Αντάιτολντ

Εν μέσω καλοκαιριού, με το σκορπιό να έρχεται αντιμέτωπος με το παρελθόν του (που λέει και μία φίλη ζω(δι)έμπορας), παρατηρώ τους φίλους μου να ερωτεύονται και να τους ερωτεύονται και παρατηρώ την έπαρση στα μάτια αυτών που αγαπιούνται, μία επίπλαστη αίσθηση ανωτερότητας και αυτονομίας ή οποία εμφανίζεται και εξαφανίζεται όπως τα οράματα στο μυαλό της Ιωάννας της Λωραίνης, της φτωχής αυτής ημίτρελης γαλλιδούλας που πήγαινε γυρεύοντας, ανάλογα με τα συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα του ζευγαριού και την ποιότητα του ζευγαρώματος. Μία πίεση και ταραχή που μερικές φορές είναι αφόρητη και σε κάνει να σκέφτεσαι μήπως είναι τελικά καλύτερα να απέχεις από όλο αυτό το σκωτσέζικο ντού(ζ)ς και να αφεθείς στη ζεστασιά και τη θαλπωρή των φίλων που σ΄αγαπάνε χωρίς να σε ανάγουν σε αντικείμενο του πόθου και να σε βαραίνουν. Τις προάλλες με το Γιώργο φτιάξαμε μια λέξη γι αυτή τη ζεστασιά και τη θαλπωρή που νοιώθεις όταν βουλιάζεις σε μία καρέκλα σε ένα μπαλκόνι και ακούς τους φίλους σου να τσακώνονται για το ποιός θα κάτσει δεξιά του Θεού (;) όταν έρθει η ώρα της κρίσης και για το ποιός θα παέι στην κόλαση και για το πόσο ηλίθια είναι η δασκάλα της Γιόγκα που άλλαξε το Θοδώρα και το κανε Νιβρικάλπα. Την άνοιξη- καλοκαίρι θα λέγεται χαρανθή και το χειμώνα - φθινόπωρο χαρωδή (τώρα που το βλέπω γραμμένο μου θυμίζει πορδή - φακ ντέμ ιτ)

Σαν βγω απ' αυτή τη φυλακή

Καμιά φορά σκέφτομαι μήπως είμαι μικροαστή παύλα χουντικιά μέχρι το κόκκαλο και το παίζω ελευθέρων ηθών και αβαν γκαρντ κοροϊδεύοντας τον κοσμάκη. Μισαλλόδοξα, υποβάλλομαι σε άσκηση θάρρους καθημερινά να μη βουτήξω με τα ίδια μου τα χέρια, συνάδελφο που σιγομουρμουράει/ ενίοτε σφυράει / ενίοτε χτυπάει τα μικρά λουκανικίσια δαχτυλάκια του στο γραφείο στο ρυθμό κάποιου τραγουδιού που είχε την ατυχία να βαλτώσει μέσα στον κενό αέρος του κεφαλιού του και να εξωτερικευθεί τραγουδιστά πάνω σε ακόρντα που παίζουν τα νέυρα μου τα τεντωμένα. Ιδανικά, θα επιθυμούσα η εικόνα αυτή να ολοκληρώνεται μουσικά με ποταπά ακούσματα τύπου έλλη κοκκίνου, άννα βίσση, σταμάτης γονίδης και ούτω καθ' εξής αλλά αυτό που με ταράζει περισσότερο είναι η ταλάντωση από χατζηνάσιο σε χατζιδάκι και από δήμο μούτση σε διονύση σαββόπουλο. Νοιώθω λες και έχω μαγειρίο, ταϊζω τους τέσσερεις συνθέτες καθημερινά με ό,τι καλό βρω στη λαϊκή το πρωί μέχρι που μια μέρα ανακαλύπτω ότι πάνε τα βράδια και τρώνε, απέναντι στα goody's. Λες και ένας τύπος με καράφλα - αφέλειες, σωβρακοφανέλα παντελόνι ζωσμένο στη μέση της κοιλιάς, διάφανο κοντομάνικό πουκάμισο που μου πιάνει τον κώλο κάθε χρόνο τη μέρα της γιορτής του, δεν μπορεί να σιγομουρμουρησει μπορείς να μ' αγαπήσεις, μπορείς να μου χαρίσεις μια στιγμή, το κορμί μου είναι μόνο η αφορμή, γιατί θα σηκωθεί ο χατζιδάκις από τον τάφο και θα του πει, νεαγέ μου κύγιε, σιωπή. Ταγάζεις τον αιώνιο ύπνο μου.
http://www.youtube.com/watch?v=u66pWS26Fn0

Αμρί α μούγκου

O Καραγάτσης έχει γράψει ένα βιβλίο που λέγεται Αμρί αμούγκου (ακούγεται χαζό το ξέρω αλλά σημαίνει το χέρι του Θεού στα σουαχίλι) Εκεί λοιπόν ο ήρωας ο κακομοίρης που έχει παντρευτεί μια παστρικιά που είναι ερωτευμένη με τον καλύτερό του φίλο και συνοδοιπόρο στη ζωή (ήμαρτον..) ταλανίζεται και αποφασίζει να πάει να βρει ένα σαμάνο που λέει το μέλλον με ακρίβεια και σου λέει και πόσες μέρες θα ζήσεις (δίνει νούμερο λέμε τώρα) και το ξέρω ότι ακoύγεται απίστευτο αλλά έτσι νόμιζε και ο ήρωας ο οποίος μάλιστα τον λιάνισε το σαμάνο επειδή δεν του άρεσαν αυτά που άκουσε, ομως βγήκαν όλα αλήθεια. Καμιά φορά έχω κι εγώ κάτι διαύγειες - τρανς και βλέπω πεντακάθαρα τα μελλούμενα όχι γιατί είμαι σημειωμένη - αλαφροϊσκιωτη αλλά γιατί νομίζω κάποια μελλούμενα πράγματα είναι μπροστά μας όρθια κι εμείς κάνουμε ότι δεν τα βλέπουμε γιατί δεν μας συμφέρει και αυτά θυμώνουν και μας πετάνε μικρά χαρτάκια - μπαλάκια στη μούρη (όπως κάναμε στο σχολείο) κι εμείς σκύβουμε για να τα αποφύγουμε και δεν τα κοιτάμε στα μάτια και μετά αυτά τα παίρνουν στο κρανίο και απλά συμβαίνουν.
Δεν θα θελα να ξέρω πόσες μέρες θα ζήσω, θα ήθελα όμως να έχω το θάρρος να μη σκύβω την ώρα που μου πετάει το μελλούμενο χαρτάκι και να του απαντήσω με θράσος, εγώ σε ορίζω, αμα θέλω σε εξαφανίζω κιόλας, είσαι μες στο κεφάλι μου και δεν υπάρχεις στην πραγματικότητα γιατί εγώ σε έχω εφεύρει, αλλά φοβάμαι ότι άμα τα ξεστομίσω αυτά θα έρθει ένα τριχωτό αντρικό δάχτυλο αμρί αμούγκου και θα με λειώσει σαν μεγάλη πράσινη αφρικανική αλογόμυγα.

Εσάς δεν σας σώζει ούτε ο τσακ νόρις (clopy-σύνταγμα)

Πρέπει να παώ στην Εθνική να πληρώσω τα ταμεία μου αλλά δεν κρατιέμαι και θέλω να σας τα πω. Χθες στο Σύνταγμα συνάντησα φίλους και γνώρισα καινούριους ανθρώπους. Χάιλαιτ επαγγελματίας χορεύτρια της κοιλιάς παύλα αγωνιστρια παύλα μεταλλού παύλα μητέρα νέου είκοσι ετών που έδωσε πανελλήνιες παύλα απόφοιτος γαλλικής φιλολογίας και το σημαντικότερο γκομενάρα (χωρίς παύλα εδώ) κάθε βράδυ εκεί να φωνάζει συνθήματα. Επίσης συμμαθητής μου από το σχολείο που κάποτε είχε ξυρίσει το μισό του κεφάλι και τα υπόλοιπα μακριά (καραφλοχαιτάς) αριστούχος, πρώτος στην ΑΣΟΕ τα παρατάει και πάει συνοδός γκρουπ τουριστών στη Μογγολία να μας αναλύει -τότε- τη γενετική δυσανεξία του μογγολικού λαού στο αλκοόλ. Χθες μου έδειχνε και έλεγε κοίτα ρε! κοίτα! τα χεις ξαναδει αυτά; ρε συ αυτοί αμφισβητούν την κοινοβουλευτική δημοκρατία ψελλίζω. Σώπα ρε τί μας λες!
Προτείνω να γίνει ψήφισμα, να εγκριθεί από τα ασφαλιστικά ταμεία εγχείριση, να βγάλουν λαπαροσκοπικά τον αγωνιστή από μέσα μας.

Υ.Γ από μικρό (πιτσιρίκι) κι από τρελό που λένε.
http://pitsirikos.net/2011/06/%ce%b1%cf%80%cf%8c-%cf%84%ce%b1-%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%80%cf%8d%ce%bb%ce%b1%ce%b9%ce%b1-%cf%83%cf%84%ce%bf-%cf%83%cf%8d%ce%bd%cf%84%ce%b1%ce%b3%ce%bc%ce%b1/#more-10723

Σάι Μπάμπα (γειά σου και σένα μάστορα)

Μία φορά κι έναν καιρό είχα κάνει μία δουλειά με μία ζάμπλουτη, και ζάντρελλη ζώγράφο με πολύ φουντωτά μαλλιά που δεν ήξερε τι να κάνει τα λεφτά της. Αποφάσισε λοιπόν να αγοράσει τη θέση της στον παράδεισο δίνοντας μέρος από τα αμέτρητα λεφτά της σε μία αίρεση στις Ινδίες. Βρέθηκα στο σπίτι της λοιπόν για να κλείσουμε μια δουλειά, και κοιτούσα τις φωτογραφίες στον τοίχο. "Η κυρία Κατερίνα νέα;" ρωτάω τη βοηθό της. Οχι, μου γαυγίζει, ο Σάι Μπάμπα είναι. (μα ναι.. τι μου 'ρθε..)
Τόν θυμήθηκα σήμερα το πρωί γιατί μ' αυτές τις υγρασίες σηκώνομαι σαν μετά από rape pill και τα όνειρα που βλέπω είναι απ' αυτά τα όνειρα που συμβαίνουν όλα αυτά τα παράλογα κι εσύ το καταλαβαίνεις ότι δεν μπορεί, δεν είναι δυνατόν, αλλα αυτή είναι η πραγματικότητά σου εκείνη τη στιγμή και τη βιώνεις προσπαθόντας να βρεις μια λύση στον παραλογισμό και να τα βάλεις σε τάξη (εχθές ας πούμε ανατίναξα τους περισσότερους από τους πολλαπλούς εαυτούς μου σφίγγοντας τα πόδια μου μεταξύ τους και πατώντας ένα μικρό αόρατο κουμπί, αλλά κανά δύο ανδρείκελα μου ξέφυγαν.) Δεν ξέρω αν υπάρχουν αίθουσες αναμονής για τις ζοφερές εφιαλτικές περσόνες που δεν πρόλαβαν να κάνουν τη δουλειά τους σε μία νύχτα και περιμένουν υπομονετικά να έρθει το επόμενο βράδυ (όνομα; πολλαπλός εαυτός/ αυτό το βλέπω. όνομα λέω) αλλά φοβάμαι ότι κάποιος απ' αυτούς έχει κλειδί πασπαρτού και τους ανοίγει την ημέρα και βγαίνουν έξω και πάνε σε δουλειές, δημόσιες υπηρεσίες, στη Βουλή, στο Σύνταγμα, γράφουν σε blog για να ροκανίσουν το χρόνο, να έρθει το βράδυ και με ταλανίσουν πάλι.

http://www.myspace.com/snoozeloop/music/songs/protege-76427152

Υ.Γ Α! Αυτό που ήθελα να πω και το ξέχασα. Ο Σάι Μπάμπα πέθανε. Τον προηγούμενο μήνα. Φοβερό; (επιτέλους μόνοι)