Το πάνω πάτωμα (ΜΕΡΟΣ Α)

Δεν φταίω εγώ. Δεν το ήξερα ότι ο Ψ. ήταν ένοικος στην πολυκατοικία μου. Δεν ήξερα καν ότι ο χοντρός με τα γυαλάκια ήταν ο Ψ.  Στο δικό μου τρελό σύμπαν, βέβαια, υπήρχε πάντα θέση γι αυτόν, κάποιος του το πε (αυτά τα πράγματα κυκλοφορούν) είδε φως και μπήκε.
Να, κάτι τέτοιες ώρες λέω, θα τα λέω και δεν θα με πιστεύει κανείς. Πώς είναι κάτι κακομοίρηδες στο σινεμά που τους έχουν ταράξει τα κουνούπια από τα trailer ακόμα κι εσύ την περνάς ζάχαρη από δίπλα; Κάπως έτσι μαζεύονται οι τρελοί (μανιακοί, σημειωμένοι, ζαβοί κλπ) γύρω μου ενώ τους λοιπούς τους προσπερνάνε με επιδεικτική αδιαφορία. Θα ξεκινήσω λοιπόν από την αρχή γιατί αξίζει τον κόπο.
Την Παρασκευή το απόγευμα πάω για καφέ με την αγαπημένη μου φίλη / κουμπάρα / ψυχαναλύτρια / μεγάλη καλλιτέχνιδα Κ. και εκεί που για αλλαγή κλαίμε τη μοίρα μας (συνήθως αναλωνώμαστε στο να ευλογάμε τα γένια μας) σκάει από δίπλα ο Ψ. Ενώ εγώ αναγνωρίζω σ' αυτό το χαμένο βλέμα με την επίφαση γελοιότητας, (κάτι σαν τον Τζόνυ Βαβούρα με μπυροκοιλιά και διανοητική στέρηση) τον ένοικο του αποπάνω (ανάθεμα την ώρα) διαμερίσματος. Α τι κάνεις; δεν έχουμε συστηθεί ποτέ, εγώ μένω από κάτω και τέλος του μήνα φεύγω από το σπίτι; Γυρνάει χαμένος, κεντράρει, μου χαμογελάει και ανοίγει τον κύκλο της τρέλας.
"α καλά δεν το πιστεύω σε βλέπω κάθε απόγευμα με αυτά τα παλιόρουχα τις φόρμες, μα εσύ είσαι μια θεά, καλά δεν ξέρεις ποιός είμαι, είμαι διάσημος, είμαι μεγάλος καλλιτέχνης, να κάτσω μαζί σας;, μα τι πίνετε, τι ζώδιο είσαι, μη μου πεις, θα το βρω μόνος μου, σκορπιός αποκλείεται, που κάηκες; θέε μου φοβερό! κάνε μου μια χάρη σε παρακαλώ, δεν θέλω να ξανακαείς ποτέ, έκανα φωτογράφηση για το esquire magazine, σας αρέσει αυτό το κινητό, μου το έκαναν δώρο, καπνίζεις; δεν κάνει καλό, για να δω τα χέρια σου, τι ωραίο δέρμα, τον άλλο μήνα βγαίνει ο τρίτος μου δίσκος, είμαι μια ιδιοφυία, αλήθεια σας το λέω, είμαι ένας από τους μεγαλύτερους πιανίστες της εποχής μου, θα παίξω και στο μέγαρο. τι ωραία που σας βρήκα".
Το αρπακτικό που ζει μέσα (μου) σε αυτό το γλυκό (δεν θέλω ου) ανθρώπινο περίβλημα ξύπνησε πεινασμένο και περιεργάστηκε αυτό το ημίτρελο καραφλό πλάσμα που παραληρρούσε ασταμάτητα δίπλα μου. Περιεργάστηκα τις επιλογές:
1. είναι τρελος και ασήμαντος. (θα τον κεράσουμε τον καφέ και θα εξαφανιστούμε)
2. είναι τρελός και σημαντικός (θα τον πιάσουμε πελάτη και θα τον εκμεταλλευτούμε)

Μετράω τις αποστάσεις και κάνω το βήμα μου; Μα καλά τόσες επιτυχίες... Ποιόν έχεις πιά δικηγόρο;
Μα δεν έχω δικηγόρο.. (γλυκό τρελό μου αγόρι). Δώσαμε ραντεβού την άλλη μέρα στο σπίτι του για καφέ και αποχαιρετιστήκαμε. Την επόμενη μέρα, ξημερώνει πάλι Σάββατο (όπως κάθε βδομάδα, τι βαρετό, ας πρωτοτυπήσει κάποιος επιτέλους), αφού τσεκάρω στο google ότι ο τύπος δεν λέει μούφες αλλά είναι όντως μεγάλος καλλιτέχνης (αχ αλλάχ, αλλάχ) πάω και παίρνω ένα cheese cake και σκάω τύπου βουτσάς / γαμπρός στην πόρτα του, έχοντας κρύψει τα κοφτερά μου δόντια και τα γαμψά μου νύχια για να βρω τον πιο σύντομο τρόπο για να εκμεταλλευτώ την ανοησία του και να τον ξεζουμίσω μέχρι να τον αφήσω στο δρόμο να παίζει με ηλεκτρικό πιανάκι και να ζητάει λεφτά από τους πονόψυχους περαστικούς.

Ένα όμορφο σπίτι κι ένας ξυπόλυτος μουσικός με το cheese cake ανά χείρας να ζουζουνίζει γύρω μου όπως η μύγα πάνω απ' το σκατό μουρμουρίζοντας δεν έπρεπε, δεν έπρεπε, δεν έπρεπε. Είπα ότι τον γκόυγκλαρα κι έχω ερθει διαβασμένη. Αναστέναξε, γύρισε τα μάτια του προς τα πάνω και είπε κουρασμένα "πόσες καταχωρίσεις βρήκες; εννιά χιλιάδες; εννιάμιση;" (δεν απάντησα) Μου έδειξε, τα κουζινικά του, τα φωτιστικά του (ένα απ΄αυτά μάλιστα είχα κι εγώ στο παλιό σπίτι, ένας είδος εύκαμπτης μεταλλικής δαντέλας που τυλίγεται γύρω από το γλόμπο και το πούλαγε το habitat 30 ευρώ και το είχαμε αγοράσει όλοι) με προβλημάτισε κάπως το γεγονός ότι μου είπε ότι τα έχει φτιάξει όλα μόνος του, μου έβαλε τις μπαλάντες του κολτρέιν, stan getz, μια ιταλίδα ντίβα που εμένα μου θύμιζε τόσο την κουρούκλη και αλίκη βουγιουκλάκη (;;;). Μου είπε ότι ράβει γυναικεία ρούχα, φτιάχνει στάμπες σε μπλούζες, ασχολείται με τη διακόσμηση, σχεδιάζει έπιπλα, αρνείται να κάνει γυμναστική, είναι πραγματικά μεγάλος καλλιτέχνης αλλά αυτό συνεπάγεται και μια μεγάλη μοναξιά, πριν από κάθε δεκάλεπτο μονόλογο, μου έλεγε με στόμφο μίλησέ μου για σένα, μίλησε μου για σένα. Μα πως ήταν δυνατόν να μην έχω φίλο, το ήξερε ότι θα είχε αντίπάλο, θα παλέψει όσο μπορεί για την καρδιά μου, πρέπει να ξεπεράσω το κλισέ της εμφάνισης και να δω το ψυχικό μεγαλείο ενός πραγματικού καλλιτέχνη, το βράδυ που με γνώρισε δεν κοιμήθηκε καθόλου έγραψε ένα κομμάτι για μένα, μου το έπαιξε, ο καινούριος δίσκος βγαίνει το δεκέμβρη (από ποιά εταιρεία;) δεν ξέρει ακόμα, έστειλε στην Τήλο 1500 cd που δεν ήθελε, δεν του είπαν ούτε ευχαριστώ. Αραγε, αναρωτήθηκε αναστενάζοντας δυνατά και κοιτάζοντάς με αυθάδικα με τα μικρά γουρουνίσια μάτια του, το καταλαβαίνω ότι συνομιλώ με μία ιδιοφυϊα;
Αχ μανούλα μου σκέφτηκα σιωπηλά.

(συνέχεια στο επόμενο)