Ανοίγω Το Βήμα σήμερα, στο ένθετο για τις τέχνες και βλέπω το σκηνοθέτη της ταινίας wasted youth, ένα συμμαθητή μου από το σχολείο τον οποίο αναγνώρισα από το όνομα γιατί αυτό που είδα στη φωτογραφία είναι ένας μεγάλος άνθρωπος με άσπρους κροτάφους που κάθεται και ποζάρει σε μία φωτογραφια με αφορμή τη νέα του ταινία για το φαινόμενο της βίας των μεγαλουπόλεων εμπνευσμένος από τα γεγονότα του Δεκέμβρη του '08 και το θάνατο του γωστού 16χρονου. Ταυτίζομαι απόλυτα με το θέμα της ταινίας γιατί κι εγώ έχω παγωσει το χρόνο στα 16 και τώρα τις απόκριες θα πάρω πράσινο καλσόν, καπελάκι, ένα πράσινο φουστάκι με κρόσια, θα ντύσω την αδερφή μου τινκερμπέλ και θα σταθούμε επιτέλους στυλιστικά στο ύψος μας, στη χώρα του ποτέ, στην οποία νοικιάζω ένα τριάρι εδώ και ενάμιση χρόνο. Καμιά φορά θέλω να ακούω ωραίες μουσικές που δεν μου θυμίζουν τίποτα σε γλώσσες άγνωστες, να απομνημονεύω και να βγάζω περίεργους ήχους και να τραγουδάω δυνατά με πάθος τα ακατανόητα λόγια.http://www.youtube.com/watch?v=7lTHiObYX1o τα ταγιαμπόν ντάνιε ταγιαμπόν, αμπντού μπου τζαμπάρ νιαρε μάλαι κάλα, χαουέ ετσικό ντάλο σισερο, μομού μου νιτα ντεγκαμντουλιγκά, μομού μου νιτα ντεγκαμγουόντα, γούλε, γούλε, γουλέ, γούλε, γούλε, γούλε, γούλε, γούλε, γούλε, γούλε, γούλε, γούλε ανεβασμένη με τα πράσινα σε ένα χειροποίητο ξύλινο βάθρο στο κέντρο μιας ερήμου με ένα μάυρο κοινό με παραδοσιακές φορεσιές να με αποθεώνει σ' αυτήν την άγνωστη γλώσσα που θα μιλάω κι εγώ μέχρι να έρθει κάποιος να μου εξηγήσει ότι τραγουδάω για το λιθοβολισμό μιας άπιστης, (να της σπάσουν το κεφάλι της πουτάνας, που πρόδωσε το σπίτι της και θάνατος στο μούλο που τρέχει να φύγει, που πας μούλε, μούλε, μούλε, μούλε, μούλε, μούλε, μούλε, μούλε).
ωχ μου φυγε πόντος.
ωχ μου φυγε πόντος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου