Η στρακαστρούκα

Είχα φάει μια τσαντίλα τις τελευταίες μέρες που όποιο σταθμό άνοιγα στο ραδιόφωνο άκουγα αυτό το κομμάτι "είσαι η στρακαστρούκα στη ζωή μου" και το άλλαζα αμέσως και σκεφτόμουν καλά χαθήκαν οι ωραίοι ερωτικοί στίχοι "στρακαστρούκα" και βλακείες και κάποιος μου λέει κοιτώντας με σαν ούφο, "μα είναι η διαφήμιση του τζάμπο" (μα το ήξερα αυτό). Κάτι τέτοιες λέξεις, στρακαστρούκα, τούρμπο, σπορτέξ, ούφο, σάκα, μου αναβιώνουν τα έιτις (που λένε και στο χωριό μου) και μου θυμίζουν που ήμασταν μικρά και μας κυνηγούσε η μάνα μου με την ηλεκτρική σκούπα να μας ρουφήξει και μας στρίμωχνε στη γωνία κι εμείς γελούσαμε δαιμονισμένα και η σκούπα μας ρουφούσε τις μπλούζες και μετά περιμέναμε σαν μικρά χαρούμενα/χαζά κοράκια δίπλα στην ηλεκτρική κουζίνα να μας πετάξει στον αέρα τηγανητά μακαρόνια που τα καταβροχθίζαμε κρατσανίζοντάς τα λαίμαργα, κρώζωντας για να μας δώσει κι άλλο. Την αδερφή μου να γυρνάει κλαίγοντας από το σχολείο γιατί άνοιξε στο διάλειμμα το αλουμινόχαρτο με την πίτσα που είχε στη σάκα της, πέταξε την πίτσα και κράτησε το αλουμινόχαρτο, τις Παρασκευές που μας έφερνε ο πατέρας μου δύο άσπρες τομπλερόνε και τις έκρυβα και τις έτρωγα και τις δύο όσο η αδερφή μου πολύ χαρούμενη ζωγράφιζε στο πάτωμα, ευχαριστώντας το θεό για τη διαφορά ηλικίας που δεν ήξερε ακόμα να μετράει και έπαιρνε χαρά από παρόμοιες χαζές δραστηριότητες. Που μας έβαζε ο πατέρας μου και βλέπαμε ντοκυμαντέρ για τους ναρκομανείς με τα τρυπημένα χέρια και εμείς κοιτούσαμε αμίλητα με μάτια ανοιχτά σαν τα πιατάκια του καφέ παιδιά να μιλάνε αργά με άδεια βλέμματα - είμαι καθαρός δυο μήνες - και τη μάνα μου να λέει, μην πάρετε ΠΟΤΕ ναρκωτικά, ΠΟΤΕ, ΑΚΟΥΤΕ; (μα γιατί να τρυπάς με βελόνα μόνος σου το χέρι σου;;;), Τη  Ναβρατίλοβα τα καλοκαίρια να παίζει τη Γκράφ στο χώμα (τι θα πει πάει με γυναίκες; τι κάνουνε δηλαδη;), ταξίδια στο χωριό με υπόκρουση τη μία και μοναδική κασέτα που μας είχε γράψει η ξαδέρφη μου η Μαίρη με το Βασίλη Παπακωνσταντίνου να τραγουδάει "ασε με να κάνω λάθος" http://www.youtube.com/watch?v=pZz6lHLEJbs και όλοι μαζί στο τέλος χωρωδία, την ώρα που φτάναμε στη θάλασσα "καιτοαί-μα-κυ-λαγε-ζεστόοοοο", Θάντερκατς τα σάββατα, την αδερφή μου να κλαίει γοερά στη θέα του ΜΑΜ ΡΑ και ενός βαλσαμωμένου γερακιού που είχαμε στο σαλόνι, ("βλέπεις αυτό που φαίνεται ανάμεσα στο ράμφος του; κομμένο δάχτυλο μικρού παιδιού). Μετά, όταν της κοβόταν η ανάσα από το πολύ κλάμα, ερχόταν η μάνα μου και τη φυσούσε με άγχος για να μη σκάσει κι εγώ παρακολουθούσα με ιατρική στωικότητα τη σκήνή πιστεύοντας πραγματικά ότι κάποια φορά δεν θα την προλάβουν, θα σκάσει όντως και θα ξαναμείνω επιτέλους μοναχοπαίδι να ξαναζήσω τα χαμένα μου μεγαλεία και όλη αυτή τη συγκεντρωμένη λατρεία προς το πρόσωπό μου με το κάθε θέλημα μου να γίνεται πραγματικότητα, σαν μία πραγματική μικρή πριγκήπισα, έτσι όπως πραγματικά μου αξίζει. Μία φορά κανονίσαμε να κάνει την πεθαμένη στο κρεβάτι και εγώ πήγα στον πατέρα μου που έπαιζε τάβλι στο μπαλκόνι, τον τράβηξα απ' τη φανέλα και είπα χαρακτηριστικά "μπαμπά, μπαμπά, η δήμητρα πέθανε", η αδερφή μου, η οποία ομολογουμένως έχει μεγάλη καλλιτεχνική φλέβα, έκανε για λίγο τον ψόφιο κοριό και μετά άρχισε να γελάει κακαρίζοντας. Την ώρα που έτρωγα ένα ηχηρό χαστούκι σκέφτηκα με λύπη , δεν θα είναι ποτέ ξανά τίποτα το ίδιο.