Έχω βγάλει ένα μικρό επίμονο σπυράκι δεξιά στο κάτω χείλος μου που έχει αναστατώσει συγγενείς και φίλους οι οποίοι με εξετάζουν επίμονα και μου κάνουν κρισιμές ερωτήσεις, ακατανόητες για κάποια παρθένα στους έρπηδες και τα συναφή.
Σε χτυπάει; (τι να με χτυπάει δεν καταλαβαίνω.)
Κάνει τουκ τουκ ρε παιδί μου; (Τι τουκ τουκ?)
Ο έρπης κάνει τουκ τουκ..
αν ήταν έρπης θα το καταλάβαινες. Χθες το βράδυ λοιπόν πέφτω για ύπνο και νοιώθω έναν μικρό παλμό στο κάτω μου χείλος, μια μικρή καρδιά να χτυπάει επίμονα αλλαφιασμένη, ένα μικρό τουκ τουκ. Με την ψυχή στο στόμα κυριολεκτικά, ένοιωσα τόσο άτρωτη και δυνατή, ικανή να περάσω από εμπόλεμη ζώνη, αλώβητη κι ας με γαζώνουν τα σκάγια τους γιατί κανείς δεν θα μπορεί να βρει και να χτυπήσει τη μικρή μου καρδιά που χτυπάει εκεί ακριβώς κάτω από το χείλος μου, ούτε που το υποψιάζονται, κι εγώ χαίρομαι τόσο πολύ που νοιώθω σαν απέθαντη χαϊλάντερ, καυκάσια, υπεραιωνόβια μέχρι που έρχεται μια κοκκαλιάρα νοσοκόμα με μουστάκι και μου κολλάει ένα διάφανο αυτοκόλητο στο χείλος και σιγά σιγά η καρδιά σταματά να χτυπά και ακούγεται μόνον η άλλη στην αρχική προβλέψιμη θέση της, τόσο προσβάσιμη σε αυτοάνοσα και επάρατους λοιμούς και καταποντισμούς που έρπουν απειλητικά προς το μέρος της.
Πώς λέει κι ένας φίλος, (τι κάνετε;)
Περιμένουμε.
Πάω να φτιάξω καφέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου