Πέμπτη 21 Απριλίου 2011

Όποιος γουστάρει τη λεπίδα να κάνει ασφάλεια.

Χθες μ' επιασε ένα πρά(γ)μα σαν να μ' είχε αρπάξει κάποιος από το λαιμό όλη μέρα και να με είχε λίγο πριν τον πνιγμό, με ένα δάκρυ να στέκεται στην άκρη του ματιού μου, με την ανάσα μου να κόβεται και να κλείνομαι από τα πάντα, από  ανθρώπους, φακέλους, δρόμους, αυτοκίνητα, τηλέφωνα και αίθουσες γυμναστηρίων. Αποπειράθηκα να σκεπάσω το πνιγηρό αυτό συναίσθημα με δύο πιάτα μακαρόνι με χταπόδι. Εις μάτην (όπως αποδείχθηκε). Σύρθηκα στη φωλιά μου ως διμούτσουνος όφις (= φιδάκι δύο όψεων που ζει σε γραφεία μεγάλων εταιρειών στο Μαρούσι) για να χωνέψω μπας και γλιτώσω το έμφραγμα ("νεκρή βρέθηκε νεαρή [;] δικηγόρος από θανατηφόρο χτύπημα χταποδιού στο στομάχι. οι ένοχοι [ο ψαράς και η άτυχη μητέρα μαγείρισσα] έχουν οδηγηθεί στην ασφάλεια"). Αφού στάθηκε αδύνατο να διασκεδάσω τη θλίψη μου αποφάσισα να τη δηλητηριάσω με το πιο αγνό  γιατροσόφι όλων των εποχών. (το αλκοολ*). Άλλη μια νύχτα που δικαίωσε τη Νταϊάνα Ρος που τα λεγε από παλιά ότι ένας ντι τζέι μπορεί να σου σώσει τη ζωή, με έγκριτους συνδαιτημόνες, την πιο ενδιαφέρουσα μύτη μετά της Κλεοπάτρας, έναν μικρό κουμπαρά γεμάτο λεφτά, έναν μπαϊλτισμένο που προσπαθούσε να βάλει χέρι στα λεφτά, ένα ροκ σταρ, (αλλον) έναν πρωην καταθλιπτικό μετά δαφνών και κλάδων. Μουδιασμένο από την αλκοόλη βράδυ με μία νύστα να αιωρείται πάνω απ' τα κεφάλια μας, σφηνάκια να πηγαίνουν και να έρχονται και έναν αόρατο Richard Burton να ρουφάει το ουίσκυ του δίπλα μας περηφανος για τα βλαστάρια του που κολυμπάνε στα βαθειά έτοιμα να πάρουν τα αυτοκίνητα και να τα παίξουν όλα για όλα (ρίξε μια ζαριά καλή και για μένα βρε ζωή παύλα η φτώχια θέλει καλοπέραση).

*σημείωση: όταν ήμασταν μικρά η μάνα μου μας πότιζε σταθερές δόσεις αλκοολ με διάφορες δικαιολογίες: τσίπουρο για το στομάχι, κονιάκ για την κοιλιά, ούζο για το δόντι, ρακή με μέλι για το κρύωμα, λικέρ βύσσινο "για το καλό". Αντί ανοσίας αναπτύχθηκε εγγενής αδυναμία προς πάσης φύσεως αποσταγματα, ιδιαιτέρως όταν αυτά σερβίρονται σε μικρά ποτηράκια καθώς ανασύρονται μνήμες ανεμελιάς απο τα παιδικάτα γεμάτες αναθυμιάσεις και ζαλισμένα γέλια.


χαλί http://www.youtube.com/watch?v=06FDqNM6Pec
- Ποιός είναι αυτός;
- James, καταπληκτικό συγκρότημα.
- Όχι αυτός που τραγουδάει. Αυτός.
- Α. ο Χρύσανθος. Συνάδελφος του Γιώργου.
- Σφηνάκι;
- Ναι.

1 σχόλιο:

  1. Μου θυμίζει μια ατάκα...:
    - Πάμε να πιούμε ένα ποτάκι;
    - Όχι ρε συ... Αφού για σένα το "ένα ποτάκι" είναι μύθος!

    *** Ερώτηση: Γιατί αυτά τα καυτερά, άγευστα, πικρόχολα, αηδιαστικά, νερουλιασμένα αλκοολούχα ποτά (ουισκια, βό(τ)κες, τεκίλες, τζίνια, ρούμ -του λετ) είναι ΤΟΣΟ ελκυστικά;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή