Μου λες με πονάς (-εγώ να δεις)

Μια Κυριακή, παλιά (στό τέξας) είχα πάει να δω την Αυλή των θαυμάτων, μέρες που είναι, ζωή σε μας. Φάρμακο. Κανονικό. Τελειώνει, "μάνα μου" λέω, (είχα πάει με τη μάνα μου) "τι πράμα ήταν αυτό; Θέλω να πιω". (τα πιο συγκλονιστικά πράγματα στη ζωή δυστυχώς με κάνουν να θέλω ή να πιώ ή να καπνίσω ή, δυστυχώς, καμιά φορά, και τα δύο μαζί). Παίρνω τον αλαφροϊσκιωτο αρουραίο της ελεγκάντσας - ντεκαντάντσας τηλέφωνο "Μια κουβέντα θα σου πω: Καμπανέλης" - μικρή παύση - Έλα να με πάρεις, μου λέει αποφασιστικά, θα πάμε στου Νώντα. Ο Νώντας, ο γίγαντας με την καρδιά του μικρού παιδιού, είχε ένα μπαράκι στην πλατεία Βικτωρίας, πριν αυτή πλημμυριστεί από αλλόθρησκους κατατρεγμένους και πεινασμένους Αθηναίους. Με χάλί neil diamond, joe dassin και ενίοτε γιάννη πάριο, με φόντο τ'μπαναγιά τ'μπαρηγορίτ-σα (μία λέξη) ως άλλη Notre Damme σε κάδρο στον τοίχο, πίναμε τα ποτά μας με μεζεδάκι γραβιέρα, ελίτσα και σαλαμάκι, βλέπαμε την καινούρια δίμετρη γκόμενα του θαμώνα τζόκευ, (ο γλυκός μου ανεβασμένος στο σκαμπό κι αυτή πάλι του 'ριχνε), μυστακοφόρα στελέχη του Πασόκ κι ακούγαμε τον ποιητή (κριτικό θεάτρου μπλα, μπλα μπλα) το Γιάννη το Βαρβέρη να τσακώνεται τηλεφωνικά με το Διαγόρα Χρονόπουλο. Τον θυμάμαι εκείνο το βράδυ με τα κόκκινα μάτια του θολωμένα και τα μάγουλά του αναψοκοκκινισμένα, να κάθεται ήσυχος να ρουφάει το ουίσκάκι του. Θυμόμουν ένα στίχο του που έλεγε όσοι χρόνια κολυμπάτε αμέριμνοι στα μάτια μου, κάποτε θα βάλω τα κλάματα και θα σας πνίξω. (να δείτε την αυλή των θαυμάτων. δεν θα μείνει κανείς)

Υ.Γ Τώρα που πέθανε ο Καμπανέλης διάβασα ότι κρατήθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μάουτχάουζεν για δύο χρόνια, από το '43 μέχρι το '45. Σε μία συνέντευξή του, είπε   δεν θα ήμουν ο ίδιος άνθρωπος αν δεν είχα ζήσει αυτό. Εμείς να δεις.