Πέμπτη 11 Απριλίου 2013

Χέυ φίβερ ή πώς να χρησιμοποιείτε σωστα τα τριγενή δικατάληκτα

Τώρα που μπήκε η άνοιξη και με πιάσαν πάλι οι αλλεργίες μου και ζω σ αυτήν την αόρατη κάσκα αστροναύτη κινούμενη αργά και νωχελικά σε ένα περιβάλλον παντελούς έλλειψης (νοητικής) βαρύτητας σκέφτομαι όλα αυτά τα ρούχα που έχω μαζέψει και περιμένουν από χρόνια αφόρετα διπλωμένα στο ντουλάπι μου από την τρίτη λυκείου. Εγώ καγχάζω περήφανη ότι φοράω το ίδιο νούμερο από τότε και δεν έχω βάλει δράμι, ενώ είναι φορές, καθώς ετοιμάζομαι να βγω, που η αδερφή μου, μου κλείνει την πόρτα της εισόδου με τα χέρια φωνάζοντας "δεν μπορώ να σ' αφήσω να κυκλοφορήσεις έτσι έξω, σε παρακαλώ βάλε κάτι άλλο για το Θεο". Εμένα πάλι δεν με νοιάζει να έιναι καινούρια τα ρούχα που φοράω. Δεν με νοιάζει να ψωνίσω, δεν νομίζω ότι έχω και λεφτά παρεμπιπτόντως. Πρέπει όμως να δίνω μια επίφαση μοδός. Αυτό το καταλαβαίνω. Πάω λοιπόν στο zara (μαγαζάρα) και ψωνίζω δυο τρια τσιτάκια για να μην ντρέπονται οι γύρω μου όταν στενεύει ο κλοιός γύρω μου. Το παλιό το ρούχο μου δίνει μια σιγουριά, μια άνεση, με έχει στηρίξει ρε αδερφέ και δεν μου κάνει καρδιά να το κάνω πέρα. Το καινούριο πάλι είναι λίγο ξένο (γαρούφω, γαρούφω βγαλτο ξένο ρούχο λέει η μάνα μου καμιά φορά) αλλά ίσως με τον καιρό κι αυτό δείξει ένα άλλο πρόσωπο. Δεν τους βγάζω τις ετικέτες μέχρι να γνωριστούμε καλύτερα και πολλές φορές κυκλοφορώ έτσι έξω, με πιάνει κάποιος φίλος να μ' αγκαλιάσει και το χέρι του ακουμπάει τη σκληρή ετικέτα (19,99 €) ανάμεσα στη μπλούζα και στο δέρμα μου και με κοιτάει με μία μικρή λύπηση που κάνω πάλι το ίδιο. Μετά τις δύο, τρεις φορές τις βγάζω τις ετικέτες όμως. Πρέπει να κατεβάσω τα καλοκαιρινά να δω τα ρούχα μου, τα παλιά μου τα αγαπημένα μου που θέλω να τα κρατήσω αλλά δεν έχει νόημα πια. Δεν ξέρω τι θα κάνω. Η άνοιξη είναι καιρός ξεκαθαρίσματος. Εχω και κάτι παλιούς ανθρώπους (όχι παλιανθρώπους, αλλά ανθρώπους από τα παλιά) που τους αγαπάω κι ας μην τους φοράω ποτέ κι αυτούς, δεν ξέρω τι να τους κάνω, δεν μου κάνουν πια νομίζω, αλλά από την άλλη θέλω να τους έχω, δεν μου κάνει καρδιά Πρεπει να αποφασίσω. (Μπορεί και όχι.) Είναι κι αυτό το κωλοβίντατζ που έχει φέρει στη μόδα τα παλιά. Αχ δεν ξέρω έχω μπερδευτεί. Εδώ και χρόνια κάθε φορά που μιλάω ή γράφω και χρησιμοποιώ το επίθετο "παντελής" νοιώθω ότι είναι σε μια γωνιά ο Παντελής Βούλγαρης και μου χαμογελάει. Εγώ, φορώντας όλα μου τα αγαπημένα, αταιριαστα παλιά μου ρούχα, του κλείνω το μάτι με νόημα.