Δευτέρα 20 Ιουνίου 2011

Αντάιτολντ

Εν μέσω καλοκαιριού, με το σκορπιό να έρχεται αντιμέτωπος με το παρελθόν του (που λέει και μία φίλη ζω(δι)έμπορας), παρατηρώ τους φίλους μου να ερωτεύονται και να τους ερωτεύονται και παρατηρώ την έπαρση στα μάτια αυτών που αγαπιούνται, μία επίπλαστη αίσθηση ανωτερότητας και αυτονομίας ή οποία εμφανίζεται και εξαφανίζεται όπως τα οράματα στο μυαλό της Ιωάννας της Λωραίνης, της φτωχής αυτής ημίτρελης γαλλιδούλας που πήγαινε γυρεύοντας, ανάλογα με τα συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα του ζευγαριού και την ποιότητα του ζευγαρώματος. Μία πίεση και ταραχή που μερικές φορές είναι αφόρητη και σε κάνει να σκέφτεσαι μήπως είναι τελικά καλύτερα να απέχεις από όλο αυτό το σκωτσέζικο ντού(ζ)ς και να αφεθείς στη ζεστασιά και τη θαλπωρή των φίλων που σ΄αγαπάνε χωρίς να σε ανάγουν σε αντικείμενο του πόθου και να σε βαραίνουν. Τις προάλλες με το Γιώργο φτιάξαμε μια λέξη γι αυτή τη ζεστασιά και τη θαλπωρή που νοιώθεις όταν βουλιάζεις σε μία καρέκλα σε ένα μπαλκόνι και ακούς τους φίλους σου να τσακώνονται για το ποιός θα κάτσει δεξιά του Θεού (;) όταν έρθει η ώρα της κρίσης και για το ποιός θα παέι στην κόλαση και για το πόσο ηλίθια είναι η δασκάλα της Γιόγκα που άλλαξε το Θοδώρα και το κανε Νιβρικάλπα. Την άνοιξη- καλοκαίρι θα λέγεται χαρανθή και το χειμώνα - φθινόπωρο χαρωδή (τώρα που το βλέπω γραμμένο μου θυμίζει πορδή - φακ ντέμ ιτ)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου