Το χρονικό μιας προαναγγελθείσας πανωλεθρίας

 Χθες ήθελα να βγω για ένα ποτό. Ένα ποτό ανθρωπινό όχι μέχρι τις 5 το πρωί να γελάμε αγκαλιασμένοι και να σηκώνεται ένας ένας να ανακοινώνει τι θα κάνει αμα κερδίσει το τζόκερ, γιατί δεν μετακομίζουμε όλοι στο Ηνωμένο Βασίλειο να ανοίξουμε ελληνικό εστιατόριο, αν οι μαύροι το κάνουν καλύτερα από τους λευκούς και πως είμαστε όλοι έτοιμοι να γίνουμε γονείς (- χωρίς σχόλιο-) Αφου σε πρώτη φάση πήρα τους γνωστούς - αγνώστους να τσεκάρω, με λύπη διαπιστώνω ότι ένας ήταν στην αδερφή του, άλλος δουλειά (μα 9.30 το βράδυ;;;; ρε σωκράτη... θα σε μαλώσω) άλλος είχε χτυπήσει το πόδι του, μια φίλη με κατάθλιψη, μια άλλη με περίοδο, καταλήγω να κανονίσω μαρτίνι -αγγουρι (hereinafter referred to as " M.A.") στο λατρεμένο Αλεξανδρινό με έναν συνονόματο με ξυρισμένο κεφάλι αλλά τελευταία στιγμή γίνεται κι αυτό abort plan.
Προσοχή.
Εδώ είναι η κρίσιμη καμπή της βραδιάς.
Εδώ εστάλη με sms στο κινητό (μυαλό) μου το κοσμικό μήνυμα, (τουτ τουτ) "αφού το βλέπεις, κάτσε σπίτι, άστο και μην το κουράζεις".
Βλέπω το μήνυμα.
Το σβήνω αμέσως. (έχω τιγκάρει με αυτά τα κοσμικά)
Κανονίζω χαλάνδρι σε συνοικιακό επίσης αγαπημένο μπαράκι.
Και η βραδιά αρχίζει και εξελίσσεται διαβολικά εις βάρος μου.
Τί θα πιούμε, σκέφτομαι μεγαλόφωνα, μα έχει κι εδώ Μ.Α, λέει η αδερφή μου, ας παραγγείλουμε λοιπόν δύο (λάθος), έχουν λίγο περίεργη γεύση (είδες;) και μετά άλλα δύο (ακόμα μεγαλύτερο λάθος). ο μπάρμαν να μας κοιτάει με ένα περίεργο ύφος το οποίο σήμερα το πρωί αποκωδικοποίησα ως κράμα θαυμασμού και λύπης πάυλα ενοχής. Έχω ξυπνήσει από τις 7 με ένα ατιμο και προσβλητικό για το ανθρώπινο γένος σφυροκόπημα στα μηνίγγια, με ένα στομάχι σαν το τρενάκι του τρόμου κι ένα μάτι θολό σαν το γύρο του θανάτου. Σηκώνομαι σαν την κατάρα, παίρνω δύο παναντόλ, κάθομαι στην καρέκλα της κουζίνας και παρακολουθώ τη μίνι τηλεόραση ( το ηλεκτρονικό ρολόι του φούρνου) ενώ μου ρχεται στο μυαλό μια ιστορία που μου είχαν πει ότι σουτάρουν κορτιζόνη σε όσους έχουν έρπη ζωστήρα γιατί ο πόνος είναι τόσο αφόρητος που υπάρχουν καταγεγραμμένα περιστατικά ατόμων που έχουν πηδήξει από το παράθυρο. Σκέφτομαι πόσο άδικο είναι να πάω σαν το σκυλί στο άνθος της ηλικίας μου και ότι αν διαγνωστώ με όγκο στον εγκέφαλο θα αρνηθώ να κάνω χημειοθεραπεία. Η κόρη μας αρνείται να πεθάνει στο νοσοκομείο, προτιμά να πεθάνει διασκεδάζοντας με τους  φίλους της, πίνοντας και καπνίζοντας ανακοινώνουν οι γονείς μου συντετριμμένοι και αγκαλιασμένοι με δάκρυα στα μάτια σε δύο αγγούρια με λευκή ποδιά και στηθοσκόπια τα οποία σκουντιούνται χασκογελώντας.
Το απόγευμα που θα πάω σπίτι θα φάω όλο το βάζο με το τουρσί. Αν δω την παραμικρή αντίσταση ή ακούσω κιχ θα ακολουθήσει ταραντινική σπλάτερ σκηνή που θα άφήσει έναν μόνο ζωντανό. Κι αυτός δεν θα είναι πράσινος.