Σαν βγω απ' αυτή τη φυλακή

Καμιά φορά σκέφτομαι μήπως είμαι μικροαστή παύλα χουντικιά μέχρι το κόκκαλο και το παίζω ελευθέρων ηθών και αβαν γκαρντ κοροϊδεύοντας τον κοσμάκη. Μισαλλόδοξα, υποβάλλομαι σε άσκηση θάρρους καθημερινά να μη βουτήξω με τα ίδια μου τα χέρια, συνάδελφο που σιγομουρμουράει/ ενίοτε σφυράει / ενίοτε χτυπάει τα μικρά λουκανικίσια δαχτυλάκια του στο γραφείο στο ρυθμό κάποιου τραγουδιού που είχε την ατυχία να βαλτώσει μέσα στον κενό αέρος του κεφαλιού του και να εξωτερικευθεί τραγουδιστά πάνω σε ακόρντα που παίζουν τα νέυρα μου τα τεντωμένα. Ιδανικά, θα επιθυμούσα η εικόνα αυτή να ολοκληρώνεται μουσικά με ποταπά ακούσματα τύπου έλλη κοκκίνου, άννα βίσση, σταμάτης γονίδης και ούτω καθ' εξής αλλά αυτό που με ταράζει περισσότερο είναι η ταλάντωση από χατζηνάσιο σε χατζιδάκι και από δήμο μούτση σε διονύση σαββόπουλο. Νοιώθω λες και έχω μαγειρίο, ταϊζω τους τέσσερεις συνθέτες καθημερινά με ό,τι καλό βρω στη λαϊκή το πρωί μέχρι που μια μέρα ανακαλύπτω ότι πάνε τα βράδια και τρώνε, απέναντι στα goody's. Λες και ένας τύπος με καράφλα - αφέλειες, σωβρακοφανέλα παντελόνι ζωσμένο στη μέση της κοιλιάς, διάφανο κοντομάνικό πουκάμισο που μου πιάνει τον κώλο κάθε χρόνο τη μέρα της γιορτής του, δεν μπορεί να σιγομουρμουρησει μπορείς να μ' αγαπήσεις, μπορείς να μου χαρίσεις μια στιγμή, το κορμί μου είναι μόνο η αφορμή, γιατί θα σηκωθεί ο χατζιδάκις από τον τάφο και θα του πει, νεαγέ μου κύγιε, σιωπή. Ταγάζεις τον αιώνιο ύπνο μου.
http://www.youtube.com/watch?v=u66pWS26Fn0