Θέλω τη μάμά μου

Αυτόν το καιρό που είμαι υπό μόνιμο κίνδυνο απόλυσης και έχω κάνει αυτό το φοβερό κούρεμα που έχει ξαλαφρώσει το μαλλί μου και σταμάτησα να το ισιώνω κατάλαβα το πραγματικό νόημα τής φράσης παύλα χαιρετισμού "απολύομαι ψαρούκλες τα μαλλιά μου κάνω μπούκλες"΄.
Επίσης τον πρώτο καιρό που ήμουν απλήρωτη είχα πέσει να πεθάνω ξέρετε τύπου, παλιοζωή, παλιόκοσμος και παλιοκοινωνία, μετά τη θέση της θλίψης πήρε μια δυσσαρέσκεια και τώρα πια νοιώθω μια ανεμελιά, όπως λέμε κι εδώ όταν μας απειλούν με κατασχέσεις, ελάτε, τι θα πάρετε;. (Εδώ παίρνει νέο νόημα το κλασικό πια "απολύομαι και τρελαίνομαι".)
Κλείνοντας θα εξομολογηθώ κάτι. Πάντα βασανίζομαι από τη νοσηρή μου φαντασία η οποία παίρνει μπρος από μόνη της και γεμίζει το μυαλό μου ζωηρές εικόνες κάθε φορά που κάποιος ας πούμε λέει, "τ΄αρχίδια μου κουνιούνται" ή "γαμώ το πασουμάκι του αγιου Σπυρίδωνα" οι οποίες εικόνες μπορεί και να στοιχειώνουν το κεφάλι μου για ημέρες. Ακόμα και μήνες (ακόμα και χρόνια αλλά αυτό θα το βάλω εντός παρενθέσεως για να μη με νομίζετε τρελή). Κάποτε λοιπόν είχε βγεί ένα "παιδικό" όπως λέγαμε μικρά (μτφ. σε γλώσσα ενηλίκων "κινούμενο σχέδιο") με κάτι δεινόσαυρους που ήταν τέρατα αλλά οικογένεια και κατά βάθος καλοί και τρώγανε μόνο φύλλα και δεν έκαναν κακό ο ένας στον άλλο. Ο πατέρας δεινόσαυρος ήταν ο χειρότερος. Το πρόσωπό του ήταν φοβερό και τα μάτια του θαμμένα κάτω από μία περίεργη δίπλα λίπους που τον έκανε να τους κοιτάει βλοσυρά όλους. Εμένα τώρα πάντα αυτός μου θύμιζε το βενιζέλο, όχι με την κακή έννοια, με την καλή, (δεν ξέρω ποιά είναι αυτή), γιατί ο μπαμπάς μου ήταν και πασόκ αλλά εγω δυστυχώς φυσιογνωμίστρια.

Αυτό που με παρηγορεί είναι οτι εν τέλει οι δεινοσαυροι εξαφανίστηκαν αλλά νομίζω ότι πριν πάγωσε το σύμπαν.

Είναι αυτό που λέμε έχω ένα καλό κι ένα κακό νέο, από πού να ξεκινήσω;