Little White Lies

Άραγε τα ψέματα έχουν χρώματα ανάλογα με τη βαρύτητα τους, το πρόσωπο στο οποίο απευθύνονται και την καταστροφή που θα προκαλούσαν αν αντεστραμμένα σε αλήθειες έβλεπαν το φως των λέξεων και έπαιρναν φωνή μέσα από ένα στόμα με κανα δυο σφραγίσματα και λίγο κραγιόν; Κι αν έχουν χρώματα, τα λευκά είναι πιο άκακα από τα κόκκινα ή τα μαύρα; Από τα κατά συνθήκη, τα χιλιοειπωμένα, τα εφευρετικά, ή τα ακαταλαβίστικα; Υπάρχει ένα σκοτεινό μερος στο σύμπαν για τις ψεύτικες λέξεις με άβολες καρέκλες του καφενείου και μία οθόνη υπολογιστή που παίζει πειρατικά blockbuster για να περνάει η ώρα; (έκλαιγες; όχι κάτι έχει μπει στο μάτι μου / άργησα; όχι κι εγώ τώρα ήρθα / γιατί δεν μου μιλάς; σου μιλάω. δεν σ' ακούω). Και οι αλήθειες δηλαδή πάνε στον παράδεισο και τρώνε πιλάφια με ωραίες γυναίκες, σαν ανταμοιβή για την αφόρητη ειλικρίνεια που τα ξεστόμισε κρατώντας στο αριστερο της χέρι ένα μπαλτά του χασάπη για να σπάει κόκκαλα όταν κρανιώνεται; κι αν έχεις απέναντι σου τη marion cotilliard  να μαζεύει το μπολ της σαλάτας την ώρα που την παρακαλάς να σου μιλήσει τραγουδώντας ένα τραγούδι για τα ανείπωτα ακόμα σε σένα λευκά ψέματα, αυτά που σου μαλακώνουν τις χορδές της κιθάρας σου και σε κάνουν να παίζεις μπαλάντες σε άλλη γλώσσα απ' αυτή που μιλάς κάθε μέρα; Τα ανείπωτα λευκά ψέματα σαν μικρά χαρτομάντηλα, ετοιμα να σου σκουπίσουν τα δάκρυα που δεν θα τρέξουν. (μα δεν κλαίνε οι άντρες.) http://www.youtube.com/watch?v=9JZuO1i_HC4