Ψυχή στο στόμα

Έχω βγάλει ένα μικρό επίμονο σπυράκι δεξιά στο κάτω χείλος μου που έχει αναστατώσει συγγενείς και φίλους οι οποίοι με εξετάζουν επίμονα και μου κάνουν κρισιμές ερωτήσεις, ακατανόητες για κάποια παρθένα στους έρπηδες και τα συναφή. Σε χτυπάει; (τι να με χτυπάει δεν καταλαβαίνω.) Κάνει τουκ τουκ ρε παιδί μου; (Τι τουκ τουκ?) Ο έρπης κάνει τουκ τουκ.. αν ήταν έρπης θα το καταλάβαινες. Χθες το βράδυ λοιπόν πέφτω για ύπνο και νοιώθω έναν μικρό παλμό στο κάτω μου χείλος, μια μικρή καρδιά να χτυπάει επίμονα αλλαφιασμένη, ένα μικρό τουκ τουκ. Με την ψυχή στο στόμα κυριολεκτικά, ένοιωσα τόσο άτρωτη και δυνατή, ικανή να περάσω από εμπόλεμη ζώνη, αλώβητη κι ας με γαζώνουν τα σκάγια τους γιατί κανείς δεν θα μπορεί να βρει και να χτυπήσει τη μικρή μου καρδιά που χτυπάει εκεί ακριβώς κάτω από το χείλος μου, ούτε που το υποψιάζονται, κι εγώ χαίρομαι τόσο πολύ που νοιώθω σαν απέθαντη χαϊλάντερ, καυκάσια, υπεραιωνόβια μέχρι που έρχεται μια κοκκαλιάρα νοσοκόμα με μουστάκι και μου κολλάει ένα διάφανο αυτοκόλητο στο χείλος και σιγά σιγά η καρδιά σταματά να χτυπά και ακούγεται μόνον η άλλη στην αρχική προβλέψιμη θέση της, τόσο προσβάσιμη σε αυτοάνοσα και επάρατους λοιμούς και καταποντισμούς που έρπουν απειλητικά προς το μέρος της.
Πώς λέει κι ένας φίλος, (τι κάνετε;) Περιμένουμε.
Πάω να φτιάξω καφέ.

Όποιος γουστάρει τη λεπίδα να κάνει ασφάλεια.

Χθες μ' επιασε ένα πρά(γ)μα σαν να μ' είχε αρπάξει κάποιος από το λαιμό όλη μέρα και να με είχε λίγο πριν τον πνιγμό, με ένα δάκρυ να στέκεται στην άκρη του ματιού μου, με την ανάσα μου να κόβεται και να κλείνομαι από τα πάντα, από  ανθρώπους, φακέλους, δρόμους, αυτοκίνητα, τηλέφωνα και αίθουσες γυμναστηρίων. Αποπειράθηκα να σκεπάσω το πνιγηρό αυτό συναίσθημα με δύο πιάτα μακαρόνι με χταπόδι. Εις μάτην (όπως αποδείχθηκε). Σύρθηκα στη φωλιά μου ως διμούτσουνος όφις (= φιδάκι δύο όψεων που ζει σε γραφεία μεγάλων εταιρειών στο Μαρούσι) για να χωνέψω μπας και γλιτώσω το έμφραγμα ("νεκρή βρέθηκε νεαρή [;] δικηγόρος από θανατηφόρο χτύπημα χταποδιού στο στομάχι. οι ένοχοι [ο ψαράς και η άτυχη μητέρα μαγείρισσα] έχουν οδηγηθεί στην ασφάλεια"). Αφού στάθηκε αδύνατο να διασκεδάσω τη θλίψη μου αποφάσισα να τη δηλητηριάσω με το πιο αγνό  γιατροσόφι όλων των εποχών. (το αλκοολ*). Άλλη μια νύχτα που δικαίωσε τη Νταϊάνα Ρος που τα λεγε από παλιά ότι ένας ντι τζέι μπορεί να σου σώσει τη ζωή, με έγκριτους συνδαιτημόνες, την πιο ενδιαφέρουσα μύτη μετά της Κλεοπάτρας, έναν μικρό κουμπαρά γεμάτο λεφτά, έναν μπαϊλτισμένο που προσπαθούσε να βάλει χέρι στα λεφτά, ένα ροκ σταρ, (αλλον) έναν πρωην καταθλιπτικό μετά δαφνών και κλάδων. Μουδιασμένο από την αλκοόλη βράδυ με μία νύστα να αιωρείται πάνω απ' τα κεφάλια μας, σφηνάκια να πηγαίνουν και να έρχονται και έναν αόρατο Richard Burton να ρουφάει το ουίσκυ του δίπλα μας περηφανος για τα βλαστάρια του που κολυμπάνε στα βαθειά έτοιμα να πάρουν τα αυτοκίνητα και να τα παίξουν όλα για όλα (ρίξε μια ζαριά καλή και για μένα βρε ζωή παύλα η φτώχια θέλει καλοπέραση).

*σημείωση: όταν ήμασταν μικρά η μάνα μου μας πότιζε σταθερές δόσεις αλκοολ με διάφορες δικαιολογίες: τσίπουρο για το στομάχι, κονιάκ για την κοιλιά, ούζο για το δόντι, ρακή με μέλι για το κρύωμα, λικέρ βύσσινο "για το καλό". Αντί ανοσίας αναπτύχθηκε εγγενής αδυναμία προς πάσης φύσεως αποσταγματα, ιδιαιτέρως όταν αυτά σερβίρονται σε μικρά ποτηράκια καθώς ανασύρονται μνήμες ανεμελιάς απο τα παιδικάτα γεμάτες αναθυμιάσεις και ζαλισμένα γέλια.


χαλί http://www.youtube.com/watch?v=06FDqNM6Pec
- Ποιός είναι αυτός;
- James, καταπληκτικό συγκρότημα.
- Όχι αυτός που τραγουδάει. Αυτός.
- Α. ο Χρύσανθος. Συνάδελφος του Γιώργου.
- Σφηνάκι;
- Ναι.

του Κώλου

Σήμερα έχω παραγγελιά να γράψω μια μεγάλη αλήθεια. Μια αλήθεια (τρελλαίνομαι να ξεκινάω την καινούρια προταση με την τελευταία λέξη της προηγούμενης - σύστημα ομιλίας Ανδρέας Μικρούτσικος) που θα βοηθήσει να αποκωδικοποιηθούν συμπεριφορές και να απεμπλακούν συναισθήματα. Λοιπόν, "οι άντρες προτιμούν τις γυναίκες με μικρό κώλο για να φαίνεται το πουλί τους μεγαλύτερο." - αλήθεια, μου το εξομολογήθηκε φίλος και ζήτησε να διαδοθεί το μήνυμα για να μην αγχώνονται τα κορίτσια. (το εύλογο ερώτημα: και τι τρέχει με τους άντρες και τα μεγάλα βυζιά θα αναλυθεί σε επόμενη ανάρτηση). Εκατομμύρια χαμένες εργατοώρες γυναικείων και ανδρικών συζητήσεων για την ανδρική εμμονή βρίσκουν απάντηση. Εγώ δεν ξέρω αν είναι αυτός ο λόγος. Νομίζω ότι τα μικρά πράγματα πάντα είναι πιο μανιτζέβελα που έλεγε κι η γιαγιά μου, πιο του χεριού σου ρε παιδί μου. Το θέμα είναι αν έχει κανείς το στομάχι και το θάρρος να συγχρωτιστεί με αυτούς τους περήφανους, στητούς, τσουπωτούς, πισινούς που κουνιούνται αυθάδικα και ανασηκώνονται σε κάθε βήμα και δεν ντρέπονται πια, δεν κρύβονται πίσω από ριχτά που τρέμουν σε κάθε κίνηση αλλά βγαίνουν μπροστά σε κοιτούν υποτιμητικά και πάνε παίρνουν ένα μικρόφωνο και ασφαλίζονται κιόλας άμα λάχει http://www.youtube.com/watch?v=zWKlsDQ9AtA. Άσπροι, μάυροι, ανδρικοί, γυναικείοι, μικροί, μεγάλοι, περήφανοι πισινοί με προσωπικοτητά που σου ρχεται να τους φωνάξεις, μην τρομάξεις, αλλά εχεις από πίσω σου έναν άνθρωπο.

Για γέλια (;)

Έφερε ένας φίλος το πεντάμορφο καινούριο αμόρε του, τη γνωρίσαμε, πολύ χαριτωμένη μια λίγο αποστασιοποιημένη, γοητευτική πιτσιρίκα και μπούρου μπούρου μανταλάκια. Εγώ που μέχρι πρότινως είχα δυνατό κληρονομικό χάρισμά στα γκομένικά όλων και έβλεπα αποκρυσταλλωμένα συναισθήματα, υποσυνείδητα βλέμματα, λόγια που δε λέγονταν (ο ντιτζέι την πέφτει στη γκαρσόνα/ ποιά είναι λεσβία; αυτή; δεν νομίζω -αυτάρεσκο χλευαστικό γέλιο/ αυτοί οι δύο είναι κολλητοί; μμμμμ) κατατροπώθηκα πριν από κανά δυο μήνες απο εξέλιξη οδοστρωτήρα σε σχέση που είχα προβλέψει πως θα μας ταϊσει κουφέτα, η οποία όχι απλά έληξε, αλλά δεν άνοιξε και μύτη. Προσπαθούσα να ανασύρω το ρημαγμένο μου ταλέντο να διαβλέψω τι θα γίνει με την καινούρια αποστασιοποιημένη πιτσιρίκα. Τίποτα. Ξεκινάω κάπως διπλωματικά "φαίνεται πολύ συμπαθής" " και είναι πραγματικά όμορφη" και σκάει στη μούρη μου η εξής αποστομωτική απάντηση. "εγώ χέστηκα γι αυτά που μου λες. εμένα με νοιάζει αν με γουστάρει"
Πολύ λογικό. Την αγαπάει..

Υ.Γ. Για γέλια, θα έλεγε ο Ρολάν Μπαρτ στα Αποσπασματα του ερωτικού λόγου:"Σαν περάσει ή πρώτη ομολογία, "σ' αγαπώ" δε θα πει πια τίποτε. Είναι, απλώς, μια επανάληψη του παλαιού μηνύματος (που ίσως μάλιστα να μη διοχετεύτηκε μέσα από τις λέξεις αυτές), πού γίνεται μ' έναν τρόπο αινιγματικό γιατί φαντάζει τόσο κενός! Επαναλαμβάνω το μήνυμα ασχέτως καταλληλότητας των συνθηκών. Έτσι, το μήνυμα βγαίνει από την κοίτη της γλώσσας, εκτροχιάζεται, και τραβάει πού; Δε θα μπορούσα να αναλύσω την έκφραση αυτή και να μη γελάσω. Πώς!"
http://www.translatum.gr/books/lover-barthes.htm

Χωρίς τίτλο (και άλλη υπομονή)

Δεν θα γίνεται αυτό το βιολί κάθε μέρα. Να κάνετε κι εσείς κάτι. Έχει αναρρωτηθεί κανείς σας, αυτά τα ζωντανά που κολυμπάνε από πάνω τι τρώνε; Τα τάισε κανείς;
Όχι. (το ξέρω).
Σήμερα δεν έχει πόστ. Να ταίσετε τα ψάρια.


Υ.Γ Πατήστε πάνω στο νερό το ποντίκι. Πέφτει ψαροτροφή. (όλα εγώ θα τα λέω;)

Ultimatum:
Λατρεμένος συνάδελφος στο διπλανό γραφείο από το πρωί, κολλημμένη βελόνα στο θεό θεό θεό δε σε λένε, κεριά κεριά κεριά δεν σου καίνε, αλλά τα λό- τα λό- τα λόγια σου καίνε της ελπίδας (λα μειζον, σε σφύριγμα για ένα μαλάκα) http://www.youtube.com/watch?v=bpgBMdM-9Hs Φτάνει πιά. Παραδίνομαι. Αλήθεια, σωκράτη εσύ σουπερστάρ.

Μου λες με πονάς (-εγώ να δεις)

Μια Κυριακή, παλιά (στό τέξας) είχα πάει να δω την Αυλή των θαυμάτων, μέρες που είναι, ζωή σε μας. Φάρμακο. Κανονικό. Τελειώνει, "μάνα μου" λέω, (είχα πάει με τη μάνα μου) "τι πράμα ήταν αυτό; Θέλω να πιω". (τα πιο συγκλονιστικά πράγματα στη ζωή δυστυχώς με κάνουν να θέλω ή να πιώ ή να καπνίσω ή, δυστυχώς, καμιά φορά, και τα δύο μαζί). Παίρνω τον αλαφροϊσκιωτο αρουραίο της ελεγκάντσας - ντεκαντάντσας τηλέφωνο "Μια κουβέντα θα σου πω: Καμπανέλης" - μικρή παύση - Έλα να με πάρεις, μου λέει αποφασιστικά, θα πάμε στου Νώντα. Ο Νώντας, ο γίγαντας με την καρδιά του μικρού παιδιού, είχε ένα μπαράκι στην πλατεία Βικτωρίας, πριν αυτή πλημμυριστεί από αλλόθρησκους κατατρεγμένους και πεινασμένους Αθηναίους. Με χάλί neil diamond, joe dassin και ενίοτε γιάννη πάριο, με φόντο τ'μπαναγιά τ'μπαρηγορίτ-σα (μία λέξη) ως άλλη Notre Damme σε κάδρο στον τοίχο, πίναμε τα ποτά μας με μεζεδάκι γραβιέρα, ελίτσα και σαλαμάκι, βλέπαμε την καινούρια δίμετρη γκόμενα του θαμώνα τζόκευ, (ο γλυκός μου ανεβασμένος στο σκαμπό κι αυτή πάλι του 'ριχνε), μυστακοφόρα στελέχη του Πασόκ κι ακούγαμε τον ποιητή (κριτικό θεάτρου μπλα, μπλα μπλα) το Γιάννη το Βαρβέρη να τσακώνεται τηλεφωνικά με το Διαγόρα Χρονόπουλο. Τον θυμάμαι εκείνο το βράδυ με τα κόκκινα μάτια του θολωμένα και τα μάγουλά του αναψοκοκκινισμένα, να κάθεται ήσυχος να ρουφάει το ουίσκάκι του. Θυμόμουν ένα στίχο του που έλεγε όσοι χρόνια κολυμπάτε αμέριμνοι στα μάτια μου, κάποτε θα βάλω τα κλάματα και θα σας πνίξω. (να δείτε την αυλή των θαυμάτων. δεν θα μείνει κανείς)

Υ.Γ Τώρα που πέθανε ο Καμπανέλης διάβασα ότι κρατήθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μάουτχάουζεν για δύο χρόνια, από το '43 μέχρι το '45. Σε μία συνέντευξή του, είπε   δεν θα ήμουν ο ίδιος άνθρωπος αν δεν είχα ζήσει αυτό. Εμείς να δεις.

Πρωταπριλιά / Άγγελος του Παραδείσου

Με πήραν το πρωί απ' τη δουλειά και μου είπαν να μην έρθω αν είμαι πολύ κουρασμένη. Εγώ ήρθα παρ΄ όλαυτά και ο Διευθύνων Σύμβουλος με τον Αντιπρόεδρο του Διοικητικού Συμβουλίου μου είχαν ετοιμάσει έκπληξη (!) ένα τιμητικό μουσικοχορευτικό πρόγραμμα σε αναβίωση του νούμερου που έκαναν οι αδελφές Μπρόγιερ στην ταινία "Δεσποινίς Διευθυντής" http://www.youtube.com/watch?v=bmwsFRZ9SIo. Ήπιαμε όλοι σαμπάνιες, μετά είπαμε ιστορίες από το στρατό και στο τέλος τραγουδήσαμε αγκαλιασμένοι τον εθνικό ύμνο. Νοιώθω πολύ τυχερή.