Φλισκούνι & άγρια μέντα

Ένα από τα μεγαλύτερα μειον του να μένεις μόνος σου, είναι η απώλεια της άγριας χαράς, τότε που έφευγαν οι γονείς σου και άνοιγες τα dunhill που είχαν φέρει στον πατέρα σου από το εξωτερικό (κανονικό ξεραμένο χόρτο φυλαγμένο για την σπάνια οκαζιόν που δεν έφτανε ποτέ) έβαζες ένα τσιγάρο στο στόμα, άναβες και ρουφούσες το δηλητήριο βήχοντας, μετά μια μεγάλη γουλιά από το πράσινο λικέρ μέντα μπροστά στον καθρέφτη, - έξω η πράσινη γλώσσα να τη δουνε όλοι (ξέρουν αυτοί),  "ο κολιές" της μαμάς στο λαιμό, τα τακούνια της που σέρνονται, πάνω στην καρέκλα για να φτάσεις το Μεγάλο Ανατολικό από το ψηλό ράφι και σκοτεινή αναψοκοκινισμένη ανάγνωση με ένα στομάχι χάλια και στόμα παπούτσι. Όταν φεύγουν οι μεγάλοι βγαίνουν και οι άλλοι, που δεν εμφανίζονται στην πολυκοσμία, η γιαγιά που σέρνει τα ποδαράκια της και κάθεται στο σκαμπό να παίξετε τις κυρίες όπως τότε, και ο παππούς που μόλις γύρισε από το χτήμα και βγάζει το ζωνάρι του να ξαπλώσει λίγο στον καναπέ. Και κάθεσαι στα πόδια της και αγκαλιάζεις το πλισέ αγαπημένο πρόσωπό της και τα λέτε όπως τότε που είχατε μείνει οι δυό σας στο σπίτι, που η μαμά ήταν στο μαιευτήριο και πηγαίνατε τα απογεύματα και τη χαιρετούσες εσύ από κάτω κι΄αυτή ψηλά στο μικρό παράθυρο. Και της τραβάς το μαντήλι να φανουν τα άσπρα της μαλλιά και γελάει με τα δυό της τελευταία δόντια και την αγκαλιάζεις και τη φιλάς και τρώς το κουλουράκι που σου δίνει και δεν φοβάσαι μη σε μαλώσουν όπως εκείνα τα πρωινά που διηγούσουν τα όνειρα με τους νεκρούς  και η μάνα σου σε ρώταγε αγχωμένη "Δεν πιστεύω να τους ακούμπησες; Σου δώσανε τίποτα και το πήρες;" όχι τίποτα. χα χα, και που να σ' έβλεπε τώρα (Α, κουδούνι, η Περσεφόνη)http://www.youtube.com/watch?v=kFhh6ZghE1c