί της, να μουλιάσετε ένα μικρό σκυλί μεσα σε μία μικρή λεκάνη με χλιαρό νερό και να το στεγνώσετε δίπλα μου με το πιστολάκι. Ναι, οποιος θέλει να κάνει όλα αυτά, σήμερα είναι η μέρα του. Την πρώτη μέρα που θα μυρίσω όμως, θα ψήσω έναν ελληνικό και θα είναι σαν να μην έγινε τίποτα.

Ω, είναι ωραία στον παράδεισο

Καμιά φορά κάθομαι και σκέφτομαι διάφορα και έρχεται κάποιος και πετάει μία κουβέντα - απάντηση στις μυστικές μου σκέψεις και τρελαίνομαι και σηκώνω το βλέμμα και κοιτάω πάνω από το κεφάλι μου να δω αν έχω συννεφάκι που γράφει αυτά που σκέφτομαι (μούμπλε μούμπλε). Ως γνήσιο εγωκεντρικό πλάσμα θεωρώ ότι το σύμπαν περιστρέφεται γύρω μου και οτι με κάποιον κωδικοποιημένο τρόπο προκαλώ διάφορα γεγονότα να συμβούν με τη θέλησή μου ή όχι. Θα ξεκινήσω με ένα ανώδυνο παράδειγμα όπως τα καιρικά φαινόμενα (η βροχή ας πούμε πάντα μου φτιάχνει τη διάθεση γιατί νοιώθω ότι ξεπλένει τη βρώμα και όλα τα μιασμένα πράγματα που πλανώνται γύρω μας και όταν σταματήσει είναι όλα υγρά και καινούρια, έτοιμα να ξαναβρωμιστούν πάλι μέχρι να το επιθυμήσω εγώ). Θα συνεχίσω με κάτι πιο παράτολμο έως και - τολμώ να πω - δυσάρεστο: Άλλες φορές λοιπόν πάλι νοιώθω ότι κοσμικά ηλεκτρόδια είναι συνδεδεμένα με τον εγκέφαλό μου και τη ζοφερή μου φαντασία που τόσο με έχει βασανίσει κατά καιρούς και με το που κάνω κάποια σκέψη το παρανοικό σύμπαν αστραπιαία την πυροδοτεί και της δίνει σάρκα και οστά. ¨Οταν ας πούμε ψυχαναγκαστικά μπαίνω για τριακοστή φορά στην ηλεκτρονική έκδοση των "ΝΕΩΝ" και σκέφτομαι όχι άλλους φόρους και νέα μέτρα, ξυπνάει από το λήθαργό του ο βαρήκοος συμπαντικός παππούς που κινεί τα νήματα αυτού του κόσμου και λέει νυσταγμένα "φόρους, νέα μέτρα" και κουμπώνει ένα βύσμα και βγαίνει ο Βενιζέλος και ανακοινώνει φόρους και νέα μέτρα. Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω για να σταματήσω αυτήν την τρελα (παππούς ξυπνάει, μουρμουρίζει μαχμουρλίδικα "τρέλα", βάζει το βύσμα κι βγαίνει ο ΓΑΠ να κάνει δηλώσεις. Γενικώς.) Θέλω να βγω κι εγώ στο channel 4 ως άλλη Li-ana Kaneli και να κάνω bold and beautiful μια δήλωση. Stop blaming my patriots back home for the crisis (μα εννοείται θα πάω στο στούντιο. ποτέ δεν αφήνω μία ευκαιρία για ένα ταξιδι να πάει χαμένη) Put the blame on Mame. Boys. Put the blame on Mame. Μετά θα γυρίσω στο φτωχικό μου, θα βγάλω τα ρούχα μου, θα ανοίξω την τηλεόραση και θα παρακολουθήσω τις αστυνομικές δυνάμεις να εξαπολύουν ανθρωποκυνηγητό για να βρουν αυτή τη Mame που ευθύνεται για την οικονομική κρίση στην Ελλαδα και τη Μεγάλη Φωτιά στο Σικάγο. Μετά θα πάρω υπερβολική δόση βαρβιτουρικών και θα τερματίσω την παράνοια. Εγώ κι η Ρίτα. Στον Παράδεισο (Mα τι κάνουν δυο αγγελούδια σαν κι εσάς μόνα τέτοια ώρα στον Παράδεισο; Πάψε κόλακα!)

Ο χαμένος τα παίρνει όλα

Μετά από επίμονες και συντονισμενες πλην απέλπιδες προσπάθειες να πείσω τους παρόχους κινητής τηλεφωνίας να μου χαρίσουν ένα  i phone 4 με καινούριο συμβόλαιο (είναι γελοίοι - απλά γελοίοι- ανταγωνισμός σου λέει μετά) πήρα ένα φτηνό νόκια που όμως μοιάζει με μπλάκμπερι, δηλαδή αν βγάλεις τα γυαλιά ή τους φακούς το περνάς σίγουρα για μπλάκμπερι και περισσέψανε και σαράντα ευρώ από την επιδότηση. Αποφάσισα λοιπόν να πάρω με αυτά ένα καινούριο εμπιθρί (τέλειο; πολύ καλύτερο από το mp3) γιατί το προηγούμενο το έχασα. Είμαι σίγουρη ότι στην αθήνα ζει κάποιο άτομο το οποίο βρίσκει και απολαμβάνει τα χαμένα μου πράγματα. Μια μέρα καθώς περιπλανιέμαι στο κέντρο της πόλης, θα τον συναντήσω και θα φοράει το πράσινο σταυρωτό μου σακάκι που είχα ξεχάσει στο υποθηκοφυλακείο, θα κρατάει κάτω από τη μασχάλη του τη μαύρη τσάντα φάκελο που μου κλέψανε στην Αθηνας, το μπρούτζινο δαχτυλίδι που ειχα αφησει σε έναν νιπτήρα για να πλύνω τα χέρια μου θα γυαλίζει στο μεσαίο του δάχτυλο και θα ακούει μουσική από το i pod shuffle. Δίπλα του θα περπατάει ο γάτος μου ο γιούρι που είχε φύγει μια μέρα ξαφνικά από το παλιό μας σπίτι στο Χαλάνδρι. Θα είναι γέρος πια, αλλά θα με γνωρίσει αμέσως, θα μου νιαουρίσει γνώριμα και θα έρθει να τριφτεί παρηγορητικά στο πόδι μου. Ο ξένος θα λάμπει με τη χαμένη μου αξιοπρέπεια, το πορτοφόλι του θα είναι γεμάτο με τα 1500 ευρώ που μου χρωστάει εκείνος ο πελάτης μου ο λογιστής και από το αυτί του θα κρέμεται το κοραλί μου το σκουλαρίκι που φυλαω εδώ και χρόνια το αλλο του ζευγαρι με την ελπίδα ότι θα εμφανιστεί. Στο ένα του πόδι θα φοράει όλες τις χαμένες από χρόνια μονές μου κάλτσες και στο άλλο του πόδι τη μωβ σουέντ γόβα που είχα σηκώσει το σπίτι ανάποδα όταν μια μέρα εξαφανίστηκε ανεξήγητα. Δεν θα του πω τίποτα, μόνο θα τον κοιτάξω έντονα για να δω πώς θα αντιδράσει που ζει τη χαμένη μου ζωή. Θα μου χαμογελάσει και θα με κοιτάξει λίγο συμπονετικά. Θα με  πιάσει από το χέρι και θα με οδηγήσει σε ένα ημιυπόγειο φαστ φουντ που σε ρβίρει σάντουιτς με φαλάφελ. Πεινάς;  θα με ρωτήσει γλυκα. Ναι, θα απαντήσω. Προς τα πού πήγαινες;  Δεν ξέρω, νομίζω ότι έχω χαθεί.

μουσικούλα: http://www.youtube.com/watch?v=hhZ0FnuFQDw