Δημιουργικό κενό

Πάντα σκέφτομαι ότι η διαφορά ενός καλλιτέχνη από έναν απλό άνθρωπο είναι η εκ μέρους του πρώτου μετουσίωση του πόνου (πές το όπως θες, καημό, σεκλέτι, συμφορά κλπ) σε κείμενο, πίνακα, μουσική, ποίημα, θεατρικό, μακαρονάδα ενός πράγματος δηλαδή, που την ώρα που καταναλώνεται (διαβάζεται, τρώγεται, ακούγεται, βλέπεται, μυρίζεται) κάνει τα εγκεφαλικά σου κύτταρα να πιάνονται χέρι-χέρι και να πηδάνε αγκαλιασμένα ουρλιάζοντας στον παγωμένο ωκεανό που βρίσκεται στο κέντρο του εγκεφάλου  σου και να πετάνε τεράστια κύματα νερού στα μηνίγγια σου τα οποία σε αναστατώνουν και κάνουν την τρίχα σου να σηκώνεται κάγκελο. Όταν ο πιτσιρικάς του Κλάπτον πήδηξε από το μπαλκόνι ας πούμε, ο Κλάπτον πήγε κι έγραψε το tears in heaven, ενώ εγώ σε αντίστοιχη περίπτωση θα γυρνούσα τους δρόμους με το βρακί και τα μαλλιά ανακατεμένα γελώντας χαιρέκακα σε τυχαίους περαστικούς. Επίσης, καμιά εικοσαριά χρόνια νωρίτερα όταν ο δύσμοιρος ο έρικ ερωτεύτηκε τη γυναίκα του καλύτερου του φίλου George Harrison πάυλα μοντέλο "Πάτι"  πήγε κι έγραψε το layla. Δηλαδή ο τύπος είναι συμφορά και χρυσός δίσκος.
Εγώ όταν δεν είμαι καλά θέλω να χωθώ μεσα στη γη και να κάθομαι εκεί να φυτοζωώ χωρίς τροφή και νερό ως άλλος ιωάννης βαπτιστής συντηρούμενη από την εκάστοτε περαστική αυτονομίστρια ακρίδα. Είμαι με ένα κομπιουτεράκι παραμάσχαλα και προσθέτω και αφαιρώ, έχω ανοιχτή τη winbank και μεταφέρω λεφτά από τον ένα λογαριασμό στον άλλο ενώ θα έπρεπε να γράφω το βιβλίο της δεκαετίας, τηρούμένων των αναλογιών. Πουτάνα αταλαντοσύνη, το φελέκι σου μέσα.

Αγαπητέ Θεέ,

Φανερώσου. 'Εβγα απ' τη φωλιά σου κι έλα εδώ κάτω λίγο. Έλα να μας πεις τι σκεφτόσουν όταν δύο μέρες πριν, 12 η ώρα το βράδυ, την ώρα που ο Γιώργος φούσκωνε τα λάστιχα του ποδηλάτου του, ένας αρουραίος ροκάνιζε τη μόνωση του aircondition για να μπει μέσα σε ένα φοιτητικό δωμάτιο να ζεσταθεί, εγώ έδινα μια καρώ πιτζάμα σε έναν άρρωστο φυσικό, πήρες από το μάταιο τούτο κόσμο τον πατέρα της Άννας Μαρίας, έτσι ώστε η κηδεία να γίνει σήμερα. Που έχει τη γιορτή της.
Λοιπόν,
Ακούω.

Αρρώστησα. Γιατί Μπορώ.

Σήμερα που είμαι τέρμα κρυωμένη και δεν βάζω αυτόν τον σατανά το dexarin για να να ξεβουλώσει η μύτη μου και ανοίγω το στόμα κάθε λίγο σαν το ψάρι για να μη σας στερήσω την ύπαρξή μου, μπορείτε να μη φορέσετε κολώνια, ούτε αποσμητικό, να κλάσετε σιωπηλά δίπλα μου, να ανάψετε πούρο, να βγάλετε ναφθαλίνες από τα κουτάκια τους και να αυτοκτονήσετε μασώντας τες, να ψιλοκόψετε ένα ολόκληρο σέλινο δίπλα σε μία μεγάλη μαρμίτα που βράζει αργά ένα γιγάντιο ψάρι, να σπάσετε μια καρύδα πάνω στο γραφείο μου και να πιείτε το ζουμί της, να μουλιάσετε ένα μικρό σκυλί μεσα σε μία μικρή λεκάνη με χλιαρό νερό και να το στεγνώσετε δίπλα μου με το πιστολάκι. Ναι, οποιος θέλει να κάνει όλα αυτά, σήμερα είναι η μέρα του. Την πρώτη μέρα που θα μυρίσω όμως, θα ψήσω έναν ελληνικό και θα είναι σαν να μην έγινε τίποτα.

Ω, είναι ωραία στον παράδεισο

Καμιά φορά κάθομαι και σκέφτομαι διάφορα και έρχεται κάποιος και πετάει μία κουβέντα - απάντηση στις μυστικές μου σκέψεις και τρελαίνομαι και σηκώνω το βλέμμα και κοιτάω πάνω από το κεφάλι μου να δω αν έχω συννεφάκι που γράφει αυτά που σκέφτομαι (μούμπλε μούμπλε). Ως γνήσιο εγωκεντρικό πλάσμα θεωρώ ότι το σύμπαν περιστρέφεται γύρω μου και οτι με κάποιον κωδικοποιημένο τρόπο προκαλώ διάφορα γεγονότα να συμβούν με τη θέλησή μου ή όχι. Θα ξεκινήσω με ένα ανώδυνο παράδειγμα όπως τα καιρικά φαινόμενα (η βροχή ας πούμε πάντα μου φτιάχνει τη διάθεση γιατί νοιώθω ότι ξεπλένει τη βρώμα και όλα τα μιασμένα πράγματα που πλανώνται γύρω μας και όταν σταματήσει είναι όλα υγρά και καινούρια, έτοιμα να ξαναβρωμιστούν πάλι μέχρι να το επιθυμήσω εγώ). Θα συνεχίσω με κάτι πιο παράτολμο έως και - τολμώ να πω - δυσάρεστο: Άλλες φορές λοιπόν πάλι νοιώθω ότι κοσμικά ηλεκτρόδια είναι συνδεδεμένα με τον εγκέφαλό μου και τη ζοφερή μου φαντασία που τόσο με έχει βασανίσει κατά καιρούς και με το που κάνω κάποια σκέψη το παρανοικό σύμπαν αστραπιαία την πυροδοτεί και της δίνει σάρκα και οστά. ¨Οταν ας πούμε ψυχαναγκαστικά μπαίνω για τριακοστή φορά στην ηλεκτρονική έκδοση των "ΝΕΩΝ" και σκέφτομαι όχι άλλους φόρους και νέα μέτρα, ξυπνάει από το λήθαργό του ο βαρήκοος συμπαντικός παππούς που κινεί τα νήματα αυτού του κόσμου και λέει νυσταγμένα "φόρους, νέα μέτρα" και κουμπώνει ένα βύσμα και βγαίνει ο Βενιζέλος και ανακοινώνει φόρους και νέα μέτρα. Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω για να σταματήσω αυτήν την τρελα (παππούς ξυπνάει, μουρμουρίζει μαχμουρλίδικα "τρέλα", βάζει το βύσμα κι βγαίνει ο ΓΑΠ να κάνει δηλώσεις. Γενικώς.) Θέλω να βγω κι εγώ στο channel 4 ως άλλη Li-ana Kaneli και να κάνω bold and beautiful μια δήλωση. Stop blaming my patriots back home for the crisis (μα εννοείται θα πάω στο στούντιο. ποτέ δεν αφήνω μία ευκαιρία για ένα ταξιδι να πάει χαμένη) Put the blame on Mame. Boys. Put the blame on Mame. Μετά θα γυρίσω στο φτωχικό μου, θα βγάλω τα ρούχα μου, θα ανοίξω την τηλεόραση και θα παρακολουθήσω τις αστυνομικές δυνάμεις να εξαπολύουν ανθρωποκυνηγητό για να βρουν αυτή τη Mame που ευθύνεται για την οικονομική κρίση στην Ελλαδα και τη Μεγάλη Φωτιά στο Σικάγο. Μετά θα πάρω υπερβολική δόση βαρβιτουρικών και θα τερματίσω την παράνοια. Εγώ κι η Ρίτα. Στον Παράδεισο (Mα τι κάνουν δυο αγγελούδια σαν κι εσάς μόνα τέτοια ώρα στον Παράδεισο; Πάψε κόλακα!)

Ο χαμένος τα παίρνει όλα

Μετά από επίμονες και συντονισμενες πλην απέλπιδες προσπάθειες να πείσω τους παρόχους κινητής τηλεφωνίας να μου χαρίσουν ένα  i phone 4 με καινούριο συμβόλαιο (είναι γελοίοι - απλά γελοίοι- ανταγωνισμός σου λέει μετά) πήρα ένα φτηνό νόκια που όμως μοιάζει με μπλάκμπερι, δηλαδή αν βγάλεις τα γυαλιά ή τους φακούς το περνάς σίγουρα για μπλάκμπερι και περισσέψανε και σαράντα ευρώ από την επιδότηση. Αποφάσισα λοιπόν να πάρω με αυτά ένα καινούριο εμπιθρί (τέλειο; πολύ καλύτερο από το mp3) γιατί το προηγούμενο το έχασα. Είμαι σίγουρη ότι στην αθήνα ζει κάποιο άτομο το οποίο βρίσκει και απολαμβάνει τα χαμένα μου πράγματα. Μια μέρα καθώς περιπλανιέμαι στο κέντρο της πόλης, θα τον συναντήσω και θα φοράει το πράσινο σταυρωτό μου σακάκι που είχα ξεχάσει στο υποθηκοφυλακείο, θα κρατάει κάτω από τη μασχάλη του τη μαύρη τσάντα φάκελο που μου κλέψανε στην Αθηνας, το μπρούτζινο δαχτυλίδι που ειχα αφησει σε έναν νιπτήρα για να πλύνω τα χέρια μου θα γυαλίζει στο μεσαίο του δάχτυλο και θα ακούει μουσική από το i pod shuffle. Δίπλα του θα περπατάει ο γάτος μου ο γιούρι που είχε φύγει μια μέρα ξαφνικά από το παλιό μας σπίτι στο Χαλάνδρι. Θα είναι γέρος πια, αλλά θα με γνωρίσει αμέσως, θα μου νιαουρίσει γνώριμα και θα έρθει να τριφτεί παρηγορητικά στο πόδι μου. Ο ξένος θα λάμπει με τη χαμένη μου αξιοπρέπεια, το πορτοφόλι του θα είναι γεμάτο με τα 1500 ευρώ που μου χρωστάει εκείνος ο πελάτης μου ο λογιστής και από το αυτί του θα κρέμεται το κοραλί μου το σκουλαρίκι που φυλαω εδώ και χρόνια το αλλο του ζευγαρι με την ελπίδα ότι θα εμφανιστεί. Στο ένα του πόδι θα φοράει όλες τις χαμένες από χρόνια μονές μου κάλτσες και στο άλλο του πόδι τη μωβ σουέντ γόβα που είχα σηκώσει το σπίτι ανάποδα όταν μια μέρα εξαφανίστηκε ανεξήγητα. Δεν θα του πω τίποτα, μόνο θα τον κοιτάξω έντονα για να δω πώς θα αντιδράσει που ζει τη χαμένη μου ζωή. Θα μου χαμογελάσει και θα με κοιτάξει λίγο συμπονετικά. Θα με  πιάσει από το χέρι και θα με οδηγήσει σε ένα ημιυπόγειο φαστ φουντ που σε ρβίρει σάντουιτς με φαλάφελ. Πεινάς;  θα με ρωτήσει γλυκα. Ναι, θα απαντήσω. Προς τα πού πήγαινες;  Δεν ξέρω, νομίζω ότι έχω χαθεί.

μουσικούλα: http://www.youtube.com/watch?v=hhZ0FnuFQDw

Θέλω τη μάμά μου

Αυτόν το καιρό που είμαι υπό μόνιμο κίνδυνο απόλυσης και έχω κάνει αυτό το φοβερό κούρεμα που έχει ξαλαφρώσει το μαλλί μου και σταμάτησα να το ισιώνω κατάλαβα το πραγματικό νόημα τής φράσης παύλα χαιρετισμού "απολύομαι ψαρούκλες τα μαλλιά μου κάνω μπούκλες"΄.
Επίσης τον πρώτο καιρό που ήμουν απλήρωτη είχα πέσει να πεθάνω ξέρετε τύπου, παλιοζωή, παλιόκοσμος και παλιοκοινωνία, μετά τη θέση της θλίψης πήρε μια δυσσαρέσκεια και τώρα πια νοιώθω μια ανεμελιά, όπως λέμε κι εδώ όταν μας απειλούν με κατασχέσεις, ελάτε, τι θα πάρετε;. (Εδώ παίρνει νέο νόημα το κλασικό πια "απολύομαι και τρελαίνομαι".)
Κλείνοντας θα εξομολογηθώ κάτι. Πάντα βασανίζομαι από τη νοσηρή μου φαντασία η οποία παίρνει μπρος από μόνη της και γεμίζει το μυαλό μου ζωηρές εικόνες κάθε φορά που κάποιος ας πούμε λέει, "τ΄αρχίδια μου κουνιούνται" ή "γαμώ το πασουμάκι του αγιου Σπυρίδωνα" οι οποίες εικόνες μπορεί και να στοιχειώνουν το κεφάλι μου για ημέρες. Ακόμα και μήνες (ακόμα και χρόνια αλλά αυτό θα το βάλω εντός παρενθέσεως για να μη με νομίζετε τρελή). Κάποτε λοιπόν είχε βγεί ένα "παιδικό" όπως λέγαμε μικρά (μτφ. σε γλώσσα ενηλίκων "κινούμενο σχέδιο") με κάτι δεινόσαυρους που ήταν τέρατα αλλά οικογένεια και κατά βάθος καλοί και τρώγανε μόνο φύλλα και δεν έκαναν κακό ο ένας στον άλλο. Ο πατέρας δεινόσαυρος ήταν ο χειρότερος. Το πρόσωπό του ήταν φοβερό και τα μάτια του θαμμένα κάτω από μία περίεργη δίπλα λίπους που τον έκανε να τους κοιτάει βλοσυρά όλους. Εμένα τώρα πάντα αυτός μου θύμιζε το βενιζέλο, όχι με την κακή έννοια, με την καλή, (δεν ξέρω ποιά είναι αυτή), γιατί ο μπαμπάς μου ήταν και πασόκ αλλά εγω δυστυχώς φυσιογνωμίστρια.

Αυτό που με παρηγορεί είναι οτι εν τέλει οι δεινοσαυροι εξαφανίστηκαν αλλά νομίζω ότι πριν πάγωσε το σύμπαν.

Είναι αυτό που λέμε έχω ένα καλό κι ένα κακό νέο, από πού να ξεκινήσω;

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι

Με τη μετακόμιση χάθηκε το μικρό μου φωσφωριζέ κουνέλι που καπνίζει. Σκέφτομαι σε ποιόν υγρό λάκκο να βρίσκεται άραγε κι αν θα του λείπει η αφέντρα του, αυτή η αριστοκρατική κοκκινομάλλα καλλονή που έχει μεγάλη ζήτηση και γίνεται συζήτηση γύρω από τ' όνομά της. Τα βράδια που πέφτω για ύπνο θυμάμαι τη μάνα μου που έλεγε "μη γκρινιάζετε, να είστε ευχαριστημένες που έχετε ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι σας, υπάρχουν παιδάκια που κοιμούνται στο δρόμο και τα θερίζει τ΄αγιάζι". Εκτός που η μάνα μου ήταν πάντα γλαφυρή στις περιγραφές και άσσος στην ενοχοποίηση ακόμα και των πιο αγνών συναισθημάτων, νομίζω ότι έχει τον ειδικό μαρκαδόρο που γράφει στο υποσεινήδητό μου ό,τι γουστάρει για να με στοιχειώνει και να με ελέγχει σαν προσωπικότητα (π.χ. βγείτε εσείς δεν πειράζει θα μείνω μέσα, ο πατέρας σας δεν είναι εδώ, αχ αυτή η ταινία που είδατε χθες καλή ήτανε, δεν έχω τρυπητό μακαρόνι για το παστίτσιο τα οποία σε οδηγούν σε dt  να μπεις στο αθηνόραμα να δεις που στο κέρατο την παίζει απόψε αυτή την ταινία, να της κλείσεις εισιτήρια μέσω ιντερνετ και να της πας και με το αμάξι σινεμά που την περιμένει η φίλη της αφού πρωτα κάνεις σταση στο Βασιλόπουλο για μίσκο).
Τα πράγματα έχουν αγριέψει γενικότερα, ο βενιζέλος κάθε δύο μέρες βγάζει και μία έκτακτη εισφορά, οι αλβανοί που έκαναν ομαδικές βιασμούς "δεν έμπαιναν καν στον κόπο να βάλουν κουκούλες" (τι θα πει αυτό; δηλαδή αν έβαζαν κουκούλες οκέι;) μου ήρθε κι ένα μπουγιουρντί από την εφορία, το κουνέλι άφαντο, απείλησα μία εφοριακό ότι θα της βάλω γκαζάκι και με ρώτησε γλυκά "γιατί θα μας βάλετε γκαζάκι, τι συμβαίνει;" όπως μιλάγαμε στον παππού μου που είχε πάθει εγκεφαλικό. Φοβάμαι μήπως τα χάσω τελείως από την άλλη σκέφτομαι τι είχες τι έχασες, ένα μυαλό που ότι του γράφουν με το μαρκαδόρο το σκέφτεται είκοσι χρόνια μετά, οι τρελοί είναι καλύτεροι στην τελική, χέστηκαν κιόλας, όπως λέει κι η γιαγιά του κώστα με το αλτσχάιμερ στην κόρη της "χαιρετίσματα στη μάνα σου" (θα δώσω).

Το πάνω πάτωμα (ΜΕΡΟΣ Β)

Η συνάντηση με τον τρελό της γειτονιάς είχε αρχίσει να προεξοφλεί τον ανώφελο χαρακτήρα της. Δεν είχα καμία ελπίδα να τον εκμεταλλευτώ. Με είχε προλάβει ήδη ο μάνατζερ (είναι ένας άνθρωπος που με αγαπά πολύ και με έχει βοηθήσει ακόμα πιο πολύ. -παύση τρεμούλιασμα χειλιού - τον εχω σαν πατέρα) Γαμώ την κοινωνία μου σκέφτηκα και εξέτασα με αστυνομική οξυδέρκεια τις εξόδους του σπιτιού. Ο τρελάρας πιάνει το βλέμμα μου να κοιτάει την μπαλκονόπορτα, έλα να σου δείξω μου λέει καθώς με τραβάει προς τα έξω και μου δείχνει προς τα κάτω, όταν κάθεσαι στο μπαλκόνι βλέπω τις πατουσίτσες που τις ανεβάζεις στην κουπαστή (το χριστούλη σου σαββατιάτικα είπα στον άλλο μου εαυτό τον λογικό που παρακολουθεί στωικά τις μαλακίες που κάνω κατά καιρούς.). Κι εκεί που με έπιασε ένα πνιγηρό συναίσθημα εγκλωβισμού - γιατί σ΄αυτές τις φάσεις, κακά τα ψέματα - χρειάζεσαι άλλον έναν, εκεί στη γωνία να τα παρακολουθεί όλα, να γυρνάς να του κλείνεις το μάτι και μετά να πιείτε δέκα μπύρες γελώντας του θανάτου και πιάνοντας τους κοιλιακούς σας με πόνο.

Αποστασιοποιούμαι από τον εγκλωβισμένο μου εαυτό, τον βαφτίζω "άλλον έναν" και γυρνάω κοιτώντας τον βασανισμένο μου καλλιτέχνη στα μάτια. "Σου έχω μιλήσει ποτέ για το μαγικό μου χέρι;"
Όχι, απαντά εμφανώς συγκινημενος.

- Σημείωση του συγγραφέα: "Όταν ήμασταν μικρά τα Χριστούγεννα με την αδερφή μου και δύο ξαδερφάκια μας που έμεναν απέναντι βγαίναμε παγανιά για τα κάλαντα, ΟΧΙ ΟΠΩΣ ΕΚΑΝΑΝ ΤΑ ΑΛΛΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ. Έπαιρνα ένα κουτί χαρτομάντηλα, ξέρετε αυτά τα μακρόστενα, το έντυνα με χρυσόχαρτο και τα έκανα κάτι μεταξύ κουμπαρά και παγκαριού για να αποφέυγεται αυτή η υποτιμητική δοσοληψια (ανταλλαγή χρημάτων) μεταξύ καλαντοπαιχτών και καλαντακροατών και έπαιρνα, προσοχή φίλοι μου αυτό που θα ακολουθήσει είναι πολύ σημαντικό, έπαιρνα ξαναλέω τη μελόντικα, και με το μικρό μου δεξί χεράκι έπαιζα τα κάλαντα ενώ η αδερφή μου και τα ξαδερφάκια βασάνιζαν το τριγωνάκι τους με θέρμη. Μετά τα Χριστούγεννα, με το ίδιο μικρό μου χεράκι έπαιζα στη μελόντικα όποιο τραγούδι άκουγε η καλή μου η μανούλα στο ραδιόφωνο εκείνη την εποχή, από το σαριμπίταμ σαριμπατιμπαμ μέχρι την αθανασία του χατζιδάκη. Δεν υπήρχε τραγούδι να μου βάλεις και να μην το παίξω με το δεξί μου χεράκι στη μελόντικα γεμίζοντας σάλια το υπέροχο τούτο όργανο από την υπερπροσπάθεια. Αποφάσισα από τότε λοιπόν να κατατάξω τον εαυτό μου στην κατηγορία των μεγάλων - χαμένων ταλέντων, κατηγορώντας του γονείς μου που δεν με πήγαν να μάθω μουσική ενώ με το "μαγικό μου χέρι" (η πρόταση συνοδεύεται πάντα από αργή ανάταση και περιστροφή του δεξιού μου χεριού, χαμηλόφωνη ομιλία και μαγνητιστικό κοίταγμα στα ματια) μπορεί να παίξει - προσοχή - ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ μουσικό κομμάτι στη μελόντικα" . Τελείωσε η σημείωση, συνεχίζετε κανονικά.
Καταλαβαίνεις σε ποιόν μιλάς, μου λέει με ένα τικ στο πάνω αριστερό χείλος, μιλάς στον Γ.Ψ και του λές ότι είσαι μουσική ιδιοφυία; Ναι, απαντώ με θράσος, μιλάω στον Γ.Ψ και του λέω ότι είμαι μουσική ιδιοφυία. Πάμε στο πιάνο, με διατάζει τρεμουλιαστά. Θα σου κάνω κάποια τεστ που θα αποδείξουν τι είσαι και τι δεν είσαι, λέει σιγανά μα σχεδόν απειλητικά. Η συνέχεια δεν χρειάζεται να αναλυθει με λεπτομερεια πέρα από καποιες ομορφες ερωτικές στιγμές που μου έπιανε τα μπούτια γιατι είχα πολύ άγχος και δεν έβρισκα τους τόνους. Η εξέταση κράτησε μισή ώρα. Όταν τελείωσε γυρισε, με κοίταξε γλυκά και μου είπε ακομα πιο γλυκά, Λυπάμαι που στο λέω αλλά δεν είσαι μουσική ιδιοφυια.
Τι; έκρωξα. Αυτό παραπάει. Τι ώρα πήγε; Γιατί; Πρέπει να φύγω. Με κάνεις και νοιώθω ατάλαντη. Με κοίταξε με κατανόηση, με έσφιξε στην αγκαλιά του και με κατευόδωσε στον άχαρο κόσμο της αταλαντοσύνης μου. Θα με θυμάται για πάντα. Εγώ να δεις.

Το πάνω πάτωμα (ΜΕΡΟΣ Α)

Δεν φταίω εγώ. Δεν το ήξερα ότι ο Ψ. ήταν ένοικος στην πολυκατοικία μου. Δεν ήξερα καν ότι ο χοντρός με τα γυαλάκια ήταν ο Ψ.  Στο δικό μου τρελό σύμπαν, βέβαια, υπήρχε πάντα θέση γι αυτόν, κάποιος του το πε (αυτά τα πράγματα κυκλοφορούν) είδε φως και μπήκε.
Να, κάτι τέτοιες ώρες λέω, θα τα λέω και δεν θα με πιστεύει κανείς. Πώς είναι κάτι κακομοίρηδες στο σινεμά που τους έχουν ταράξει τα κουνούπια από τα trailer ακόμα κι εσύ την περνάς ζάχαρη από δίπλα; Κάπως έτσι μαζεύονται οι τρελοί (μανιακοί, σημειωμένοι, ζαβοί κλπ) γύρω μου ενώ τους λοιπούς τους προσπερνάνε με επιδεικτική αδιαφορία. Θα ξεκινήσω λοιπόν από την αρχή γιατί αξίζει τον κόπο.
Την Παρασκευή το απόγευμα πάω για καφέ με την αγαπημένη μου φίλη / κουμπάρα / ψυχαναλύτρια / μεγάλη καλλιτέχνιδα Κ. και εκεί που για αλλαγή κλαίμε τη μοίρα μας (συνήθως αναλωνώμαστε στο να ευλογάμε τα γένια μας) σκάει από δίπλα ο Ψ. Ενώ εγώ αναγνωρίζω σ' αυτό το χαμένο βλέμα με την επίφαση γελοιότητας, (κάτι σαν τον Τζόνυ Βαβούρα με μπυροκοιλιά και διανοητική στέρηση) τον ένοικο του αποπάνω (ανάθεμα την ώρα) διαμερίσματος. Α τι κάνεις; δεν έχουμε συστηθεί ποτέ, εγώ μένω από κάτω και τέλος του μήνα φεύγω από το σπίτι; Γυρνάει χαμένος, κεντράρει, μου χαμογελάει και ανοίγει τον κύκλο της τρέλας.
"α καλά δεν το πιστεύω σε βλέπω κάθε απόγευμα με αυτά τα παλιόρουχα τις φόρμες, μα εσύ είσαι μια θεά, καλά δεν ξέρεις ποιός είμαι, είμαι διάσημος, είμαι μεγάλος καλλιτέχνης, να κάτσω μαζί σας;, μα τι πίνετε, τι ζώδιο είσαι, μη μου πεις, θα το βρω μόνος μου, σκορπιός αποκλείεται, που κάηκες; θέε μου φοβερό! κάνε μου μια χάρη σε παρακαλώ, δεν θέλω να ξανακαείς ποτέ, έκανα φωτογράφηση για το esquire magazine, σας αρέσει αυτό το κινητό, μου το έκαναν δώρο, καπνίζεις; δεν κάνει καλό, για να δω τα χέρια σου, τι ωραίο δέρμα, τον άλλο μήνα βγαίνει ο τρίτος μου δίσκος, είμαι μια ιδιοφυία, αλήθεια σας το λέω, είμαι ένας από τους μεγαλύτερους πιανίστες της εποχής μου, θα παίξω και στο μέγαρο. τι ωραία που σας βρήκα".
Το αρπακτικό που ζει μέσα (μου) σε αυτό το γλυκό (δεν θέλω ου) ανθρώπινο περίβλημα ξύπνησε πεινασμένο και περιεργάστηκε αυτό το ημίτρελο καραφλό πλάσμα που παραληρρούσε ασταμάτητα δίπλα μου. Περιεργάστηκα τις επιλογές:
1. είναι τρελος και ασήμαντος. (θα τον κεράσουμε τον καφέ και θα εξαφανιστούμε)
2. είναι τρελός και σημαντικός (θα τον πιάσουμε πελάτη και θα τον εκμεταλλευτούμε)

Μετράω τις αποστάσεις και κάνω το βήμα μου; Μα καλά τόσες επιτυχίες... Ποιόν έχεις πιά δικηγόρο;
Μα δεν έχω δικηγόρο.. (γλυκό τρελό μου αγόρι). Δώσαμε ραντεβού την άλλη μέρα στο σπίτι του για καφέ και αποχαιρετιστήκαμε. Την επόμενη μέρα, ξημερώνει πάλι Σάββατο (όπως κάθε βδομάδα, τι βαρετό, ας πρωτοτυπήσει κάποιος επιτέλους), αφού τσεκάρω στο google ότι ο τύπος δεν λέει μούφες αλλά είναι όντως μεγάλος καλλιτέχνης (αχ αλλάχ, αλλάχ) πάω και παίρνω ένα cheese cake και σκάω τύπου βουτσάς / γαμπρός στην πόρτα του, έχοντας κρύψει τα κοφτερά μου δόντια και τα γαμψά μου νύχια για να βρω τον πιο σύντομο τρόπο για να εκμεταλλευτώ την ανοησία του και να τον ξεζουμίσω μέχρι να τον αφήσω στο δρόμο να παίζει με ηλεκτρικό πιανάκι και να ζητάει λεφτά από τους πονόψυχους περαστικούς.

Ένα όμορφο σπίτι κι ένας ξυπόλυτος μουσικός με το cheese cake ανά χείρας να ζουζουνίζει γύρω μου όπως η μύγα πάνω απ' το σκατό μουρμουρίζοντας δεν έπρεπε, δεν έπρεπε, δεν έπρεπε. Είπα ότι τον γκόυγκλαρα κι έχω ερθει διαβασμένη. Αναστέναξε, γύρισε τα μάτια του προς τα πάνω και είπε κουρασμένα "πόσες καταχωρίσεις βρήκες; εννιά χιλιάδες; εννιάμιση;" (δεν απάντησα) Μου έδειξε, τα κουζινικά του, τα φωτιστικά του (ένα απ΄αυτά μάλιστα είχα κι εγώ στο παλιό σπίτι, ένας είδος εύκαμπτης μεταλλικής δαντέλας που τυλίγεται γύρω από το γλόμπο και το πούλαγε το habitat 30 ευρώ και το είχαμε αγοράσει όλοι) με προβλημάτισε κάπως το γεγονός ότι μου είπε ότι τα έχει φτιάξει όλα μόνος του, μου έβαλε τις μπαλάντες του κολτρέιν, stan getz, μια ιταλίδα ντίβα που εμένα μου θύμιζε τόσο την κουρούκλη και αλίκη βουγιουκλάκη (;;;). Μου είπε ότι ράβει γυναικεία ρούχα, φτιάχνει στάμπες σε μπλούζες, ασχολείται με τη διακόσμηση, σχεδιάζει έπιπλα, αρνείται να κάνει γυμναστική, είναι πραγματικά μεγάλος καλλιτέχνης αλλά αυτό συνεπάγεται και μια μεγάλη μοναξιά, πριν από κάθε δεκάλεπτο μονόλογο, μου έλεγε με στόμφο μίλησέ μου για σένα, μίλησε μου για σένα. Μα πως ήταν δυνατόν να μην έχω φίλο, το ήξερε ότι θα είχε αντίπάλο, θα παλέψει όσο μπορεί για την καρδιά μου, πρέπει να ξεπεράσω το κλισέ της εμφάνισης και να δω το ψυχικό μεγαλείο ενός πραγματικού καλλιτέχνη, το βράδυ που με γνώρισε δεν κοιμήθηκε καθόλου έγραψε ένα κομμάτι για μένα, μου το έπαιξε, ο καινούριος δίσκος βγαίνει το δεκέμβρη (από ποιά εταιρεία;) δεν ξέρει ακόμα, έστειλε στην Τήλο 1500 cd που δεν ήθελε, δεν του είπαν ούτε ευχαριστώ. Αραγε, αναρωτήθηκε αναστενάζοντας δυνατά και κοιτάζοντάς με αυθάδικα με τα μικρά γουρουνίσια μάτια του, το καταλαβαίνω ότι συνομιλώ με μία ιδιοφυϊα;
Αχ μανούλα μου σκέφτηκα σιωπηλά.

(συνέχεια στο επόμενο)

θενκγκοντιτσφράιντει

Αυτές τις μέρες νοιώθω σαν να είμαι δεμενη στο άρμα των εξελίξεων από τα πόδια το οποίο με σέρνει επιδεικτικά σε ένα κατάμεστο στάδιο πάνω στα χώματα, ως άλλο σπάρτακο, προστάτη των δούλων και είδωλο των απανταχού χαρούμενων αγοριών. Περιμένω να χορτάσει το αιμοδιψές ανάλγητο ψαροφαγικό πλήθος για να πάψει ο γύρος του θανάτου, να δοθεί το σήμα στα άλογα να σταματήσουν και να έρθουν οι αγαπημενοι μου δικοί μου άνθρωποι να με λύσουν, να μου σκουπίσουν τα αίματα, να με πλύνουν, να με λούσουν, να μου κάνουν τη φράντζα πιστολάκι, να μου βάλουν κρέμες, να με ντύσουν, να με στυλώσουν στα πόδια μου να μου βάλουν μία βότκα λεμόνι στο χέρι κι ένα τσιγάρο στο άλλο και να με αμολήσουν πάλι υπό τους ήχους του κομμουνιστικού μανιφεστου του αγαπημένου της μάνας μου τζον λένον (ιμάτζιν ολ δε πιπόλ) σε ένα μπαράκι.

τι κοιτάτε;

Εννοείται ότι πνίγομαι στη δουλειά και γι αυτόν ακριβώς το λόγο είμαι εδώ και σας γράφω μικροί μου φίλοι. Τι να τον κάνω τον ελέυθερο χρόνο στο σπίτι όταν μπορώ με καρδιοχτύπι να πληκτρολογώ γρήγορα κλέβοντας χρόνο από τα πολύ σημαντικά πράγματα της ημέρας. Σήμερα θέλω να φλυαρήσω, να πω ότι από την Τρίτη το βράδυ ακούω ασταμάτητα το δατ λουκ γιου γκιβ δατ γκάι του κυρίου Ι που να σας λέω, δείτε μόνοι σας (http://www.youtube.com/watch?v=NQwsiIlIfH8&ob=av2e). Έχω δύο dvd εδώ και δέκα μέρες, το κάστρο του μιγιαζάκι και κάτι μικρού μήκους της pixar, δεν τα χω δει, δεν τα πάω και στο video club να τα γυρίσω, μου στέλνουν απειλητικά μηνύματα να τα επιστρέψω, εγώ δεν πάω, το μαγαζί είναι δύπλα στο σπίτι, δεν μπορώ να καταλάβω τι μου συμβαίνει, θα πρέπει να πιάσω δεύτερη δουλειά για να τα πληρώσω, άσε που τέλος του μήνα μετακομίζω, μήπως να ρίξω κανόνι; Μια φορά, όταν ήμουνα μικρή (δεν πάνε πολλά χρόνια. μικρή παύση) είχαμε πάει στο φούρνο με τον μπαμπά μου και στο ύψος του κεφαλιού μου τότε ήταν κάτι καραμέλες σε ασημόχαρτο, καθώς ο άνθρωπος που ευθύνεται κατά το ήμισυ για την ύπαρξή μου αγόραζε μισό κιλό τίμιο ψωμί, εγώ πήρα την καραμέλα, την ξεδίπλωσα και την έβαλα όλη στο μικρό μου στόμα  και άρχισα να την πιπιλάω (η χαρά του παιδεραστή). Αφού ολοκληρώθηκε η ανταλλαγή, πολύ χαρούμενη γιατί ο μπαμπάς είχε δώσει ένα χαρτονόμισμα και πήρε πίσω μισό κιλό ψωμί, πολλά χρωματιστά χαρτονομίσματα και εκατομμυυυυυρια ψιλά (μπαμπά εδώ νά 'ρχεσαι να δουλεύεις να μην πηγαίνεις στο καθαριστήριο κάθε μέρα - δικαστήριο - καθαριστήριο - δικαστήριο - δικαστήριο) γυρνάει με κοιτάει, εγώ πολύ χαρούμενη (βόλτα με τον τότε έρωτα της ζωής μου, καραμέλα, λεφτά, ψωμί που μυρίζει)

τι είναι αυτό που έχεις στο στόμα σου;
...
είπα τι είναι αυτό που έχεις στο στόμα σου;
.... (η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούσα να μιλήσω, η καραμέλα είχε ακινητοποιήσει τη γλώσσα)
την πλήρωσες την καραμέλα;
... (μα με τι να την πληρώσω; εγώ είμαι παιδί. δεν δουλεύω στο καθαριστδικαστήριο)
φτύστην (απλώνει τη χερούκλα του) και πάμε μέσα να πεις στην κυρία ότι την έκλεψες και ζητάς συγγνώμη

Η συνέχεια φίλοι μου είναι πολύ ταπεινωτική για να την παραθέσω, το πλήρωμα του χρόνου ήρθε, δουλεύω κι εγώ δυστυχώς στο δικαστήριο αλλά μπορώ και κάνω τις μικρές μου επαναστάσεις (ναι κυκλοφορώ 10 μέρες με τα DVD στην τσάντα, περνάω απ' εξω και δεν σταματάω να τα γυρίσω)

Γούστο μου, καπέλο μου και καουμποϋλίκι μου.

του γιατρού

Και έτσι όπως έιμαι που λες κυρία μου (σύστημα ομιλίας λάκης λαζόπουλος) έτοιμη να καταβροχθίσω το τηγανητό μπακαλιαράκι χωρίς μαγιονέζα (εγκληματική απουσία το ξέρω δεν θα επαναληφθεί) με ειδοποιούν από το κοντρόλ (σύστημα ομιλίας νίκος χατζηνικολάου) ότι η καλή μου η μανούλα έχει ένα σφάχτη και "ήθελε να μου μιλήσει" πριν πάει στο νοσοκομείο. Παύση, βύσσινο (σύστημα ομιλίας χάρρυ κλυν) ιδρώτας στάζει μεσα στο μάτι μου και μουτζουρώνει τη μάσκαρα, τσιγάρο, τρεις γουλιές σαρντονέ (άμα έχεις class), μαύρο παντελόνι, σκαρπίνι, μπλούζα με ροζ λουλούδια (ακατανόητες ενδυματικές επιλογές υπό καθεστώς μεγάλης πίεσης) ρουζ, κολώνια (γουάτ δε φακ γουμαν!) και φρενήρης οδήγηση στην ιδιωτική κλινική με το μυαλό μου να παίρνει χίλιες στροφές - κι εσύ αν θέλεις κοίταζέ με, τα μάτια σου δυο μαχαιριές, ντριγκι ντριγκι μανα μου.

Πατέρας ερείπιο, σβήνω, χάνομαι, μητέρα με ύφος του άτλαντα όχι του χάρτη αλλά αυτουνού που σηκώνει σκυφτός στην πλάτη του όλο το σύμπαν. Κλήση σε αδερφή η οποία έρχεται τύπου Σαλώμη παύλα Μελίνα Μερκούρη στο Τοπ Καπή με γκλίτερ κραγιον άσπρο στράπλες, φούστα μάξι και πορτοκαλιά σκουλαρίκια. Συντονισμένη προσπάθεια να εμποδίσουμε νοσηλευτές να αναπαραχθούν με την αδερφή μου και να εκδιωχθεί ο πατέρας μου από το χώρο με τους ασθενείς στέφεται με επιτυχία και φτάνουμε αντιμέτωποι με το γολγοθά της αιμοληψίας από τη μητέρα ασθενή η οποία αφού έδωσε αίμα προ μισής ώρας χωρίς να το καταλάβει γιατί κοίταγε αλλού και δεν είδε που της έχωσε τη βελόνα, ξεκινά την πάντα επιτυχμένη προσπάθειά της  να κάνει το βίο του νοσηλευτή αβίωτο με μικρές κραυγούλες  - αναστεναγμούς και αλλα τέτοια χαριτωμένα (καλά ρε μάνα απορώ πως γέννησες - γαμήστε με κι εσείς) και μετά αναμονή για τα αποτελέσματα.

Βαρεμάρα στο δωμάτιο, αυτά τα συρτάρια ανοίγουν; τι έχουν μέσα; αδελφή: πάντα ήθελα ένα λαρυγγοσκόπιο - μάνα: μην τ΄ανοίγετε έχουν κάμερες (όλοι κωλοδάχτυλα στα ταβάνια) αναλυτική παρουσίαση της ζωής στο χωριό, γιατί η θεία γιαννούλα έχει αποξενωθεί τόσο με τη νύφη της, (γιατί είναι κουμανταδόρισσα), πόσο καριόλα η διαμαντοπούλου και τι την πειράζουν οι αιώνιοι φοιτητές, να αφήσω το μαλλί μου φυσικό του ή θα φαίνονται οι άσπρες, ο πατέρας σας πήρε κανά τηλέφωνο, πόσο έχεις πίεση; 19, άντε μπράβο άριστα παρά ένα, γιατί μουκρίζει η χόντρή έξω; την περιφέρουνε στο φορείο με το βρακί (το κάνουν με τους υπέρβαρους για να τους εξευτελίζουν) καλά αυτή η ίρινα είχε τρίχα στον κώλο ρε φίλε, απίστευτο, μαμά που είναι το σουτιέν σου; πότε θα βγουν τα αποτελέσματα γιατρέ; (ο γιατρός κάνει τον κουφό - δυνατά αυτό για να τ΄ακούσει), αυτός με τα συρίτια τι είναι; Γιατρός; Όχι καπετάνιος.

Φύγε πήγαινε σπίτι, φύγε εσύ, φύγετε κι οι δύο δεν πειράζει καλά είμαι, και πώς θα γυρίσεις ρε μάνα, η φώφη σου φερε κελεμπίες από την Αλεξάνδρεια και σένα για να μη ζηλεύεις, η γιαγιά του Κώστα γνωρίζει μόνο τον΄Αλί κι όλοι οι άλλοι είναι στην κατηγορία "Μιχαλί",την κόρη της τη φωνάζει Υβόννη, τι ώρα πήγε; Τρεις. Έναν ορό και τελειώσαμε, εγώ θα πάω σπίτι, πήγαινε θα τη γυρίσω εγώ, σίγουρα; ναι φύγε.

Πάω, θα 'στε καλά;

ρίαλ μπλαντ ιζ φορ σάκερς

Αυτό το καλοκαίρι αναδίνει μία μυρωδιά θανατίλας και φαρμακίλας. Ετοιμάζομαι όπως όλοι για διακοπές αλλά έχω ένα πολύ κακό προαίσθημα. Δεν ανησυχώ για τη δευτέρα παρουσία και το τέλος αυτού του κόσμου διότι διάγω βίον χριστιανικό και θα κάτσω δεξιά του Κυρίου όταν έλθει εκείνη η ώρα κάι όλοι εσείς θα με ζηλεύετε. Μιλάω για μια κατάρα γριάς που δεν ξέρω ποιός της έκανε τι αλλά έχει πέσει λίγο πάνω μου και στους δικούς μου ανθρώπους με αποτέλεσμα ό πατέρας μου να κουτσαίνει με τη μέση του, ο θείος μου ο αντώνης να οδηγείται στο θάνατο με αργό και σταθερό βήμα από φονικό λόξυγγα, η μάνα μου τα δικά της ως συνήθως, ένας άλλος μουδιάζουν τα χέρια του, ένας τρίτος είδε τη γραμματέα να σωριάζεται μπροστά του με εγκεφαλικό και να σκευρώνει σαν το σκουλήκι κι εγώ λίγο περίεργα τα βλέπω όλα αυτά και περιμένω το μεγάλο μπαμ που θα πέσει πάνω μου σαν γαλατικός ουρανός. Ακούω τα ντραμς να παίζουν ανησυχητικά προετοιμαστικά και φοβάμαι. Όχι για μένα αλλά για τους άλλους. Που θα μείνουν πίσω. Αχ τι ωραία. Καλό καλοκαίρι.

Παράλληλη ιστορία από ένα λευκό ριμπ φανελάκι που περιμένει διπλωμένο σε ράφι μαγαζιού στο κολωνάκι:

Πλήττω τόσο πολύ αυτές τις μέρες. Διπλώνομαι και αναδιπλώνομαι δίχως νόημα. Θέλω να ζήσω τη ζωή μου στο φούλ. Να ξεπουληθώ για δυό δεκάρες, να φορεθώ και να αγκαλιάσω δυό κοριτσίστικα στηθάκια, το ένα λίγο πιο μεγάλο από το άλλο, να τα νοιώσω να ιδρώνουν, να τσιτώνονται και να χοροπηδάνε στο ρυθμό της μουσικής, να αναπηδάνε από γάργαρο γέλιο να τρίβομαι πάνω σε αντρικό τισερτ. Κι εκεί που έχω χαλαρώσει να νοιώσω την ακινησία και να βαρύνω από αυτό το υγρό που εξαπλώνεται και με λεκιάζει. Μα τi θόρυβος είναι αυτός; Ένα ψαλίδι με κόβει στη μέση. φακ.

Απεξάρτηση. Τώρα ή αλλιώς don't cry for me Argentina

Με το in a matter of speaking των nouvelle vague να παίζει στο ριπίτ σκέφτομαι από το πρωί, τι θα γίνει τέλος πάντων μ' αυτή τη χώρα. Φάγαμε τα χημικά μας, τα κρότου λάμψης, φωνάξαμε η χούντα δεν τελείωσε το 73 (όντως δεν τελείωσε το 73, το 74 τελείωσε, μετά το πολυτεχνείο - άρα το σύνθημα στη βάση του αληθές όσο τίποτα άλλο), μας κυνήγησαν ιδρωμένα μπατσάκια τρομαγμένα με τα γκλόμπ τους, την πλήρωσαν και κάτι άκυροι τουρίστες μές στην τούρλα του Σαββάτου την ώρα που ο Γιωργάκης έτρωγε ψάρι (σημειολογικά άραγε;) την τροφή που μυρίζει θανατικό, στη Σμαράγδα στην Πεύκη (που να μην τον έβρει - θα ΄λεγε η γιαγιά μου) εγώ ανακάλυψα (επιτέλους) το τουίτερ και άφησα το λαγο μου να σιγοοβράζει στο ζουμί του. Με την πεποίθηση ότι η συμπαντική οικονομία θα λειτουργήσει καλύτερα από την ελληνική θα αναμείνω στωικά το πλήρωμα του χρόνου και το πολιτικό - κοινωνικό κόστος που θα πλήξει αναπόφευκτα τους ανάλγητους ψαροφάγους (να θυμίσω το ιστοριάκι με τον πάγκαλο αν και το διέψευσε..), δηλαδή την ώρα που θα διακοπεί η 30η επανάληψη του ελληνικού σίριαλ για το έκτακτο δελτίο - μακελειό από τη νέα τρομοκρατική οργάνωση που θα απαρτίζεται από έναν αρχιτέκτονα, ένα δικηγόρο, μία κομμώτρια, τυπάκια σαν κι εμάς που δυστυχώς πια δεν θα έχουν τίποτα να χάσουν. Για να ξεγυαλίσει το αγριεμένο μάτι μας προτείνω δεκαπενθήμερο εγκλεισμό σε κοινότητες απεξαρτησης από τα καθημερινά. Μου αρέσει το όνομα ΣΤΡΟΦΗ, αν και πιασμένο. Στροφή στον έρωτα και Στροφή στην τέχνη.

Υ.Γ  Τι κακό μπορεί να σου συμβεί όταν η Αμαλία Μουτούση σφάζει τα παιδιά της για να εκδικηθεί τον άπιστο, 2.000 χρόνια μετά; Όταν όλος ο Αριστοφάνης γίνεται μαλλιοκούβαρο στο πιάνο του Σταμάτη Κραουνάκη και η Αμάντα Μιχαλοπούλου βγάζει καινούριο βιβλίο κι εσύ το ξεφυλλίζεις στην παραλία, κάνοντας χώρο να κάτσει και το αμόρε στην μικρή σας ψάθα; Εδώ θα είμαστε, ό,τι και να γίνει, θα καθόμαστε στις εξέδρες και θα χειροκροτάμε τους ταλαντούχους, θα αγοράζουμε τα βιβλία τους, θα αγαπάμε και θα κοιτάμε ψηλά. Γιατί με τόσα χημικά, εξελιχθήκαμε και μόνο εμείς θα επιζήσουμε, σαν τις κατσαρίδες.http://www.youtube.com/watch?v=-uZlvKXnYU4&feature=player_embedded

Αντάιτολντ

Εν μέσω καλοκαιριού, με το σκορπιό να έρχεται αντιμέτωπος με το παρελθόν του (που λέει και μία φίλη ζω(δι)έμπορας), παρατηρώ τους φίλους μου να ερωτεύονται και να τους ερωτεύονται και παρατηρώ την έπαρση στα μάτια αυτών που αγαπιούνται, μία επίπλαστη αίσθηση ανωτερότητας και αυτονομίας ή οποία εμφανίζεται και εξαφανίζεται όπως τα οράματα στο μυαλό της Ιωάννας της Λωραίνης, της φτωχής αυτής ημίτρελης γαλλιδούλας που πήγαινε γυρεύοντας, ανάλογα με τα συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα του ζευγαριού και την ποιότητα του ζευγαρώματος. Μία πίεση και ταραχή που μερικές φορές είναι αφόρητη και σε κάνει να σκέφτεσαι μήπως είναι τελικά καλύτερα να απέχεις από όλο αυτό το σκωτσέζικο ντού(ζ)ς και να αφεθείς στη ζεστασιά και τη θαλπωρή των φίλων που σ΄αγαπάνε χωρίς να σε ανάγουν σε αντικείμενο του πόθου και να σε βαραίνουν. Τις προάλλες με το Γιώργο φτιάξαμε μια λέξη γι αυτή τη ζεστασιά και τη θαλπωρή που νοιώθεις όταν βουλιάζεις σε μία καρέκλα σε ένα μπαλκόνι και ακούς τους φίλους σου να τσακώνονται για το ποιός θα κάτσει δεξιά του Θεού (;) όταν έρθει η ώρα της κρίσης και για το ποιός θα παέι στην κόλαση και για το πόσο ηλίθια είναι η δασκάλα της Γιόγκα που άλλαξε το Θοδώρα και το κανε Νιβρικάλπα. Την άνοιξη- καλοκαίρι θα λέγεται χαρανθή και το χειμώνα - φθινόπωρο χαρωδή (τώρα που το βλέπω γραμμένο μου θυμίζει πορδή - φακ ντέμ ιτ)

Σαν βγω απ' αυτή τη φυλακή

Καμιά φορά σκέφτομαι μήπως είμαι μικροαστή παύλα χουντικιά μέχρι το κόκκαλο και το παίζω ελευθέρων ηθών και αβαν γκαρντ κοροϊδεύοντας τον κοσμάκη. Μισαλλόδοξα, υποβάλλομαι σε άσκηση θάρρους καθημερινά να μη βουτήξω με τα ίδια μου τα χέρια, συνάδελφο που σιγομουρμουράει/ ενίοτε σφυράει / ενίοτε χτυπάει τα μικρά λουκανικίσια δαχτυλάκια του στο γραφείο στο ρυθμό κάποιου τραγουδιού που είχε την ατυχία να βαλτώσει μέσα στον κενό αέρος του κεφαλιού του και να εξωτερικευθεί τραγουδιστά πάνω σε ακόρντα που παίζουν τα νέυρα μου τα τεντωμένα. Ιδανικά, θα επιθυμούσα η εικόνα αυτή να ολοκληρώνεται μουσικά με ποταπά ακούσματα τύπου έλλη κοκκίνου, άννα βίσση, σταμάτης γονίδης και ούτω καθ' εξής αλλά αυτό που με ταράζει περισσότερο είναι η ταλάντωση από χατζηνάσιο σε χατζιδάκι και από δήμο μούτση σε διονύση σαββόπουλο. Νοιώθω λες και έχω μαγειρίο, ταϊζω τους τέσσερεις συνθέτες καθημερινά με ό,τι καλό βρω στη λαϊκή το πρωί μέχρι που μια μέρα ανακαλύπτω ότι πάνε τα βράδια και τρώνε, απέναντι στα goody's. Λες και ένας τύπος με καράφλα - αφέλειες, σωβρακοφανέλα παντελόνι ζωσμένο στη μέση της κοιλιάς, διάφανο κοντομάνικό πουκάμισο που μου πιάνει τον κώλο κάθε χρόνο τη μέρα της γιορτής του, δεν μπορεί να σιγομουρμουρησει μπορείς να μ' αγαπήσεις, μπορείς να μου χαρίσεις μια στιγμή, το κορμί μου είναι μόνο η αφορμή, γιατί θα σηκωθεί ο χατζιδάκις από τον τάφο και θα του πει, νεαγέ μου κύγιε, σιωπή. Ταγάζεις τον αιώνιο ύπνο μου.
http://www.youtube.com/watch?v=u66pWS26Fn0

Αμρί α μούγκου

O Καραγάτσης έχει γράψει ένα βιβλίο που λέγεται Αμρί αμούγκου (ακούγεται χαζό το ξέρω αλλά σημαίνει το χέρι του Θεού στα σουαχίλι) Εκεί λοιπόν ο ήρωας ο κακομοίρης που έχει παντρευτεί μια παστρικιά που είναι ερωτευμένη με τον καλύτερό του φίλο και συνοδοιπόρο στη ζωή (ήμαρτον..) ταλανίζεται και αποφασίζει να πάει να βρει ένα σαμάνο που λέει το μέλλον με ακρίβεια και σου λέει και πόσες μέρες θα ζήσεις (δίνει νούμερο λέμε τώρα) και το ξέρω ότι ακoύγεται απίστευτο αλλά έτσι νόμιζε και ο ήρωας ο οποίος μάλιστα τον λιάνισε το σαμάνο επειδή δεν του άρεσαν αυτά που άκουσε, ομως βγήκαν όλα αλήθεια. Καμιά φορά έχω κι εγώ κάτι διαύγειες - τρανς και βλέπω πεντακάθαρα τα μελλούμενα όχι γιατί είμαι σημειωμένη - αλαφροϊσκιωτη αλλά γιατί νομίζω κάποια μελλούμενα πράγματα είναι μπροστά μας όρθια κι εμείς κάνουμε ότι δεν τα βλέπουμε γιατί δεν μας συμφέρει και αυτά θυμώνουν και μας πετάνε μικρά χαρτάκια - μπαλάκια στη μούρη (όπως κάναμε στο σχολείο) κι εμείς σκύβουμε για να τα αποφύγουμε και δεν τα κοιτάμε στα μάτια και μετά αυτά τα παίρνουν στο κρανίο και απλά συμβαίνουν.
Δεν θα θελα να ξέρω πόσες μέρες θα ζήσω, θα ήθελα όμως να έχω το θάρρος να μη σκύβω την ώρα που μου πετάει το μελλούμενο χαρτάκι και να του απαντήσω με θράσος, εγώ σε ορίζω, αμα θέλω σε εξαφανίζω κιόλας, είσαι μες στο κεφάλι μου και δεν υπάρχεις στην πραγματικότητα γιατί εγώ σε έχω εφεύρει, αλλά φοβάμαι ότι άμα τα ξεστομίσω αυτά θα έρθει ένα τριχωτό αντρικό δάχτυλο αμρί αμούγκου και θα με λειώσει σαν μεγάλη πράσινη αφρικανική αλογόμυγα.

Εσάς δεν σας σώζει ούτε ο τσακ νόρις (clopy-σύνταγμα)

Πρέπει να παώ στην Εθνική να πληρώσω τα ταμεία μου αλλά δεν κρατιέμαι και θέλω να σας τα πω. Χθες στο Σύνταγμα συνάντησα φίλους και γνώρισα καινούριους ανθρώπους. Χάιλαιτ επαγγελματίας χορεύτρια της κοιλιάς παύλα αγωνιστρια παύλα μεταλλού παύλα μητέρα νέου είκοσι ετών που έδωσε πανελλήνιες παύλα απόφοιτος γαλλικής φιλολογίας και το σημαντικότερο γκομενάρα (χωρίς παύλα εδώ) κάθε βράδυ εκεί να φωνάζει συνθήματα. Επίσης συμμαθητής μου από το σχολείο που κάποτε είχε ξυρίσει το μισό του κεφάλι και τα υπόλοιπα μακριά (καραφλοχαιτάς) αριστούχος, πρώτος στην ΑΣΟΕ τα παρατάει και πάει συνοδός γκρουπ τουριστών στη Μογγολία να μας αναλύει -τότε- τη γενετική δυσανεξία του μογγολικού λαού στο αλκοόλ. Χθες μου έδειχνε και έλεγε κοίτα ρε! κοίτα! τα χεις ξαναδει αυτά; ρε συ αυτοί αμφισβητούν την κοινοβουλευτική δημοκρατία ψελλίζω. Σώπα ρε τί μας λες!
Προτείνω να γίνει ψήφισμα, να εγκριθεί από τα ασφαλιστικά ταμεία εγχείριση, να βγάλουν λαπαροσκοπικά τον αγωνιστή από μέσα μας.

Υ.Γ από μικρό (πιτσιρίκι) κι από τρελό που λένε.
http://pitsirikos.net/2011/06/%ce%b1%cf%80%cf%8c-%cf%84%ce%b1-%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%80%cf%8d%ce%bb%ce%b1%ce%b9%ce%b1-%cf%83%cf%84%ce%bf-%cf%83%cf%8d%ce%bd%cf%84%ce%b1%ce%b3%ce%bc%ce%b1/#more-10723

Σάι Μπάμπα (γειά σου και σένα μάστορα)

Μία φορά κι έναν καιρό είχα κάνει μία δουλειά με μία ζάμπλουτη, και ζάντρελλη ζώγράφο με πολύ φουντωτά μαλλιά που δεν ήξερε τι να κάνει τα λεφτά της. Αποφάσισε λοιπόν να αγοράσει τη θέση της στον παράδεισο δίνοντας μέρος από τα αμέτρητα λεφτά της σε μία αίρεση στις Ινδίες. Βρέθηκα στο σπίτι της λοιπόν για να κλείσουμε μια δουλειά, και κοιτούσα τις φωτογραφίες στον τοίχο. "Η κυρία Κατερίνα νέα;" ρωτάω τη βοηθό της. Οχι, μου γαυγίζει, ο Σάι Μπάμπα είναι. (μα ναι.. τι μου 'ρθε..)
Τόν θυμήθηκα σήμερα το πρωί γιατί μ' αυτές τις υγρασίες σηκώνομαι σαν μετά από rape pill και τα όνειρα που βλέπω είναι απ' αυτά τα όνειρα που συμβαίνουν όλα αυτά τα παράλογα κι εσύ το καταλαβαίνεις ότι δεν μπορεί, δεν είναι δυνατόν, αλλα αυτή είναι η πραγματικότητά σου εκείνη τη στιγμή και τη βιώνεις προσπαθόντας να βρεις μια λύση στον παραλογισμό και να τα βάλεις σε τάξη (εχθές ας πούμε ανατίναξα τους περισσότερους από τους πολλαπλούς εαυτούς μου σφίγγοντας τα πόδια μου μεταξύ τους και πατώντας ένα μικρό αόρατο κουμπί, αλλά κανά δύο ανδρείκελα μου ξέφυγαν.) Δεν ξέρω αν υπάρχουν αίθουσες αναμονής για τις ζοφερές εφιαλτικές περσόνες που δεν πρόλαβαν να κάνουν τη δουλειά τους σε μία νύχτα και περιμένουν υπομονετικά να έρθει το επόμενο βράδυ (όνομα; πολλαπλός εαυτός/ αυτό το βλέπω. όνομα λέω) αλλά φοβάμαι ότι κάποιος απ' αυτούς έχει κλειδί πασπαρτού και τους ανοίγει την ημέρα και βγαίνουν έξω και πάνε σε δουλειές, δημόσιες υπηρεσίες, στη Βουλή, στο Σύνταγμα, γράφουν σε blog για να ροκανίσουν το χρόνο, να έρθει το βράδυ και με ταλανίσουν πάλι.

http://www.myspace.com/snoozeloop/music/songs/protege-76427152

Υ.Γ Α! Αυτό που ήθελα να πω και το ξέχασα. Ο Σάι Μπάμπα πέθανε. Τον προηγούμενο μήνα. Φοβερό; (επιτέλους μόνοι)

Λύκε, λύκε είσαι εδώ;

Είναι Σάββατο πρωί (τέλος πάντων) κι ευτυχώς η μέρα είναι χάλια για μπάνιο, έχω και πολύ δουλειά, βάζω λοιπόν μια μάσκα προσώπου και ξεκινάω να μελετήσω τις δικογραφίες γιατί η γλάστρα με τα ευρώ ξεράθηκε, ο πλούσιος γαμπρός κοάζει καταπράσινος στην όμορφη λίμνη του, ατιμη κοινωνία / αλλάξαμε τη ζήση μας φύρδην  / είχα και τα ντουλάπια μου γεμάτα.http://www.youtube.com/watch?v=H1GfWZdR3Ao. Αφού δεν μπορώ να κανω κανονική τσαρκα, κάνω μία ιντερνετικη και βλέπω το άρθρο ενος πιτσιρίκου για το Σύνταγμα http://pitsirikos.net/2011/05/%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%8D%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%B1-2/#more-10488. ωραία πλατεία δε λέω και ένα ωραίο ξύλο που έριξαν τα ισπανικά ματ στους πρωτοπόρους διαδηλωτες http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=Geg_6Xoy04s (κάτι θα είχαν κάνει που έλεγε και μια γειτόνισσα / ξύλο η καλύτερη γυμναστική που λέω κι εγώ καμιά φορά και για αυτόν που τις ρίχνει και γι αυτόν που τις τρώει)

Και καθώς σουλατσάρω που λέτε, πέφτω πάνω σ' αυτή τη φωτογραφία.

Ήρθε η ώρα του Λύκου; Κι εγώ που έλεγα να κατέβω αύριο στο Σύνταγμα, να βάλω τζιν; Να περάσουν να με πάρουν τα τρία γουρουνάκια, να δώσουμε ραντεβού στα public με την κοκκινοσκουφίτσα η οποία θα καπνίζει στριφτό με το Τζακ απ' τη φασολιά, την ωραία κοιμωμένη και τους επτά νάνους; Ένας φίλος που δουλεύει στη Βουλή λέει ότι οι υπουργοι είναι τρομοκρατημένοι και δεν τολμάνε να πάνε ούτε για τσιγάρα στο περίπτερο.
Πριν από κανα δυό βδομάδες έλεγα ότι δεν είμαι αγωνίστρια, δεν θέλω να τρώω δακρυγόνα (too old for this shit που λένε και στο χωριό μου) θέλω μια ειρηνική διαδήλωση. Μπορώ;
Μία που το πα και μια που γίνεται όλο αυτό και να σου κι ο Πρετεντέρης και μου ανεβαίνει η πιεση 100 http://www.tanea.gr/empisteytika.htm, Σαν να το κάνει επίτηδες. Γαμώ την ενημέρωσή μου μέσα και την ηλεκτρονική έκδοση των νέων. Και χθες στο σινεμά, έπεσα πάνω στον Παύλο Τσίμα και την κυρία του. Μήπως ο Θεός μου στέλνει σημάδια; Κι αν ναι, τι λένε αυτά;
Το μυαλό μου έχει γίνει χυλός. Το σύμπαν μπερδεύεται (ή ξεμπερδεύεται)
Ο Φον Τριερ τα χει παίξει τελείως και κάνει δηλώσεις περί ναζισμού αυτοσαρκαζόμενος (;) http://www.skai.gr/news/culture/article/169830/dilosi-ekplixi-lars-fon-trier-gia-hitler/ (είδε φαίνεται το δέντρο της ζωής που πήρε το χρυσό φοίνικα και έχασε τα λογικά του - όπως εγώ)
Θυμήθηκα ξαφνικά μια φορά που ήμουνα μικρή και μας είχε πάει ο πατέρας μου σε ένα παιδικό θέατρο. Στο διάλειμμα, λαγοπατώντας φτάνω πίσω απ' τη σκηνή και βλέπω την Κοκκινοσκουφίτσα να ανάβει ένα τσιγάρο (σαν μεγάλη κιμωλία) από τον Κακό Λύκο. Έκανα να μιλήσω δυό μέρες. Πώς μου 'ρθε τώρα αυτό;
Θα πάω κι ό,τι γίνει. Κι άμα έρθει ο Πρετεντέρης δίπλα μου, θα στραβώσω τη μούρη μου και θα πάω πιο πέρα. Κορέους.  http://www.youtube.com/watch?v=0u0q15rfPYs&feature=player_embedded#at=34

Για να δούμε.

Το γουρούνι κι η κομμώτρια

Η γιαγιά μου έλεγε το γουρούνι κομμώτρια δε γίνεται, εννοώντας ότι πρώτα βγαίνει η ψυχή του ανθρώπου και μετά (τ)ο χ(ι)ούι, τον αράπη κι αν τον πλένεις το σαπούνι σου χαλάς, δεν αλλάζει ο άνθρωπος με λίγα λόγια. Επίσης η γιαγιά μου έλεγε ότι η κοκα κόλα κάνει καλό στον πονοκέφαλο και στον πόνόδοντο ενώ ο pablo escobar πιο στωικά υποστήριζε "mi coca es tu coca". Το γουρούνι ούτως η άλλως είναι κακό και βρωμερό ζώο γιατί τρώει τα πάντα και κυλιέται εκεί που πολύ καλά ξέρετε αλλά κατά κοινή παραδοχή είναι το πιο νόστιμο κρέας και ακαταμάχητος μεζές. Η κομμώτρια από την άλλη έχει μικρή χρησιμότητα, εκτός ότι μπορεί να σου ανεβάσει έυκολα το ηθικό με ένα ωραίο μαλλί (το ίδιο και το γουρούνι με μία λαδωμένη πίτα γύρο) θα έλεγα ότι είναι μάλλον ακίνδυνη έως και αδιάφορη. Με το ίδιο πάθος που μισώ τους ανθρώπους που σφυράνε την ώρα που δουλεύω, ιντριγκάρομαι από τους τοξικούς ανθρώπους. Η τοξικότητα δεν είναι πάντα η ίδια, π.χ έγκριτος πρώην συνάδελφος με μεγάλη καριέρα στην πνευματική ιδιοκτησία, φημιζόταν για ανεξήγητη πρόκληση τρομοκρατικών ενεργειών σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες εντός 24 ωρών από την αποχώρησή του από αυτές και για την αλόγιστη επιθυμία όσων βρίσκονταν κοντά του να κλείνουν τις προτάσεις τους βρίζοντας τα θεία. Δεν είχα πότέ μου, όμως, μέχρι πρόσφατα συναντήσει γουρούνι που το βλέπεις, τα ξέρεις ότι είναι γουρούνι, βλέπεις την αυθάδικη ανασηκωμένη του ροζ μύτη και τη στριφογυριστή του ουρά και την ίδια στιγμή λιώνεις από αγάπη, όχι ερωτική επιθυμία, μια αγνή γουρουνίσια αγάπη που σε κάνει να στάζεις μέλι και να του συγχωρέσεις τα πάντα, πηγαίνοντας σιγά σιγά από πίσω του την ώρα που έχει κάνει την ανάγκη του και κυλιέται μέσα μασουλώντας τη δικογραφία / παρτιτούρες / σημειώσεις διδακτορικής διατριβής που έχεις γράψει με τον ιδρώτα του κορμιού σου και να του πεις με γλύκα "βρε, που κυλιέσαι; έλα σε μένα. έχεις γίνει χάλια"
Μωρε, δεν φταίει αυτό που κυλιέται εκεί και μασουλαέι το βιός σου. Έτσι είναι. Εσύ όμως, γιατί δεν μπορείς να του θυμώσεις;

Τέρμα τα σουβλάκια. Μόνο σαλάτα. Έχουμε να βγούμε και στην παραλία

Γραμμένο με αγνή γουρουνίσια αγάπη και απαρηγόρητη παιδική απογοήτευση.

http://www.youtube.com/watch?v=tew1r_OVzls

Το χρονικό μιας προαναγγελθείσας πανωλεθρίας

 Χθες ήθελα να βγω για ένα ποτό. Ένα ποτό ανθρωπινό όχι μέχρι τις 5 το πρωί να γελάμε αγκαλιασμένοι και να σηκώνεται ένας ένας να ανακοινώνει τι θα κάνει αμα κερδίσει το τζόκερ, γιατί δεν μετακομίζουμε όλοι στο Ηνωμένο Βασίλειο να ανοίξουμε ελληνικό εστιατόριο, αν οι μαύροι το κάνουν καλύτερα από τους λευκούς και πως είμαστε όλοι έτοιμοι να γίνουμε γονείς (- χωρίς σχόλιο-) Αφου σε πρώτη φάση πήρα τους γνωστούς - αγνώστους να τσεκάρω, με λύπη διαπιστώνω ότι ένας ήταν στην αδερφή του, άλλος δουλειά (μα 9.30 το βράδυ;;;; ρε σωκράτη... θα σε μαλώσω) άλλος είχε χτυπήσει το πόδι του, μια φίλη με κατάθλιψη, μια άλλη με περίοδο, καταλήγω να κανονίσω μαρτίνι -αγγουρι (hereinafter referred to as " M.A.") στο λατρεμένο Αλεξανδρινό με έναν συνονόματο με ξυρισμένο κεφάλι αλλά τελευταία στιγμή γίνεται κι αυτό abort plan.
Προσοχή.
Εδώ είναι η κρίσιμη καμπή της βραδιάς.
Εδώ εστάλη με sms στο κινητό (μυαλό) μου το κοσμικό μήνυμα, (τουτ τουτ) "αφού το βλέπεις, κάτσε σπίτι, άστο και μην το κουράζεις".
Βλέπω το μήνυμα.
Το σβήνω αμέσως. (έχω τιγκάρει με αυτά τα κοσμικά)
Κανονίζω χαλάνδρι σε συνοικιακό επίσης αγαπημένο μπαράκι.
Και η βραδιά αρχίζει και εξελίσσεται διαβολικά εις βάρος μου.
Τί θα πιούμε, σκέφτομαι μεγαλόφωνα, μα έχει κι εδώ Μ.Α, λέει η αδερφή μου, ας παραγγείλουμε λοιπόν δύο (λάθος), έχουν λίγο περίεργη γεύση (είδες;) και μετά άλλα δύο (ακόμα μεγαλύτερο λάθος). ο μπάρμαν να μας κοιτάει με ένα περίεργο ύφος το οποίο σήμερα το πρωί αποκωδικοποίησα ως κράμα θαυμασμού και λύπης πάυλα ενοχής. Έχω ξυπνήσει από τις 7 με ένα ατιμο και προσβλητικό για το ανθρώπινο γένος σφυροκόπημα στα μηνίγγια, με ένα στομάχι σαν το τρενάκι του τρόμου κι ένα μάτι θολό σαν το γύρο του θανάτου. Σηκώνομαι σαν την κατάρα, παίρνω δύο παναντόλ, κάθομαι στην καρέκλα της κουζίνας και παρακολουθώ τη μίνι τηλεόραση ( το ηλεκτρονικό ρολόι του φούρνου) ενώ μου ρχεται στο μυαλό μια ιστορία που μου είχαν πει ότι σουτάρουν κορτιζόνη σε όσους έχουν έρπη ζωστήρα γιατί ο πόνος είναι τόσο αφόρητος που υπάρχουν καταγεγραμμένα περιστατικά ατόμων που έχουν πηδήξει από το παράθυρο. Σκέφτομαι πόσο άδικο είναι να πάω σαν το σκυλί στο άνθος της ηλικίας μου και ότι αν διαγνωστώ με όγκο στον εγκέφαλο θα αρνηθώ να κάνω χημειοθεραπεία. Η κόρη μας αρνείται να πεθάνει στο νοσοκομείο, προτιμά να πεθάνει διασκεδάζοντας με τους  φίλους της, πίνοντας και καπνίζοντας ανακοινώνουν οι γονείς μου συντετριμμένοι και αγκαλιασμένοι με δάκρυα στα μάτια σε δύο αγγούρια με λευκή ποδιά και στηθοσκόπια τα οποία σκουντιούνται χασκογελώντας.
Το απόγευμα που θα πάω σπίτι θα φάω όλο το βάζο με το τουρσί. Αν δω την παραμικρή αντίσταση ή ακούσω κιχ θα ακολουθήσει ταραντινική σπλάτερ σκηνή που θα άφήσει έναν μόνο ζωντανό. Κι αυτός δεν θα είναι πράσινος.

Ψυχή στο στόμα

Έχω βγάλει ένα μικρό επίμονο σπυράκι δεξιά στο κάτω χείλος μου που έχει αναστατώσει συγγενείς και φίλους οι οποίοι με εξετάζουν επίμονα και μου κάνουν κρισιμές ερωτήσεις, ακατανόητες για κάποια παρθένα στους έρπηδες και τα συναφή. Σε χτυπάει; (τι να με χτυπάει δεν καταλαβαίνω.) Κάνει τουκ τουκ ρε παιδί μου; (Τι τουκ τουκ?) Ο έρπης κάνει τουκ τουκ.. αν ήταν έρπης θα το καταλάβαινες. Χθες το βράδυ λοιπόν πέφτω για ύπνο και νοιώθω έναν μικρό παλμό στο κάτω μου χείλος, μια μικρή καρδιά να χτυπάει επίμονα αλλαφιασμένη, ένα μικρό τουκ τουκ. Με την ψυχή στο στόμα κυριολεκτικά, ένοιωσα τόσο άτρωτη και δυνατή, ικανή να περάσω από εμπόλεμη ζώνη, αλώβητη κι ας με γαζώνουν τα σκάγια τους γιατί κανείς δεν θα μπορεί να βρει και να χτυπήσει τη μικρή μου καρδιά που χτυπάει εκεί ακριβώς κάτω από το χείλος μου, ούτε που το υποψιάζονται, κι εγώ χαίρομαι τόσο πολύ που νοιώθω σαν απέθαντη χαϊλάντερ, καυκάσια, υπεραιωνόβια μέχρι που έρχεται μια κοκκαλιάρα νοσοκόμα με μουστάκι και μου κολλάει ένα διάφανο αυτοκόλητο στο χείλος και σιγά σιγά η καρδιά σταματά να χτυπά και ακούγεται μόνον η άλλη στην αρχική προβλέψιμη θέση της, τόσο προσβάσιμη σε αυτοάνοσα και επάρατους λοιμούς και καταποντισμούς που έρπουν απειλητικά προς το μέρος της.
Πώς λέει κι ένας φίλος, (τι κάνετε;) Περιμένουμε.
Πάω να φτιάξω καφέ.

Όποιος γουστάρει τη λεπίδα να κάνει ασφάλεια.

Χθες μ' επιασε ένα πρά(γ)μα σαν να μ' είχε αρπάξει κάποιος από το λαιμό όλη μέρα και να με είχε λίγο πριν τον πνιγμό, με ένα δάκρυ να στέκεται στην άκρη του ματιού μου, με την ανάσα μου να κόβεται και να κλείνομαι από τα πάντα, από  ανθρώπους, φακέλους, δρόμους, αυτοκίνητα, τηλέφωνα και αίθουσες γυμναστηρίων. Αποπειράθηκα να σκεπάσω το πνιγηρό αυτό συναίσθημα με δύο πιάτα μακαρόνι με χταπόδι. Εις μάτην (όπως αποδείχθηκε). Σύρθηκα στη φωλιά μου ως διμούτσουνος όφις (= φιδάκι δύο όψεων που ζει σε γραφεία μεγάλων εταιρειών στο Μαρούσι) για να χωνέψω μπας και γλιτώσω το έμφραγμα ("νεκρή βρέθηκε νεαρή [;] δικηγόρος από θανατηφόρο χτύπημα χταποδιού στο στομάχι. οι ένοχοι [ο ψαράς και η άτυχη μητέρα μαγείρισσα] έχουν οδηγηθεί στην ασφάλεια"). Αφού στάθηκε αδύνατο να διασκεδάσω τη θλίψη μου αποφάσισα να τη δηλητηριάσω με το πιο αγνό  γιατροσόφι όλων των εποχών. (το αλκοολ*). Άλλη μια νύχτα που δικαίωσε τη Νταϊάνα Ρος που τα λεγε από παλιά ότι ένας ντι τζέι μπορεί να σου σώσει τη ζωή, με έγκριτους συνδαιτημόνες, την πιο ενδιαφέρουσα μύτη μετά της Κλεοπάτρας, έναν μικρό κουμπαρά γεμάτο λεφτά, έναν μπαϊλτισμένο που προσπαθούσε να βάλει χέρι στα λεφτά, ένα ροκ σταρ, (αλλον) έναν πρωην καταθλιπτικό μετά δαφνών και κλάδων. Μουδιασμένο από την αλκοόλη βράδυ με μία νύστα να αιωρείται πάνω απ' τα κεφάλια μας, σφηνάκια να πηγαίνουν και να έρχονται και έναν αόρατο Richard Burton να ρουφάει το ουίσκυ του δίπλα μας περηφανος για τα βλαστάρια του που κολυμπάνε στα βαθειά έτοιμα να πάρουν τα αυτοκίνητα και να τα παίξουν όλα για όλα (ρίξε μια ζαριά καλή και για μένα βρε ζωή παύλα η φτώχια θέλει καλοπέραση).

*σημείωση: όταν ήμασταν μικρά η μάνα μου μας πότιζε σταθερές δόσεις αλκοολ με διάφορες δικαιολογίες: τσίπουρο για το στομάχι, κονιάκ για την κοιλιά, ούζο για το δόντι, ρακή με μέλι για το κρύωμα, λικέρ βύσσινο "για το καλό". Αντί ανοσίας αναπτύχθηκε εγγενής αδυναμία προς πάσης φύσεως αποσταγματα, ιδιαιτέρως όταν αυτά σερβίρονται σε μικρά ποτηράκια καθώς ανασύρονται μνήμες ανεμελιάς απο τα παιδικάτα γεμάτες αναθυμιάσεις και ζαλισμένα γέλια.


χαλί http://www.youtube.com/watch?v=06FDqNM6Pec
- Ποιός είναι αυτός;
- James, καταπληκτικό συγκρότημα.
- Όχι αυτός που τραγουδάει. Αυτός.
- Α. ο Χρύσανθος. Συνάδελφος του Γιώργου.
- Σφηνάκι;
- Ναι.

του Κώλου

Σήμερα έχω παραγγελιά να γράψω μια μεγάλη αλήθεια. Μια αλήθεια (τρελλαίνομαι να ξεκινάω την καινούρια προταση με την τελευταία λέξη της προηγούμενης - σύστημα ομιλίας Ανδρέας Μικρούτσικος) που θα βοηθήσει να αποκωδικοποιηθούν συμπεριφορές και να απεμπλακούν συναισθήματα. Λοιπόν, "οι άντρες προτιμούν τις γυναίκες με μικρό κώλο για να φαίνεται το πουλί τους μεγαλύτερο." - αλήθεια, μου το εξομολογήθηκε φίλος και ζήτησε να διαδοθεί το μήνυμα για να μην αγχώνονται τα κορίτσια. (το εύλογο ερώτημα: και τι τρέχει με τους άντρες και τα μεγάλα βυζιά θα αναλυθεί σε επόμενη ανάρτηση). Εκατομμύρια χαμένες εργατοώρες γυναικείων και ανδρικών συζητήσεων για την ανδρική εμμονή βρίσκουν απάντηση. Εγώ δεν ξέρω αν είναι αυτός ο λόγος. Νομίζω ότι τα μικρά πράγματα πάντα είναι πιο μανιτζέβελα που έλεγε κι η γιαγιά μου, πιο του χεριού σου ρε παιδί μου. Το θέμα είναι αν έχει κανείς το στομάχι και το θάρρος να συγχρωτιστεί με αυτούς τους περήφανους, στητούς, τσουπωτούς, πισινούς που κουνιούνται αυθάδικα και ανασηκώνονται σε κάθε βήμα και δεν ντρέπονται πια, δεν κρύβονται πίσω από ριχτά που τρέμουν σε κάθε κίνηση αλλά βγαίνουν μπροστά σε κοιτούν υποτιμητικά και πάνε παίρνουν ένα μικρόφωνο και ασφαλίζονται κιόλας άμα λάχει http://www.youtube.com/watch?v=zWKlsDQ9AtA. Άσπροι, μάυροι, ανδρικοί, γυναικείοι, μικροί, μεγάλοι, περήφανοι πισινοί με προσωπικοτητά που σου ρχεται να τους φωνάξεις, μην τρομάξεις, αλλά εχεις από πίσω σου έναν άνθρωπο.

Για γέλια (;)

Έφερε ένας φίλος το πεντάμορφο καινούριο αμόρε του, τη γνωρίσαμε, πολύ χαριτωμένη μια λίγο αποστασιοποιημένη, γοητευτική πιτσιρίκα και μπούρου μπούρου μανταλάκια. Εγώ που μέχρι πρότινως είχα δυνατό κληρονομικό χάρισμά στα γκομένικά όλων και έβλεπα αποκρυσταλλωμένα συναισθήματα, υποσυνείδητα βλέμματα, λόγια που δε λέγονταν (ο ντιτζέι την πέφτει στη γκαρσόνα/ ποιά είναι λεσβία; αυτή; δεν νομίζω -αυτάρεσκο χλευαστικό γέλιο/ αυτοί οι δύο είναι κολλητοί; μμμμμ) κατατροπώθηκα πριν από κανά δυο μήνες απο εξέλιξη οδοστρωτήρα σε σχέση που είχα προβλέψει πως θα μας ταϊσει κουφέτα, η οποία όχι απλά έληξε, αλλά δεν άνοιξε και μύτη. Προσπαθούσα να ανασύρω το ρημαγμένο μου ταλέντο να διαβλέψω τι θα γίνει με την καινούρια αποστασιοποιημένη πιτσιρίκα. Τίποτα. Ξεκινάω κάπως διπλωματικά "φαίνεται πολύ συμπαθής" " και είναι πραγματικά όμορφη" και σκάει στη μούρη μου η εξής αποστομωτική απάντηση. "εγώ χέστηκα γι αυτά που μου λες. εμένα με νοιάζει αν με γουστάρει"
Πολύ λογικό. Την αγαπάει..

Υ.Γ. Για γέλια, θα έλεγε ο Ρολάν Μπαρτ στα Αποσπασματα του ερωτικού λόγου:"Σαν περάσει ή πρώτη ομολογία, "σ' αγαπώ" δε θα πει πια τίποτε. Είναι, απλώς, μια επανάληψη του παλαιού μηνύματος (που ίσως μάλιστα να μη διοχετεύτηκε μέσα από τις λέξεις αυτές), πού γίνεται μ' έναν τρόπο αινιγματικό γιατί φαντάζει τόσο κενός! Επαναλαμβάνω το μήνυμα ασχέτως καταλληλότητας των συνθηκών. Έτσι, το μήνυμα βγαίνει από την κοίτη της γλώσσας, εκτροχιάζεται, και τραβάει πού; Δε θα μπορούσα να αναλύσω την έκφραση αυτή και να μη γελάσω. Πώς!"
http://www.translatum.gr/books/lover-barthes.htm

Χωρίς τίτλο (και άλλη υπομονή)

Δεν θα γίνεται αυτό το βιολί κάθε μέρα. Να κάνετε κι εσείς κάτι. Έχει αναρρωτηθεί κανείς σας, αυτά τα ζωντανά που κολυμπάνε από πάνω τι τρώνε; Τα τάισε κανείς;
Όχι. (το ξέρω).
Σήμερα δεν έχει πόστ. Να ταίσετε τα ψάρια.


Υ.Γ Πατήστε πάνω στο νερό το ποντίκι. Πέφτει ψαροτροφή. (όλα εγώ θα τα λέω;)

Ultimatum:
Λατρεμένος συνάδελφος στο διπλανό γραφείο από το πρωί, κολλημμένη βελόνα στο θεό θεό θεό δε σε λένε, κεριά κεριά κεριά δεν σου καίνε, αλλά τα λό- τα λό- τα λόγια σου καίνε της ελπίδας (λα μειζον, σε σφύριγμα για ένα μαλάκα) http://www.youtube.com/watch?v=bpgBMdM-9Hs Φτάνει πιά. Παραδίνομαι. Αλήθεια, σωκράτη εσύ σουπερστάρ.

Μου λες με πονάς (-εγώ να δεις)

Μια Κυριακή, παλιά (στό τέξας) είχα πάει να δω την Αυλή των θαυμάτων, μέρες που είναι, ζωή σε μας. Φάρμακο. Κανονικό. Τελειώνει, "μάνα μου" λέω, (είχα πάει με τη μάνα μου) "τι πράμα ήταν αυτό; Θέλω να πιω". (τα πιο συγκλονιστικά πράγματα στη ζωή δυστυχώς με κάνουν να θέλω ή να πιώ ή να καπνίσω ή, δυστυχώς, καμιά φορά, και τα δύο μαζί). Παίρνω τον αλαφροϊσκιωτο αρουραίο της ελεγκάντσας - ντεκαντάντσας τηλέφωνο "Μια κουβέντα θα σου πω: Καμπανέλης" - μικρή παύση - Έλα να με πάρεις, μου λέει αποφασιστικά, θα πάμε στου Νώντα. Ο Νώντας, ο γίγαντας με την καρδιά του μικρού παιδιού, είχε ένα μπαράκι στην πλατεία Βικτωρίας, πριν αυτή πλημμυριστεί από αλλόθρησκους κατατρεγμένους και πεινασμένους Αθηναίους. Με χάλί neil diamond, joe dassin και ενίοτε γιάννη πάριο, με φόντο τ'μπαναγιά τ'μπαρηγορίτ-σα (μία λέξη) ως άλλη Notre Damme σε κάδρο στον τοίχο, πίναμε τα ποτά μας με μεζεδάκι γραβιέρα, ελίτσα και σαλαμάκι, βλέπαμε την καινούρια δίμετρη γκόμενα του θαμώνα τζόκευ, (ο γλυκός μου ανεβασμένος στο σκαμπό κι αυτή πάλι του 'ριχνε), μυστακοφόρα στελέχη του Πασόκ κι ακούγαμε τον ποιητή (κριτικό θεάτρου μπλα, μπλα μπλα) το Γιάννη το Βαρβέρη να τσακώνεται τηλεφωνικά με το Διαγόρα Χρονόπουλο. Τον θυμάμαι εκείνο το βράδυ με τα κόκκινα μάτια του θολωμένα και τα μάγουλά του αναψοκοκκινισμένα, να κάθεται ήσυχος να ρουφάει το ουίσκάκι του. Θυμόμουν ένα στίχο του που έλεγε όσοι χρόνια κολυμπάτε αμέριμνοι στα μάτια μου, κάποτε θα βάλω τα κλάματα και θα σας πνίξω. (να δείτε την αυλή των θαυμάτων. δεν θα μείνει κανείς)

Υ.Γ Τώρα που πέθανε ο Καμπανέλης διάβασα ότι κρατήθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μάουτχάουζεν για δύο χρόνια, από το '43 μέχρι το '45. Σε μία συνέντευξή του, είπε   δεν θα ήμουν ο ίδιος άνθρωπος αν δεν είχα ζήσει αυτό. Εμείς να δεις.

Πρωταπριλιά / Άγγελος του Παραδείσου

Με πήραν το πρωί απ' τη δουλειά και μου είπαν να μην έρθω αν είμαι πολύ κουρασμένη. Εγώ ήρθα παρ΄ όλαυτά και ο Διευθύνων Σύμβουλος με τον Αντιπρόεδρο του Διοικητικού Συμβουλίου μου είχαν ετοιμάσει έκπληξη (!) ένα τιμητικό μουσικοχορευτικό πρόγραμμα σε αναβίωση του νούμερου που έκαναν οι αδελφές Μπρόγιερ στην ταινία "Δεσποινίς Διευθυντής" http://www.youtube.com/watch?v=bmwsFRZ9SIo. Ήπιαμε όλοι σαμπάνιες, μετά είπαμε ιστορίες από το στρατό και στο τέλος τραγουδήσαμε αγκαλιασμένοι τον εθνικό ύμνο. Νοιώθω πολύ τυχερή.

Η μαύρη σκόνη

Στην πόλη κυκλοφορεί αυτό το περίεργο πλήθος των σοκολατοφάγων. Εξωτερικά διαφέρουν, αν τους προσέξεις όμως φέρουν κοινά χαρακτηριστικά, σαν ένα περίεργο εξευγενισμένο είδος βρικολάκων που τρεφόταν για αιώνες με το αργόρευστο βαθυκόκκινο αίμα των ανυποψίαστων αγροτών, το αιμοβόρο ένστικτο των οποίων έχει υποκατασταθεί από τον οδοστρωτήρα της εξέλιξης από μια περίεργη μανία για σοκολάτα. Τρίγωνα πανοράματος, αρωματικές λέμον πάι, mille feuille, καζάν ντιπί, μπουγάτσες (με κρέμα), cheese cake και creme caramele, οι κυρίες της κρέμας, οι αδερφές του ζαχαροπλαστικού στερεώματος μπαγιατεύουν ζηλόφθονα στις κουζίνες των σοκολατοφάγων, στα ζαχαροπλαστεία της γειτονιάς που "αυτοί" μένουν για κάτι περίεργα κατάμαυρα κολλώδη σιροπιαστά mud cakes, που κάνουν ακόμα πιο τρομακτική την όψη των σοκολατοφάγων την ώρα που -αψηφώντας πολύμηνες δίαιτες, φρέσκα σφραγίσματατα, στομαχικές διαταραχές- καταβροχθίζουν με γυαλισμένο μάτι ή για κάτι περίεργα σκονισμένα με κακάο σοκολατάκια που κολλάνε στον ουρανίσκο τους και αν -ω μη γένοιτο- φταρνιστούν δημιουργείται το απολαυστικό εφέ της μαυρης σκόνης που σκάει σαν πυροτέχνημα πάνω στον άμοιρο συνομιλιτή και τον αφήνει μετά θλιβερά σκεπασμένο να περιμένει εναγωνίως τα χριστούγεννα και την εκδίκηση του κουραμπιέ. Παρακολούθησα μυστήρια συνομιλία που είχε ως εξής: τι λες να μας αρέσει πιο πολύ, ο ήχος που κάνει όταν σπάει η πλάκα ή το πως λιώνει μέσα στο στόμα; Ακατανόητα διλήμματα για μένα που τόλμησα να φτιάξω γενέθλια τούρτα carrot cake, και μόλις το άκουσε σοκολατοφάγος φίλη μου γάυγισε υποτιμητικά, τί έφτιαξες; πήγαινε τώρα να πάρεις μία τούρτα σοκολάτα και το "αλλο" φάτο για πρωινό.
- Μάλιστα.  (α πα πα...)

Γιου τουκ διερ αουτοβ δε ρουμ

ο ρίνγκο, ο τζώρτζ, ο μπαρμπα σώτος, ο μπαρμπα γιώργης, ο τζων και ο πολ (τρου φότο)

Και γιατί όχι; http://www.youtube.com/watch?v=ytZ_amr55PU (Αντιγόνη ακούς;) Νο μιουζικ μπάουνταριζ! Λευτέρης Πανταζής στο FUZZ (χαμος), Τάκης Πλακιάς στο Μέγαρο (αρρώστια), Monica στη Μαγιοπούλα, Raining Pleasure στη Στοά των Αθανάτων, Χριστίνα Κολέτσα να τραγουδάει Νότη Μαυρουδή, Going Through να  διασκευάζουν Μουφλουζέλη, οι Beatles στην Αράχωβα  και στο VOX από Σεπτέμβρη Μαζωνάκης -  Καγιαλόγλου, σε μία εμφάνιση έκπληξη. Δεν υπάρχουν σύνορα στη μουσική, το παν είναι το τάλαντο και μετά περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Ένας αγαπημένος φίλος έβαζε death metal κι έπινε το γάλα του, μια πρώην συνάδελφος έσπασε το μικρό της δαχτυλάκι στο πόδι του κρεβατιού χοροπηδώντας με white stripes (1 1/2 μήνα στο γύψο), όταν ήμουν μικρή νόμιζα ότι η μάνα μου έχει κρυφό δεσμό με το Γιώργο Ρωμανό (άκουγε όλη μέρα το δίσκο και χάιδευε το εξώφυλλο), ένας ροκάς απ' τα παλιά (παλιοροκάς) ακούει Βιτάλη και του σηκώνεται η τρίχα κάγκελο κι εμένα με πιάνει ακατάσχετη συγκίνηση με το αι γενέαι πάσαι. Η μανούλα που κλαίει για το παιδάκι της, έλεγε η γιαγιά μου. (Αστο καλό μεσημεριάτικα.)

Κοσμογονία (;)

Θα σου πω εγώ τι να γράψεις. Να γράψεις ότι πριν κάνεις παιδί κανείς δε σου λέει ότι θα είναι το τέλος. /Ποιό τέλος; / Θυμάσαι μόλις είχε γεννηθεί η μπέμπα κι εγώ έλεγα κοσμογονία; / Ναι / Ε, ήταν το τέλος. Το καταλαβαίνεις; Το τέλος. Και δεν μου το χε πει κανείς. (παύση) Γράψτο. Να το μάθουν κι οι άλλοι. Δεν σου το λένε. Επίτηδες.
Ορίστε το γραψα, όχι μόνο γιατί ο αγαπημένος μου φίλος παύλα πνευματικός πατέρας βρίσκεται στα πρόθυρα νευρικής κρίσης αλλά γιατί κι εγώ πέρασα ένα βασανιστικό τριήμερο με μία μπέμπα. Μια μπέμπα με τους γονείς της. Μια γλυκειά μπέμπα παρόλαυτά με τέσσερα δόντια, δύο πάνω και δύο κάτω. Μπουκιά και συγχώριο. Όταν έκδήλωσα το θαυμασμό μου στη μάνα της, ενώ ήμασταν στο μπαλκόνι και καπνίζαμε, μου είπε συνωμοτικά: "Μην τη βλέπεις έτσι. Είναι ο σατανάς. Θέλει να μου πίνει το αίμα. Μου παίρνει ό,τι έχω. Ασε που έχω καταλάβει ότι δεν πρόκειται ποτέ να μ' αγαπήσει όσο την αγαπώ εγώ"
Και τι θα γίνει τελος πάντων μ' αυτό το γένος; Θα σταματήσει να υπάρχει; Ένας φίλος λέει ότι οι άνθρωποι χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Σ' αυτούς που κάνουν οικογένεια και στους υπόλοιπους που τους ψυχαγωγούν. Εμείς ανήκουμε λέει, στη δεύτερη κατηγορία. Εγώ πάλι θα έλεγα υπάρχουν οι άνθρωποι που δίνουν οδηγίες με μπαρ, εστιατόρεια και κινηματογράφους (πριν το Αλεξανδρινό και το Barbara's δεξιά, στη Βαλτετσίου απέναντι από το Vox ένα καταπλητικό tapas bar) και οι άλλοι με Νοσκομεία, σταθμούς του Μετρό και Δημόσιες Υπηρεσίες (βγαίνοντας από τη Περιφέρεια στην Ευαγγελιστρίας στη γωνία το καλύτερο κουλούρι της πόλης, βγαίνοντας από Περιφερειακό μετά το ΛΗΤΩ  η καλύτερη κόκκινη μακαρονάδα της πόλης). Και εκτός απ' αυτούς υπάρχουν και κάτι άλλοι ωραίοι τύποι που τα κάνουν όλα. Όπως οι γονείς μιας πιτσιρίκας/τζουκ μποξ σε μία ερημική παραλία της Πάτμου, που μας τραγούδησε όλη τη Λιλιπούπολη, ενώ ο μπαμπάς της με τη μαμά της έπιναν ούζα δίπλα από τη σκηνή τους. (Πως σε λένε;/ Σοφίιια. Να σας πω ένα τραγούδι; /Ναι! Να τραγουδήσουμε κι εμείς Σοφία; /Όχι, εσείς είστε μεγάλες./ Δεν είμαστε ζουλου..)
http://www.youtube.com/watch?v=MGtY9WMujKw&feature=related

why is life worth living?

"Αχ κοίτα το φεγγάρι!" είπε η φίλη μου η Νέλλη (το κουνέλι) καθώς κατηφόρίζαμε από Πυλαία προς το κέντρο της Θεσσαλονίκης. Την ώρα που σκεφτόμουν ταυτόχρονα πόσο κίτρινο είναι/καλά την προηγούμενη βδομάδα δεν είχαμε πάλι πανσέληνο, ο απηυδυσμένος φίλος που μας συνόδευε είπε διεκπεραιωτικά και κουρασμένα "λάμπα είναι". Μια όμορφη κίτρινη στρογγυλή λάμπα στην ακρη μια πολυκατοικίας. Τα πράγματα υπάρχουν επειδή τα βλέπουμε ή νομίζουμε ότι τα βλέπουμε. Σώθηκα από πολύωρες ματαιωμένες διηγήσεις περί σπανίου φαινομένου διπλής πανσελήνου, ορατού μόνο από συγκεκριμένη γειτονιά της Θεσσαλονίκης.Θέλω να συντηρώ αυτό το περιεργο δικό μου σύμπαν που αποτελείται από εικόνες που υπάρχουν στο μυαλό μου χωρίς να ξεχωρίζω πια αν όντως συνέβησαν ή αν τις έχω εφευρει και έχουν αποκτήσει σάρκα και οστά από τις επανειλημμένες διηγήσεις μου: την κοκκινοσκουφιτσα να καπνίζει ένα τσιγάρο που της άναψε ο κακός λύκος στα παρασκήνια ενός παιδικού θεάτρου στην Πανεπιστημίου, ένα νεροπότηρο γεμάτο ουίσκυ δίπλα σε έναν αναμένο μπάφο σε ένα δικηγορικό γραφείο στη Βασιλίσης Σοφίας ανημερα Κωνσταντίνου και Ελένης λίγο μετά τους Ολυμπιακούς της Αθήνας, το Μίκυ Θεοδωράκη να διακόπτει τηλεοπτική συνέντευξη γιατί ξεκινούσε η Λάμψη, στο κρατικό κανάλι, το Θανάση Παπαγεωργίου να κοιτάει την πρησμένη μου γάμπα από τσίμπημα σφήκας και να μου λέει ένα δάκρυ κυλάει από το αριστερό σου μάτι, στην Επίδαυρο κάπου στο τέλος των '80s, μια εξελιγμένη σκεπτόμενη μαύρη αράχνη που έβγαινε από το μπάνιο μονο όταν ήμουν μόνη μου στο σπίτι, το Γεράσιμο Ανδρεάτο να τραγουδάει το Γκρεμό του Χατζιδάκη στην κοπέλα του σε ένα υπογειο γκαράζ στην Αμερικής, το τρίτο πρόγραμμα να παίζει το Μια Κυριακή του Μπιθικώτση τη μέρα που σκοτώθηκαν τα παιδιά με το πούλμαν στο Μαλλιακό, ένα απολαυστικό κατούρημα μπροστά στο ΚΑΤ το απόγευμα που πήρα πτυχίο μετά από 20 καραφάκια ούζο στον Καπετάν Μιχάλη, την ογδοντάχρονη σπιτονοικοκυρά μου να παραπονιέται που κάνει σεξ μία φορά την εβδομάδα και τη μεγάλη της απόφαση να ταϊσει το δύσμοιρο σύζυγο με μπλε χαπάκια. Και η πίεσή του κυρά Μαρία; Αν είναι να τελειώσει ως άντρας, ας τελειώσει γενικώς. Αυτά είναι.
http://www.youtube.com/watch?v=h5owXCZ0CDg&feature=BF&list=PLC4019256E69B2D38&index=51

Φλισκούνι & άγρια μέντα

Ένα από τα μεγαλύτερα μειον του να μένεις μόνος σου, είναι η απώλεια της άγριας χαράς, τότε που έφευγαν οι γονείς σου και άνοιγες τα dunhill που είχαν φέρει στον πατέρα σου από το εξωτερικό (κανονικό ξεραμένο χόρτο φυλαγμένο για την σπάνια οκαζιόν που δεν έφτανε ποτέ) έβαζες ένα τσιγάρο στο στόμα, άναβες και ρουφούσες το δηλητήριο βήχοντας, μετά μια μεγάλη γουλιά από το πράσινο λικέρ μέντα μπροστά στον καθρέφτη, - έξω η πράσινη γλώσσα να τη δουνε όλοι (ξέρουν αυτοί),  "ο κολιές" της μαμάς στο λαιμό, τα τακούνια της που σέρνονται, πάνω στην καρέκλα για να φτάσεις το Μεγάλο Ανατολικό από το ψηλό ράφι και σκοτεινή αναψοκοκινισμένη ανάγνωση με ένα στομάχι χάλια και στόμα παπούτσι. Όταν φεύγουν οι μεγάλοι βγαίνουν και οι άλλοι, που δεν εμφανίζονται στην πολυκοσμία, η γιαγιά που σέρνει τα ποδαράκια της και κάθεται στο σκαμπό να παίξετε τις κυρίες όπως τότε, και ο παππούς που μόλις γύρισε από το χτήμα και βγάζει το ζωνάρι του να ξαπλώσει λίγο στον καναπέ. Και κάθεσαι στα πόδια της και αγκαλιάζεις το πλισέ αγαπημένο πρόσωπό της και τα λέτε όπως τότε που είχατε μείνει οι δυό σας στο σπίτι, που η μαμά ήταν στο μαιευτήριο και πηγαίνατε τα απογεύματα και τη χαιρετούσες εσύ από κάτω κι΄αυτή ψηλά στο μικρό παράθυρο. Και της τραβάς το μαντήλι να φανουν τα άσπρα της μαλλιά και γελάει με τα δυό της τελευταία δόντια και την αγκαλιάζεις και τη φιλάς και τρώς το κουλουράκι που σου δίνει και δεν φοβάσαι μη σε μαλώσουν όπως εκείνα τα πρωινά που διηγούσουν τα όνειρα με τους νεκρούς  και η μάνα σου σε ρώταγε αγχωμένη "Δεν πιστεύω να τους ακούμπησες; Σου δώσανε τίποτα και το πήρες;" όχι τίποτα. χα χα, και που να σ' έβλεπε τώρα (Α, κουδούνι, η Περσεφόνη)http://www.youtube.com/watch?v=kFhh6ZghE1c

Αχ ρίτα, αχ μωρέ ρίτα

Τι φοβερή ειρωνία, η ίδια Ρίτα που συγκινούσε τον τότε πρόεδρο του πανελλλήνιου σοσιαλιστικού κινήματος τραγουδώντας "αυτός ο άνθρωπος αυτος", να έχει τραγουδήσει το soundtrack της τωρινής κυβέρνησης του μπομπου γιού του δωκτορος ζιβάγκο - ζωή σε λόγου μας - τεράστιο άσμα, golden classic, "Μια ζωή πληρώνω αμαρτίες αλλωνών". Αν η κυβέρνηση ήταν διαμέρισμα και είχε κουζίνα, σαλόνι, 2 υπνοδωμάτια και τηλεφωνητή θα ακουγόταν η φωνή του τζόρτζη με το γάργαρο αμερικάνικο ρο να λέει "I am out on the bike, please leave your money after the tone" υπό τη μουσική υπόκρουση "τέρμα ως εδώ, τέρμα ως εδώ ααααααααλλο δεν μπορώ, απο σήμερα παλιόπαιδο μπιιιιιιιιπ" (απάντηση λαού: "έλα γιώργο, σας γαμώ: α. το σπίτι, β. τα υπουργεία σας γ. το πασουμάκι του αγιου σπυρίδωνα κ.ο.κ, φιλιά στην Άντα, χαθήκαμε βρε παιδιά κλπ) Η Ρίτα, to alter ego του ελληνικού λαού, νόμιζε ότι μπήκε σε μια σειρα, νοικοκυρεύτηκε παντρεύτηκε, έκανε ανακύκλωση, πήγε στο μέγαρο, οδήγησε στην αττική οδό, και τώρα διαβάζει το οικονομικό ρεπορτάζ στα ΝΕΑ,  όπως κάποτε διάβαζε το ζώδιό της πριν πάρει μια μεγάλη απόφαση http://www.youtube.com/watch?v=5vBwiLPOzk4&feature=related

Υ.Γ George, dear, Loukianos called, he saw Rita and she was ok. There's pizza on the fridge. Don't leave the bike out, thieves are lurking.

Tharros h alit(h)eia?

"I have a theory that the truth is never told during the nine-to-five hours" έλεγε ο hunter s. tompson, αγαπημένος ενός αγαπημένου. Σκέφτομαι τη μεγάλη (;) αυτή κουβέντα καθώς μασουλάω φράουλες στο γραφείο μου ενώ έξω λυσσομανάει ο άνεμος και οδηγούμαι σε σκέψεις:

1. πόσο μ' αρέσουν τα ανοιξιάτικα φρούτα σε σύγκριση με τα χειμωνιάτικα.

2. λυσσομανάει ο άνεμος, μα ο άνεμος δεν ξέρει, πως το κορίτσι που θα ρθει την άνοιξη θα φέρει.

3. έχω βασίσει μια καριέρα στο ψέμα.

4. μήπως ο tompson τό είπε αυτό υπό την επήρεια κοκαϊνης, κάποιο άλλο πρεζάκι το σημείωσε και τυραννιέμαι τζάμπα;

Δηλαδή αμα πετύχω μετά τις πέντε τον Καμίνη, θα μου πει, κοιτώντας με στα μάτια, ναι, οι συμβασιούχοι είναι δική μας υπόθεση, παρόλο που δεν φτιάχνουμε εμείς τους νόμους, ο Δρούτσας, θα φωνάζει ότι είμαστε στο έλεος πιθανής επίθεσης/αντίποινο από τον Καντάφι; Μπαίνω άκριτα σε πειρασμούς δημιουργίας της απόλυτης αναρχίας, τζίμης πανούσης στη Βουλή, ζίώγαλας στο κεντρικό δελτίο καιρού, γιώργος παπανδρέου έγκριτος αστυνομικός που εξαρθρώνει σπείρα που προωθούσε κλεμμένα ποδήλατα στο εξωτερικό, βέλτσος πρωθυπουργός, τζάμπα ναρκωτικά για όλους, ο υπέρβαρος κλητήρας πρόεδρος της εταιρείας, φράουλες όλο το χρόνο με τις νέες κλιματικές αλλαγές, αλέκα παπαρήγα ιδιοκτήτρια βίντεο κλαμπ ερωτικών ταινιών, τσουνάμι=γιαπώνέζικο χαλαρωτικό μασάζ, καντάφι= παραδοσιακό σιροπιαστό γλυκο με χοντρό αμύγδαλο. Ένας φίλος με ρώτησε χθες ΙΑΠΩΝΙΑ ή ΛΙΒΥΗ; Χωρίς να το πολυσκεφτώ είπα Ιαπωνία. Μετά κατάλαβα ότι ήταν ερώτηση παγίδα. Φακ.

Memory - Fantasy - Obsession

Δάβασα τη συνέντευξη ενός γέρου ιάπωνα,΄"πώς σώθηκα από το τσουνάμι",  ο οποίος είχε δει λέει τα σημάδια από νωρίς, την ακτογραμμή που υποχωρούσε (έχει αλλάξει λέει τόσο πολύ που πρέπει να χαρτογραφηθεί από την αρχή) και ένα άλλο σημάδι που είχε κάτι να κάνει με ζώο που δεν το χω εύχαιρο τώρα. Η συνέντευξη αυτή μου έφερε με τσουναμική δύναμη μία ανάμνηση, μία φαντασίωση και μία έμμονη ιδέα οι οποίες έχουν κατασκηνώσει στο κεφάλι μου από χθες με αποικιακές διαθέσεις. (η ακτογραμμή του μυαλού μου έχει αλλάξει τόσο πολύ που μπορεί να πρέπει να χαρτογραφηθεί από την αρχή - και αυτή)
1. ανάμνηση: ο μέγας κόπρος παύλα μακαρίτης σκύλος μας Ρούφος στο μεγάλο σεισμό της Αθήνας το σωτήριον έτος 1999, που όχι μόνο δεν πήρε μυρωδιά τα προσεισμικά κύματα αλλά ούτε και τα σεισμικά, σηκωτό τον έβγαλα τον κοπρίτη αφού πέρασε η πρώτη ζαλάδα. Μετά έκανε τον μοιραίο σε όλη τη γειτονιά που περνούσε έξω απ' την αυλόπορτα και τον ρωτούσε αν είναι καλά, ενώ εμένα με κοιτούσαν με ένα αυστηρό βλέμμα - είχα βγει με κάτι παλιοφόρμες, λογική συνέπεια να δίνω την εντύπωση της παραδουλεύτρας που λόγω σεισμού γλιτώνει την αγγαρεία αλλά όχι το μεροκάματο (η διασκεδαστική συνέχεια της ιστορίας με τη μάνα μου να επιστρέφει αλλόφρων με ταξί , με αλουμινόχαρτα από τις ανταύγειες ακόμα στο κεφάλι, το σκύλο να γρυλλίζει και τον ταξιτζή να κλαίει και να μας αγκαλίαζει, δυστυχώς δεν είναι της παρούσης)
2. φαντασιωση: είμαι ένα φτωχό πλην τίμιο γιαπωνεζάκι (αλλά όχι και τόσο άτυχο ώστε να μένω στη μεριά αυτή της χώρας που πρόκειται να χτυπηθεί από το τσουνάμι, αλλά στην ενδοχώρα). Η οικογενειά μου μπορεί να μην είχε λεφτά να με σπουδάσει αλλά γεμισε τη γιαπωνέζικη καρδιά μου με αγάπη και δεν ένοιωσα ποτέ να μου λείπει τίποτα. Τα βράδια με ένα κεράκι διάβαζα τα μαθηματά μου, με κίνητρό μου ένα κρυφό όνειρο: να μπω στο πανεπιστήμιο να σπουδάσω το μεγάλο μου γιαπωνέζικο πάθος, αυτό που μου αρέσει πιο πολύ απ' όλα, τη χαρτογραφία. Και ναι τα αποτελέσματα βγήκαν και πήρα τη γιαπωνέζικη υποτροφία και βγήκα μεγάλος και τρανός επιστήμονας, όλοι βαριούνται αυτήν την επιστήμη, ο κοσμος λέει όλος έχει χαρτογραφηθεί δεν έχει μείνει δουλειά για μας, εμένα δεν με πειράζει, εγώ αγαπώ ακόμα κι έτσι τη γιαπωνέζικη χαρτογραφία, μακάρι να μου δινόταν γιαπωνέζικε θεούλη μου μια μικρή ευκαιρία να δείξω το γιαπωνέζικο ταλέντο μου. (μικρή παύση - όπως στις ταινίες) ωχ. Τι  κουνάει έτσι; (χαλί: snooz loop http://www.youtube.com/watch?v=qItds743-dQ)
3. έμμονη ιδέα:  μόνο εγώ έχω καταλάβει, τι σημαίνει αυτός ο αέρας. Κανείς σας δεν έχει την παραμικρή υποψία. Γέμισα μία μικρή τσάντα με ασπιρίνες, νερό, κονσέρβες τόνου, μπάρες δημήτριακών, το i-pod, το τρίτο στεφάνι, δυο αλλαξιές εσώρουχα και μωρομάντηλα. Δεν μπορώ να πω τίποτε. Θα δημιουργηθεί πανικός. Ελπίζω μόνο το αρσενικό που θα σωθεί και θα κληθεί κι αυτό να συνεχίσει το εξαφανισμένο ανθρώπινο γένος, να μοιάζει λίγο με χολυγουντιανό ηθοποιό. Κατά προτίμηση μουσάτο, καλά δεν πειράζει τρίχες είναι θα μακρύνουν. Ούτως η άλλως δεν έχω πάρει μαζί μου ξυραφάκια. Έχω κάνει ριζική. (παράλληλο σύμπαν: επόμενο πλάνο: ζάκ γαλυφιανάκης εξομολογείται σε μια πέστροφα στο hudson river εν μέsω κατεστραμμένης Nέας Yόρκης, πως εκτός από πρόωρος εκσπερματιστής είναι και στείρος - κοντινό εγώ από πίσω κλαίω σιωπηλά - χαλί σινάτρα, and now the end is near etc http://www.youtube.com/watch?v=Aht9hcDFyVw&feature=related.

Λόλα, φάε ένα βάτραχο

Πότε έιναι πιο καθαρό το σπίτι από ποτέ, όλα στη θέση τους, τα ντουλαπια φτιαγμένα, τα ρούχα διπλωμένα, μέχρι και τα συρτάρια δεν έχουν φακές χυμένες και το γραφείο πεταμένες εφημερίδες; Όταν έχεις πάρει δουλειά για το σπίτι. Ναι. Τότε. Τότε κάνεις και τα πατζούρια καμιά φορά. Τη δουλειά ποτέ. Όλα μυρίζουν απορρυπαντικό, εσύ τρέχεις σαν τρελαμένη πάνω κάτω λες και περιμένεις βεγγέρα με δέκα νοματαίους και αυτή η μιασμένη τσάντα κάθεται ολόμαυρη, βαρειά και φουσκωμένη από τους φακέλους που κουβαλάει κάτω από το γραφείο και σου λέει στωικά, "κακό του κεφαλιού σου αν θες τη Δευτέρα να με ξανακουβαλήσεις έτσι γραφείο χωρίς νά έχεις κάνει τίποτα". "Μα κάνω όλες αυτές τις δουλειές". Άλλωστε ο καλύτερος τρόπος να πεις ψέμματα είναι να πείσεις πρώτα τον εαυτό σου. Ακόμα κι αν τα ψέματα απευθύνονται σε σένα τον ίδιο. Ο Θεός να ευλογεί τις πολλαπλές προσωπικότητες που σε βοηθούν να αποστασιοποιείσαι, να ψεύδεσαι, να πείθεσαι και να μην τρως τελικά για πρωινό εκείνον τον πράσινο φάκελο που γράφει στην κοιλιά του ΕΙΡΗΝΟΔΙΚΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ, 17-3-2011 και σε κοιτάζει κοάζοντας. Άλλωστε μπορείς να συνεχίσεις τη σθεναρή αντίσταση και τη Δευτέρα. Να τον ξανακουβαλήσεις στη δουλειά, να φτιάξεις καφέ, να πληρώσεις δύο λογαριασμούς που λήγουν σε δέκα μέρες και να ταίσεις ένα βάτραχο σε ένα καπνιστό κουνέλι χωρίς να τον ζεστάνεις. Γιατί ο βάτραχος είναι ενα πιάτο που τρώγεται κρύο.

Little White Lies

Άραγε τα ψέματα έχουν χρώματα ανάλογα με τη βαρύτητα τους, το πρόσωπο στο οποίο απευθύνονται και την καταστροφή που θα προκαλούσαν αν αντεστραμμένα σε αλήθειες έβλεπαν το φως των λέξεων και έπαιρναν φωνή μέσα από ένα στόμα με κανα δυο σφραγίσματα και λίγο κραγιόν; Κι αν έχουν χρώματα, τα λευκά είναι πιο άκακα από τα κόκκινα ή τα μαύρα; Από τα κατά συνθήκη, τα χιλιοειπωμένα, τα εφευρετικά, ή τα ακαταλαβίστικα; Υπάρχει ένα σκοτεινό μερος στο σύμπαν για τις ψεύτικες λέξεις με άβολες καρέκλες του καφενείου και μία οθόνη υπολογιστή που παίζει πειρατικά blockbuster για να περνάει η ώρα; (έκλαιγες; όχι κάτι έχει μπει στο μάτι μου / άργησα; όχι κι εγώ τώρα ήρθα / γιατί δεν μου μιλάς; σου μιλάω. δεν σ' ακούω). Και οι αλήθειες δηλαδή πάνε στον παράδεισο και τρώνε πιλάφια με ωραίες γυναίκες, σαν ανταμοιβή για την αφόρητη ειλικρίνεια που τα ξεστόμισε κρατώντας στο αριστερο της χέρι ένα μπαλτά του χασάπη για να σπάει κόκκαλα όταν κρανιώνεται; κι αν έχεις απέναντι σου τη marion cotilliard  να μαζεύει το μπολ της σαλάτας την ώρα που την παρακαλάς να σου μιλήσει τραγουδώντας ένα τραγούδι για τα ανείπωτα ακόμα σε σένα λευκά ψέματα, αυτά που σου μαλακώνουν τις χορδές της κιθάρας σου και σε κάνουν να παίζεις μπαλάντες σε άλλη γλώσσα απ' αυτή που μιλάς κάθε μέρα; Τα ανείπωτα λευκά ψέματα σαν μικρά χαρτομάντηλα, ετοιμα να σου σκουπίσουν τα δάκρυα που δεν θα τρέξουν. (μα δεν κλαίνε οι άντρες.) http://www.youtube.com/watch?v=9JZuO1i_HC4

Gaudi for the masses

Θέλω αυτός ο ήλιος που βγήκε σήμερα, να έιναι ο ήλιος της δικαιοσύνης να βάλει όλα τα πράγματα σε μία τάξη, ηθική, ναι, ηθική τάξη, όπως πρέπει να είναι και να μην κοπροσκυλάει στα μπαρ με το χιονιά του σαββατοκύριακου, δηλαδή θα χάσουμε τελείως τα μυαλά μας εδώ στην Αθήνα, δεν έχει λογική αυτό το πράγμα, απόλυτα αρμονικό όμως σε κάθε περίπτωση με τα υπόλοιπα παρανοϊκά που συμβαίνουν στις ζωές μας. Ομοφοβικός μπρουτάλ φίλος, μου αναλύει τον έρωτα δύο καουμπόηδων με ένα δάκρυ να στέκεται στην άκρη του ματιού του (είδε κατά λάθος το brokeback mountain στην τηλεόραση), γκροτέσκες περσόνες της αθηναϊκής νύχτας μεταμορφώνονται σε madres sagradas διαγράφοντας εν μία νυκτί λαμπρή καριέρα σε μπάρες και αθηναϊκά ανατομικά στρώματα, άνοστο γλυκό με γιαούρτι και μέλι καταβροχθίζεται από πεινασμένη ομήγυρη υπό το θρασύ λεκτικό πέπλό του cheese cake, επίμονη οσμή γαρίδας έχει εγκατασταθεί στο σπίτι μου, ποτίζοντας την ατμόσφαιρα τόσο ανεξίτηλα που σκέφτομαι να ρωτήσω τη σπιτονοικοκυρά αν επιτρέπεται η υπομίσθωση, αγαπημένη φίλη αρνείται να περάσει το κατώφλι, ορκίζεται ότι η μύρωδιά της γαρίδας της φέρνει ναυτία, τα λέμε για δέκα λεπτά απο κει, κατεβαίνει κάτω, τη χτυπάει ο αέρας, ξαναανεβαίνει, της ξαναέρχεται ναυτία, τα ξαναλέμε από το κατώφλι, ξανακατεβαίνει κ.ο.κ. το σκηνικό επαναλαμβάνεται τρεις φορές. Εάν ζούσα στην αρχή του αιώνα στην καταλονία και φυσούσα το χρήμα της εποχής θα παράγγελνα στον αγαπημένο μου gaudi μια άλλη sagrada famiglia, φτιαγμένη από εμάς, έναν ομοφοβικό τύπο με μούσκλια, τρεις πεινασμένους με κουτάλια, μια γαρίδα με βαλίτσα, μια πόρνη με ένα βρέφος, μια γυμνάστρια με ναυτία και ένα πληκτρολόγιο. Και όλα αυτά στο θυρεό της τοπικής μπυραρίας. Τέρμα οι εκκλησίες. Δώσαμε. (κουκουρουκουκου παλοοοομα)
http://www.youtube.com/watch?v=QuYKOx834Pw&feature=related