Πίσσα και πούπουλα

Αγαπητοί αναγνώστες,
μετά από μακρά απουσία και τραγελαφική παλινδρόμηση μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας αποφάσισα για άλλη μια φορά να εξασκήσω την παλιά μου τέχνη(κόσκινο) και να αφήσω κατά μέρος μια υπερεπείγουσα δουλειά που πρέπει να γίνει άμεσα για να σας ενημερώσω για τα τεκταινόμενα. Η ζωή μου αυτές τις μέρες θυμίζει σαλούν στην Άγρια Δύση, ήτοι εν μέσω πυροβολισμών, ασταμάτητου παιξίματος πιάνου από έναν συμπαθέστατο πιανίστα που παρακαλεί να μην τον πυροβολούν, μαλλιαρών καοουμπόυδων που πίνουν νερό που καίει προσπαθώ να φτάσω μέχρι το μπαρ και να πείσω τον τύπο που φτύνει μέσα στα ποτήρια και τα σκουπίζει με την πετσέτα του να γυαλίσουν να μου σερβίρει μια πορτοκαλάδα μπλε.
Όπως πολλοί από σας θα φαντάζεστε,
ΚΑΜΙΑ ΤΥΧΗ (αυτό είναι γραμμένο με έντονα κεφαλαία γράμματα για να δώσει έμφαση στη δίηγηση)

Για την ακρίβεια με έχουν πιάσει τέσσερεις και με έχουν στήσει σε μια γωνια σε μια αλάνα έξω από το σαλούν καθώς περιμένουν να φέρουν οι άλλοι την πίσσα για να με ρίξουν μέσα και μετά να με περάσουν από τα πούπουλα (πανέ). Αφημένη και παραδομένη στην άδικη τύχη μου, συνειδητοποιώ ότι ο πιανίστας (επιτέλους;) σταμάτησε να παίζει το πιάνο, ενώ μία περίεργη σιωπή κάνει ακόμα και αυτούς που με κρατάνε να νοιώθουν άβολα όταν ακούγεται μία γνώριμη εισαγωγή και - δεν πιστεύω στα μάτια μου - βγαίνει ο γιώργος νταλάρας με ένα μικρόφωνο.




ε δεν ειναι δυνατόν. δεν υπάρχει λίγη αξιοπρέπεια ούτε σ΄αυτή τη δύσκολη στιγμή μου; (μα που τα μυρίζεται τα βάσανα αυτός ο νταλάρας και βουτάει τα μικρόφωνα και γίνεται το επίκεντρο του ενδιαφέροντος;)
ξαφνικά βγαίνει από το μπαρ ο Ντίνος ο Χριστιανόπουλος, βουτάει από το Νταλάρα το μικρόφωνο, διακόπτωντας μια ομολογουμένως όμορφη στιγμή, καθώς έχουν βγει οι καουμπόυδες από το μπαρ και βαράνε παλαμάκια γύρω γυρω γονατιστοί ενώ ο πιανίστας ρίχνει ζεμπεκιές στο κέντρο με τα μάτια κλειστά, γίνεται απόλυτη ησυχία, ο Χριστιανόπουλος ρίχνει μια χριστοπαναγία που οι τρόποι μου δεν μου επιτρέπουν να την αναπαράγω εδώ, καθώς ενέπλεκε τη μανα του Χριστού με τη μάνα του Γιώργου Νταλάρα -πολύ αριστοτεχνικά οφείλω να ομολογήσω- και απαγγέλει:

και τι δεν κάνατε για να με θάψετε
όμως ξεχάσατε πως ήμουν σπόρος.


Το πλήθος διστάζει για λίγο και έκθαμβο παρακολουθεί το Χριστιανόπουλο να μεταμορφώνεται σε βιολογική καλλιέργεια στέβιας, αυτού του φοβερού υποκατάστατου ζάχαρης, προχωράμε όλοι (και ο γιώργος) και κόβουμε από δυο τρία φυλλαράκια, μπαίνουμε αγκαλιασμένοι στο μπαρ και πίνουμε βιολογικά μοχίτο που δεν παχαίνουν.
Ήμουν σίγουρη ότι το λίκνο της ποίησης δεν θα με άφηνε να πάω σαν το σκυλί στ' αμπέλι.

το νέο ευρώ, ένας απών δήμαρχος, τα ναρκωτικά και πως συνδέονται όλα αυτά με τη μάνα μου.

Η νέα τάξη πραγμάτων έχει και το χαβαλέ της. Ας πούμε εδώ στο γραφείο το νέο νόμισμα είναι τα συνδετηράκια και τα ανταλλακτικά του συρραπτικού. (όλα είναι θέμα προσφοράς και ζήτησης. το να μην μπορείς να πιάσεις με κάποιο τρόπο δύο κόλλες χαρτί μπορεί να ταράξει βάναυσα την εσωτερική σου ηρεμία). Είναι αυτό που λένε καμιά φορά ότι δεν καταλαβαίνεις τη χρησιμότητα ενός μέλους του σώματός σου παρά μόνον αν το χτυπήσεις. Εκεί λοιπόν που είχες τους συνδετήρες και τους πετούσες, τους στράβωνες για να γράψεις το όνομά σου, ή έπιανες αυτό το τσουλούφι που πετάει, τώρα τους φυλάς ως κόρην οφθαλμού και όταν βρίσκεις κανέναν στη τσάντα νοιώθεις όπως όταν κατέβαζες τα χειμερινά και έβρισκες μέσα διπλωμένο πεντακοσάρικο. Οι Αθηναίοι συμπεριφέρονται λες και παίζει στα κοσμικά μεγάφωνα "ανδρεναλίνη, κανένας δεν θα μέίνει, Αθήνα είσαι Καμίνη" (εν προκειμένω στο μυαλό του αθηναίου "η αθήνα" είναι βρισιά και χρησιμοποιείται γαι να απαξιώσει τον πολλά υποσχόμενο δήμαρχο που πριν ενάμιση χρόνο περίπου είχε γεμίσει τις καρδίες μας Ελπίδα. εν προκειμένω στο μυαλό του αθηναίου "η Ελπίδα" είναι η τραγουδίστρια που τραγουδάει στο δήμαρχο, "είναι που λείπεις εσύ"). Προτείνω για άλλη μια φορά αποποινικοποίηση των ναρκωτικών (αφου κάνουν όλοι ούτως ή άλλως, δεν υπάρχουν λεφτά για πέταμα, ελάτε ρε παιδιά, λίγη κατανόηση δηλαδή, να χαλαρώσουμε λίγο) γιατί τα νεύρα όλων είναι πολύ τεντωμένα, ειδικά των οδηγών και είναι πραγματικά κρίμα. Άσε που πήρε και η μάνα μου δίπλωμα προσφάτως και δεν θα ήθελα να τη δω παλουκωμένη στην αυλή μας σαν άλλη νύφη του δράκουλα από κάποιον μανιασμένο παύλα απογοητευμένο οδηγό παύλα φορολογούμενο.  Για όλους τους ανωτέρω λόγους και

με την επιφύλαξη παντός νομίμου δικαιώματός μου

ΣΑΣ ΚΑΛΩ ΝΑ ΑΠΟΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΕΤΕ ΤΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ

για τη φουκαριάρα τη μάνα μου

Μην κλείνεις τα μάτια.

Οι Κυριακές είναι καταραμένες. Πιο καταραμένες κι από τις Δευτέρες. Οι Δευτέρες όμως το έχουν δεχτεί από παλιά σαν τους μπάτσους που σε κοιτάνε γνωριζοντας ότι τους μισείς, ότι ξέρεις ότι παίρνουν τρεις κι εξήντα πιά, ότι δεν διαφέρουν και τόσο πολύ από σένα, απλά είναι αγράμματοι και κουβαλάνε γκλομπ. Οι Κυριακές όμως είναι σαν τις πλούσιες γιαγιάδες παλαιοεστέτ που αναπολούν τα περασμένα μεγαλεία και έχουν αναγκαστεί και συγχρωτίζονται με ένα κάρο μικροαστούς σαν και σένα. Κάποτε αυτός που μας έχει πείσει ότι ευθύνεται για την ύπαρξη μας ξεκουράστηκε την Κυριακή αφού έπλασε τον κόσμο. Και μετά..:. μετά οι Κυριακές πλημμύρισαν από εκατομμυρια κακομοιρηδες που βγαίνουν με τα βλαστάρια τους να πάνε στην ταβέρνα και θλιμμένους απογοητευμένους που πάνε για καφέ προσποιούμενοι ότι είνα μια μέρα σαν όλες τις άλλες. Για να εκδικηθούν το απωλεσθέν μεγαλείο, δηλητηριάζουν τα σωθικά σου με μια θραυσματική επίφαση ανεμελιάς προς στιγμήν και μετά αποκαλύπτουν την εμετική πραγματικότητά τους μαζοχιστικά σαν ένα σεντόνι που τινάζεται και φανερώνει ένα κίτρινο παγωμένο πεθαμένο κορμί. Εσύ εντωμεταξύ που πίνεις τον καφέ σου και βιώνεις αυτό το εσωτερικό μελοδραματικό σκωτσεζικο ντους, βλέπεις την ελπίδα να φεύγει από μέσα σου, όμως πριν την κάνει για τα καλά τη βουτάς από το μαλλί, αυτή λιποθυμάει στα χέρια σου, φωνάζεις ένα γιατρο ρε παιδιά, δεν έρχεται κανείς μόνο αυτή η ηλίθια γκαρσόνα με το ξεχειλισμένο φλιτζάνι με τον καφέ  σου, έχεις δει στις ταινίες πως κάνουν τεχνητή αναπνοή όταν κάποιος πέφτει τέζα μπροστά τους και φωνάζουν στέι γουιθ μι, ντοντ κλοουζ γιορ άιζ, δεν φανταζόσουν ότι θα συνέβαινε σε σένα βέβαια, τη βάζεις κάτω, της ξεκουμπώνεις το φόρεμα (σκέφτεσαι προς στιγμήν τελείως άκαιρα τι βυζάρες που έχει) και ξεκινάς αυτό που νομίζεις ότι θα ζωντανέψει το αλύγιστο κορμί της, ιδρώτας τρέχει από το μέτωπό σου όταν κάνει ένα βηχαλάκι, παίρνει μια βαθειά ανάσα, ανοίγει τα μάτια της και σου χαμογελάει. Η μαλακισμένη. Σε κοψοχόλιασε. Κυριακάτικα.
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=v7T2135xCZQ#!