Αυτές τις μέρες νοιώθω σαν να είμαι δεμενη στο άρμα των εξελίξεων από τα πόδια το οποίο με σέρνει επιδεικτικά σε ένα κατάμεστο στάδιο πάνω στα χώματα, ως άλλο σπάρτακο, προστάτη των δούλων και είδωλο των απανταχού χαρούμενων αγοριών. Περιμένω να χορτάσει το αιμοδιψές ανάλγητο ψαροφαγικό πλήθος για να πάψει ο γύρος του θανάτου, να δοθεί το σήμα στα άλογα να σταματήσουν και να έρθουν οι αγαπημενοι μου δικοί μου άνθρωποι να με λύσουν, να μου σκουπίσουν τα αίματα, να με πλύνουν, να με λούσουν, να μου κάνουν τη φράντζα πιστολάκι, να μου βάλουν κρέμες, να με ντύσουν, να με στυλώσουν στα πόδια μου να μου βάλουν μία βότκα λεμόνι στο χέρι κι ένα τσιγάρο στο άλλο και να με αμολήσουν πάλι υπό τους ήχους του κομμουνιστικού μανιφεστου του αγαπημένου της μάνας μου τζον λένον (ιμάτζιν ολ δε πιπόλ) σε ένα μπαράκι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου