Ο προφήτης και το κουλούρι (ή αλλιώς αναζητώντας απεγνωσμένα οιωνούς)

Μια παλιά συνήθεια που δεν μπορεί να κοπεί είναι η αναζήτηση βαθύτερου προγνωστικού μηνύματος από το υπερπέραν στο πρόσωπο του κουλουρτζή που μου πουλάει το πρωινό κουλούρι της ημέρας που φέρνει σημαντικά νέα. Η επιλογή του κουλουρτζή δεν είναι βεβαίως τυχαία αλλά αποτέλεσμα ενδελεχούς μελέτης και έρευνας η οποία έχει συνεκτιμήσει τη φρεσκότητα παύλα τραγανότητα του κουλουριού και την αύρα του εκάστοτε κουλουρτζή που το προσφέρει προς πώληση.  Το μήνυμα είναι σχεδόν νομοτελειακό και συνοψίζεται στο εξής: πώς είναι δυνατόν η σημερινή μέρα να πάει στραβά και να φέρει κακά μαντάτα όταν το κουλούρι είναι τόσο φρέσκο και τραγανό και ο κουλουρτζής αρνείται να πάρει το τάλιρο (πεντάευρω για τους λιγότερο λούμπεν) και αντιπροτείνει αγαθά «φέρτα μου τη Δευτέρα μάνα μου». Οι κουλουρτζήδες, ως άλλοι προφήτες αυτού του αλλόκοτου όντος που παίρνει αποφάσεις για τη ζωή μας και καθορίζει το ρου των πραγμάτων (;;),  απαντώνται σε συγκεκριμένα σημεία των δρόμων και την ώρα που προσφέρουν το κουλούρι αντί αντιτίμου, σου δίνουν με το βλέμμα τους την απάντηση που ζητάς. Δεν χρειάζεται να μπει σε λόγια, όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Αγοράσαμε λίγο χρόνο ακόμα. Με υπομονή και πίστη αναμένουμε το επόμενο. (χτύπημα) Καλημέρες.

Υ.Γ. Ένας φίλος έλεγε δεν πιστεύω στο Θεό πιστεύω στον άνθρωπο. Ένας άλλος φίλος πάλι έλεγε ο, τι δεν θέλω να παρουσιάσω σαν δικό μου, λέω ότι το λέει ένας φίλος

Μεσα απ' τη ζέστα του σφαγείου ή αλλιώς ΩΔΗ ΣΤΟΥΣ ΧΑΣΑΠΗΔΕΣ

Αυτό που είμαστε, το όλο πράμα ρε παιδί μου, μαλλιά, νύχια, φρύδια, τα μέσα μας, τα άδυτα, τα ανάλεκτα που κολυμπάνε στα μυαλά μας, οι λέξεις που διαλέγουμε να ντύσουμε αυτά που νοιώθουμε είναι το κλου από αυτό που έχουμε βιώσει μέχρι σήμερα, ήτοι σε απλά ελληνικά, το ρεζουμέ του. Μέχρι σήμερα, έχω πιεί καφέδες, έχω καπνίσει τσιγάρα, έχω αδειάσει μπουκάλια, έχω περπατήσει δρόμους, έχω οδηγήσει λεωφόρους, επαρχιακές οδούς, έχω κάτσει σε έδρανα, καρέκλες, πεζοδρόμια, κόκκινα βελούδινα καθίσματα, σέλες ποδηλάτων, έχω διαβάσει, έχω δει, έχω συναντήσει κάθε καρυδιάς καρύδι αλλά τολμώ να πω ότι το μεγαλύτερο φορτίο ευθύνης για αυτό που είμαι σήμερα το έχουν οι χασάπηδες, οι κάθε λογής χασάπηδες, (συμπεριλαμβάνομένου και του κου Μπούμπα από τα Γιάννενα ο οποίος φτιάχνει αυτά τα φανταστικά μοσχαρίσια σουβλάκια που θέλουν ένα λεπτό από τη μία και ένα λεπτό από την άλλη στο τηγάνι για να τα φας και να δακρύσεις από ευχαρίστηση). Οι χασάπηδες που σε κυνηγούν με πραγματικούς ή φανταστικούς μπαλτάδες για να αφανίσουν ή στην καλύτερη να ακρωτηριάσουν την ύπαρξή σου, χύνοντας ρυάκια ή ποτάμια άιμα και αφηνοντάς σε άλλοτε μουδιασμένο χωρίς λόγια να βγαίνουν από το στόμα σου, άλλοτε ζαλισμένο σε κρεβάτια να παραμιλάς από τα φάρμακα, η ακόμα ξαπλωμένο στον καναπέ να βλέπεις σε ένα απόγευμα όλο το Planet Earth με τον David Attenborough χωρίς το pause να είναι μια υπαρκτή επιλογή για το δάχτυλό σου. Με απόλυτο σεβασμό λοιπόν, στον εργολάβο που κάποτε έφτυσε ένα δικηγόρο κατά τη διάρκεια ενός συμβολαίου, σε όλες τις ανάστροφες μούτζες  και παναγίες που έχουν εκτοξευθεί με ακρίβεια σε μπλε yaris, στους γιατρούς που κόβουν τη μιλιά σ' αυτούς που κάθονται στις καρέκλες που βρίσκονται από την άλλη μεριά του γραφείου τους, αξίζει ένα μεγάλο ευχαριστώ. Διότι, για να φχαριστηθείς έναν ελληνικό μέτριο με κάρδαμο στο μπαλκόνι πρέπει πρώτα να συνειδητοποιήσεις πόσο αβάσταχτα εύθραυστη είναι η ανθρώπινη ύπαρξη. Αλλιώς, ευχαριστώ για τα λουλούδια. Δεν έπρεπε.

Υ.Γ